Μπορεί να εγκλωβίστηκαν στην Ελλάδα πρόσφυγες και μετανάστες, επειδή έκλεισαν τα σύνορα, όμως τα περάσματα δεν έκλεισαν. Οι μεταναστευτικές ροές από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη θα συνεχιστούν.
Όσοι έχουν “φράγκα”, μπορούν να εξαργυρώσουν το παράνομο ταξίδι τους μ’ ένα κρυφό μονοπάτι στα σύνορα με τη Βουλγαρία, τα Σκόπια, την Αλβανία. Οι καραβιές από τη Λιβύη προς την Σικελία θα ξαναρχίσουν, άρα και οι μαζικοί πνιγμοί.
Στην πραγματικότητα δεν έχουμε ούτε μετανάστες, ούτε πρόσφυγες, αλλά αποίκους, τουλάχιστον στην πλειοψηφία τους.
Η Ευρώπη είναι τόπος προορισμού των αποίκων και τίποτα δεν φαίνεται ότι μπορεί ν’ αναχαιτίσει τις ορδές τους.
Οι χώρες στη Μέση και την εγγύς Ανατολή που έχουν πρόβλημα εσωτερικής τάξεως, άρα ωθούν τους υπηκόους τους να μετοικίσουν, διαθέτουν τρομακτικούς πληθυσμούς, ο όγκος των οποίων από μόνος του αποτελεί τρομοκρατία για τη Δύση: Η Μιανμάρ (πρώην Βιρμανία) έχει πληθυσμό 53 εκατομμύρια. Το Πακιστάν 182. Το Αφγανιστάν 30. Οι Κούρδοι μόνοι τους είναι 27 εκατομμύρια. Το Ιράκ 33. Το Ιράν 77. Η Συρία 23. Η Ιορδανία 6. Και η Αίγυπτος 82. Σύνολο 513 εκατομμύρια. Και να μην υπολογίσουμε την προβληματικής επίσης Ινδία που αριθμεί 1,252 δις…
Αν από τις χώρες αυτές (χωρίς την Ινδία) φύγει το 10% μόνο, 51 εκατομμύρια άνθρωποι θα ζητήσουν καταφύγιο στην Ευρώπη. Όχι μόνο καταφύγιο. Θα ζητήσουν στέγη, δουλειά, περίθαλψη και παιδεία.
Για να μη λέμε πολλά, ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι αυτό το βάρος δεν μπορεί να το σηκώσει η Ευρώπη. Θα γονατίσει. Θα συντριβεί. Θα επιστρέψει στον μεσαίωνα. Γιατί αυτός ο όγκος δεν μπορεί ν’ αφομοιωθεί.
Ο μέσος πολίτης αισθάνεται ότι κάποιες ισλαμικές οργανώσεις χρηματοδοτούνται από μυστικές δυνάμεις προκειμένου να διαπράξουν φρικαλεότητες με σκοπό την εξώθηση ανατολικών πληθυσμών προς τη Δύση. Είναι αδύνατο να μη συσχετίσει κανείς το κίνημα των Ταλιμπάν, με την Αλ Κάιντα και την Αλ Κάιντα με τους τζιχαντιστές. Συσχετίζονται αυτά, επειδή διαπιστώνεις μία χρονική ακολουθία και, μετά, μία εξόφθαλμη κλιμάκωση από το πρώτο στο δεύτερο και από το δεύτερο στο τρίτο, γεγονός που είναι αδύνατο ν’ αποτελεί σύμπτωση. Από την άλλη, μια τόσο μακροχρόνια χρηματοδότηση για ένα τόσο μεγάλο δίκτυο απλωμένο σε όλο τον κόσμο, που μπορεί να διεξάγει έναν τόσο δαπανηρό πόλεμο σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, μαρτυράει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με απλούς φανατικούς του Ισλάμ, με κάποιο, ας πούμε, αντίστοιχο Τάγμα Ιησουιτών του μεσαίωνα, ούτε καν με το άγριο σώμα των καλογέρων που συνόδευαν τον Αλάριχο στην κατεδάφιση της αρχαίας Ελλάδας, όχι, έχουμε να κάνουμε εδώ με μια λεγεώνα μισθοφόρων πολεμιστών.
Οι εργοδότες αυτών των άξεστων πολεμιστών χρησιμοποιούν ως προκάλυμμα το ισλάμ, αποβλέπουν όμως στην μελλοντική παγκόσμια εξουσία. Και, για να την πετύχουν, χρειάζονται μία μάζα υπηκόων, όχι πολιτών. Στην αρχή θα είναι μία πολυπολιτισμική παγκόσμια κοινωνία, η αφομοιωτική δύναμη όμως της ωμής πραγματικότητας θα είναι τεράστια. Στο τέλος θα γίνει ένας παγκόσμιος πληθυσμός με έναν ενιαίο πια “πολιτισμό”.
