Με την ανοησία πρέπει να συμβιώσουμε. Δε γίνεται αλλιώς. Με τη βία επίσης. Και με την κυβέρνηση βέβαια, όποια κυβέρνηση βγαίνει από τις εκλογές, μας αρέσει δε μας αρέσει. Αυτό επιτάσσει η Δημοκρατία. Δε μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς.
Με την κυβέρνηση; Γιατί μόνο με την κυβέρνηση; Μήπως η αντιπολίτευση μας τα λέει καλά; Όχι, δε μας τα λέει καλά η αντιπολίτευση. Άρα και με αυτήν πρέπει να συμβιώσουμε. Όχι μόνο με τον βουλευτή του δεξιού κόμματος που δέρνει άλλον βουλευτή άλλου δεξιού κόμματος, αλλά και με κάτι φρου – φρου νεαρούς που διακατέχονται από άγνοια κινδύνου, βγαίνουν όμως στο κουρμπέτι με όνειρο, λέει, να μας σώσουν.
Με όλους αυτούς και όλα αυτά, ναι, πρέπει να συμβιώσουμε. Δε γίνεται αλλιώς. Ν’ αλλάξουμε τα μυαλά τους, όχι δε γίνεται. Γιατί άλλωστε να το κάνουμε; Ποιοι τάχα είμαστ’ εμείς για ν’ αλλάξουμε τα μυαλά τους; Σάμπως δε θέλουν άλλαγμα τα δικά μας;
Ποιον να πάρεις και ποιον ν’ αφήσεις… Δεξιά και αριστερά της κυβέρνησης υπάρχουν 3 + 5 κόμματα. Ποιο άραγε απ’ αυτά “μας τα λέει καλά”, ώστε να παρηγορηθούμε λιγάκι; Δυστυχώς, η προφανής απάντηση είναι: Κανένα.
Κανένα σου λέω! Με τον τρόπο του το καθένα από τα οκτώ κόμματα “μας δίνει τα μυαλά στα χέρια”. Όχι μόνο για τις ιδέες ή τις προτάσεις που δεν έχει, αλλά και με αυτά που κάνει και λέει κάθε μέρα… Εδώ που τα λέμε, αν πούμε ότι – σα λαός – βρισκόμαστε σε απόγνωση, δίκιο θα έχουμε.
Μόνο που όλο αυτό έχει κι άλλη ανάγνωση: Αφού είμαστε όλοι τόσο δυσαρεστημένοι από κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντάμα, αφού όλοι συμφωνούμε σ’ αυτό και τ’ άλλο, τι κάνουμε;
Το πρώτο που θα έπρεπε να σκεφτούμε, είναι ότι το πολιτικό σύστημα πάσχει. Και πάσχει στο σύνολό του. Όχι, δεν είναι καλό το κόμμα που ψηφίζω εγώ και κακό το κόμμα που ψηφίζεις εσύ. Δικό μου και δικό σου κόμμα, ένα και το αυτό…
Λοιπόν, αφού συμφωνήσαμε και σ’ αυτό, να πάμε παρακάτω. Ερώτημα: Στη θέση των κομμάτων που δε γουστάρουμε, τι βάζουμε;
Τους αρίστους της χώρας, θα πει κάποιος. Το έλεγε κι ο Πλάτων. Λίγοι όμως κατανοούν ποιους εννοούσε ο Πλάτων. Λίγοι. Και γι’ αυτό πολλοί σήμερα λένε ότι ο Πλάτων ήταν συντηρητικός, ήθελε την Ολιγαρχία. Έτσι λένε. Ότι το λένε αυτό οι ανελλήνιστοι, ότι το λένε όσοι “κρίνουν εξ ιδίων τ’ αλλότρια”, όχι, δεν έχει σημασία.
Σημασία έχει ότι λίγοι επίσης κατανοούν ότι όλο αυτό που ζούμε – όχι πάντα με ευθύνη των άλλων, αλλά και με δική μας ευθύνη, ατομική και συλλογική – λίγοι κατανοούν ότι αυτό που λέμε κι αυτό που κάνουμε, καταλήγει νομοτελειακά στην στρατιωτική ή τη μη στρατιωτική δικτατορία, σε μια νέα – και νέου τύπου – δικτατορία.
Εδώ που τα λέμε, καλό είναι ν’ αποφεύγουμε τις προτάσεις. Η αλήθεια είναι πικρή: Ως πολίτες, δε μπορούμε να κάνουμε προτάσεις. Κι αν κάνουμε δηλαδή, κανείς δεν θα τις ακούσει, θα είναι σα να μην τις κάναμε. Οπότε, καλύτερα να σωπαίνουμε. Ως προς αυτό δηλαδή….
Γιατί, ως προς άλλα, πρέπει να φωνάζουμε. Όσο μπορούμε, όσο μπορεί ο καθένας. Να φωνάζει. Κι αυτό κάνουμε δηλαδή… Ότι δεν το κάνουμε καλά, δεν πειράζει. Όταν συμβιώνουμε υποχρεωτικά με την καθημερινή ανοησία γύρω μας, όταν συμβιώνουμε καθημερινά με τη βία γύρω μας, όταν συμβιώνουμε καθημερινά με αυτή την κυβέρνηση και με αυτή την αντιπολίτευση… τι άλλο να κάνουμε από το να βάζουμε τις φωνές; Αυτό άλλωστε επιτάσσει και η Δημοκρατία.