Εμπόδιο σ’ αυτό είναι η πολιτισμική βιοποικιλότητα, οι εθνότητες, οι τοπικές κουλτούρες. Μιμούνται λοιπόν τον πρώτο διδάξαντα, τον Μέγα Κωνσταντίνο. Αυτός ήθελε μια ομογενοποιημένη αυτοκρατορία και, για να το πετύχει, συγκάλεσε το 325 Σύνοδο αντιπροσώπων των πέντε κορυφαίων θρησκειών της εποχής εκείνης. Με τη μείξη των οποίων έφτιαξε τον χριστιανισμό, όπως τον ξέρουμε σήμερα. Τον έφτιαξε και τον επέβαλλε σ’ Ανατολή και Δύση.
Εκείνη την στρατηγική πράξη μακράς πνοής που έκαμε εκείνος, μιμούνται στις μέρες μας οι νέοι “Κωνσταντίνοι” για να χτίσουν τη “Νέα Ρώμη”. Ομογενοποιούν τον παγκόσμιο πληθυσμό με τη μείξη λαών, εθνών, φυλών, χρωμάτων, πολιτισμών και θρησκειών.
Για την συγκάλυψη των σκοπών τους χρησιμοποιούν τις αντικρουόμενες θεωρίες συνωμοσίας. Στα εργαστήριά τους γεννήθηκαν όλες. Αλάνθαστη συνταγή στην δημιουργία μίας τέτοιας θεωρίας είναι να δίνονται αλήθειες αναμεμιγμένες με ψέματα, ώστε στα μάτια του ακατέργαστου πλήθους που δε μπορεί να διακρίνει την αίρα από το σιτάρι, να γελοιοποιείται κάθε αποκάλυψη των σχεδίων τους.
Πολλοί λένε ότι “το παιγνίδι είναι στημένο”. Κατά κάποιο τρόπο έχουν δίκιο. Εκεί που χάνουν το δίκιο τους, είναι, όταν εννοούν πως “δε μπορεί να γίνει τίποτα” απέναντι στην ακατανίκητη εκείνη δύναμη που έστησε το παιγνίδι. Στην πραγματικότητα, όταν λες ότι “το παιγνίδι είναι στημένο”, περνάς στον κόσμο το μήνυμα ότι ο εχθρός είναι ακαταμάχητος, άρα και κάθε αντίσταση του λαού μάταιη.
Ε, λοιπόν, δεν είν’ έτσι!
Όχι μόνο δεν είναι μάταιη η αντίσταση του λαού, αλλά δίνει και το στίγμα του Ανθρώπου. Με Α κεφαλαίο. Ακούστε αυτή τη μικρή ιστορία:
Στη ζούγκλα, λέει, έπιασε πυρκαγιά. Κι όλα τα ζώα έτρεχαν να κρυφτούν. Λιοντάρια και τίγρεις έτρεχαν περισσότερο απ’ όλα.
Όμως ένα κολιμπρί, το μικρότερο πουλάκι του κόσμου, το βάρος του είναι μόλις τρία γραμμάρια, πήγαινε στο ποτάμι, έπαιρνε μια σταγόνα νερό, πετούσε πάνω από τη φωτιά κι έριχνε τη σταγόνα πάνω της για να τη σβήσει.
Λιοντάρια και τίγρεις το κορόιδευαν. Κι ένας ελέφαντας του λέει: “Τρελό είσαι παιδάκι μου; Τι κάνεις εκεί πέρα…”.
Και το κολιμπρί του απάντησε: “Εγώ μια σταγόνα μπορώ να ρίξω στην πυρκαγιά. Κάνω αυτό που μπορώ”…
Και βέβαια μπορεί να νικηθούν οι δυνάμεις που απεργάζονται την παγκόσμια δικτατορία του αμέσου μέλλοντος.
Ποιος λέει ότι “δε μπορεί να γίνει τίποτα”; Ποιος λέει ότι η οργάνωση της αντίστασης είναι ουτοπία; Το λέει μονάχα ο ανόητος. Ή ο πράκτορας.
Λοιπόν, η κατανόηση του παιγνίου είναι η αρχή. Η αναγνώριση των εξειδικεύσεων του παιγνίου είναι το επόμενο βήμα. Το τρίτο θα ρθει μοναχό του, χωρίς να το ψάξει κανείς.
