Αφιερωμένο σε όσους δεν σταυρώνουν το Χριστό για το δικό τους καλό! – Γράφει η Μαρία Νικολέτα
Προ των Πυλών η σημαντικότερη θρησκευτική εορτή των Χριστιανών, όπως οι ίδιοι τη χαρακτηρίζουν. Βρισκόμαστε στην εβδομάδα των Παθών του Χριστού και περιμένουν με χαρά και σιγουριά την Ανάσταση. Πραγματοποιούν τις προετοιμασίες, όπως βάψιμο αυγών, κουλούρια, δώρα σε βαφτιστήρια, καθαρισμός σούβλας, κάρβουνα και όλα έτοιμα για την πολυπόθητη …Ανάσταση! Εκατομμύρια πιστοί σε όλο τον κόσμο θ’ ανταλλάξουν σε λίγες μέρες τις φράσεις «Χριστός Ανέστη» κι «Αληθώς Ανέστη», περιλαμβάνονται και αυτές στα έθιμα του Πάσχα.
Πολύ ωραία αυτή η εορτή, έχει ωραία έθιμα. Κόσμος μαζεύεται μετά από καιρό, γεύεται ένα σωρό λιχουδιές, δεν εργάζεται το μεγαλύτερο ποσοστό των εργαζομένων, πηγαίνει σε αγαπημένα μέρη ή σε μέρη που έχει δικούς του ανθρώπους (αυτή τη φορά υπάρχει η αν-υπακοή βέβαια στον περιορισμό των μετακινήσεων). Φέτος όμως υπάρχει μια διαφοροποίηση που η πορεία της ανθρωπότητας μέσα από πολέμους, αρρώστιες και πανδημίες δεν την είχε υποστεί. Καταργήθηκε το «έθιμο» του εκκλησιασμού!
Αρκετοί ήταν εκείνοι οι οποίοι πολεμούσαν και πολεμούν την Εκκλησία (δεν αναφέρομαι στο κτήριο μόνο), αλλά το αποτέλεσμα ήρθε από τους… πιστούς. Οι πιστοί είναι εκείνοι, οι οποίοι για την προστασία της δημόσιας, αλλά και ατομικής υγείας υπερασπίστηκαν το μέτρο να σφραγιστεί ο θρησκευτικός χώρος τους. Όχι οποιοσδήποτε χώρος, αλλά εκεί που κάθε πιστός φέρνει σε επαφή το πνεύμα με τον Θεό του, εκεί που πλήθος πιστών σε πολέμους, αρρώστιες αλλά και σε κάθε δύσκολη περίοδο της ζωής του είχε ως καταφύγιο και σημείο εφοδιασμού ελπίδας, χαράς και δύναμης.
Σε ευνοϊκές περιόδους για την ανθρωπότητα ακούγονται οι φράσεις «πάμε να εκκλησιαστούμε, να ευλογηθούμε, να πάρουμε δύναμη», «έχω δικούς μου ανθρώπους εκεί ψηλά και πάω να προσευχηθώ για κείνους», «αυτή τη περίοδο περνάω δύσκολα και χρειάζομαι δύναμη, πάω να προσευχηθώ στην εκκλησία», «είναι άρρωστος δικός μου άνθρωπος και χρειάζομαι δύναμη», «έχω στο νοσοκομείο ανθρώπους μου και νιώθω την ανάγκη να ζητήσω τη βοήθειά Του».
Αναρωτιέμαι… ο χώρος και ο Θεός που αναζητούσατε είναι επικίνδυνοι τώρα; Τώρα θα σας βλάψουν; Γιατί; Πως γίνεται ο χώρος που σας πρόσφερε γαλήνη, ηρεμία και δύναμη τώρα να σας φοβίζει; Εκεί μέσα βιώνετε εμπειρίες όπως σε κάθε άλλο χώρο και αποφεύγετε τον συνωστισμό; Σούπερ μάρκετ, φαρμακεία δεν πηγαίνετε; Η βιολογική τροφή έχει μεγαλύτερη αξία και σημαντικότητα από την πνευματική; Σ΄ αυτήν βρίσκετε τη δύναμη να ξεπερνάτε δυσκολίες, να αναζητάτε βοήθεια; Άλλη μια απορία μου είναι γιατί αποφεύγετε τη Θεία Κοινωνία; Τι φοβάστε τώρα που τότε σας έδινε ευχαρίστηση και δύναμη να αντεπεξέλθετε στους φόβους και κινδύνους που αντιμετωπίζατε; Τώρα υπάρχει κίνδυνος μετάδοσης κάποιας αρρώστιας; Τότε όχι;
Τότε πως αψηφούσατε οτιδήποτε μετέφερε ο κάθε πιστός που μεταλάμβανε και ακολουθούσατε; Δεν φοβόσασταν τις αρρώστιες ή πιστεύατε στη δύναμη της Θείας Κοινωνίας; Εάν σας δώσουν το ελεύθερο θα ξαναμεταλάβετε; Εάν ναι, δεν φοβάστε μήπως τους ξέφυγε κανένας και κολλήσετε; Αυτό δεν αποφεύγετε τώρα; Αυτό δεν φοβάστε; Το Σώμα και Αίμα Κυρίου. Ωχ, συγγνώμη, το ψωμί και το κρασί εννοούσα. Γιατί έτσι είναι λογικό που απομακρύνεστε λόγω φόβου. Μα τι δύναμη μπορεί να έχει ένα κρασί και ένα ψωμί;
Το άλλο που δεν καταλαβαίνω είναι οι φράσεις που ανταλλάσσουν οι πιστοί, όπως «Χριστός Ανέστη» κι «Αληθώς Ανέστη». Μα τι σημαίνουν τέλος πάντων; Ποιος ανέστη; Πού ανέστη; Πότε ανέστη; Πώς είναι τόσο σίγουροι για την πληροφορία που διαρρέουν; Ποιος το επιβεβαιώνει; H επιστήμη το έχει κατοχυρώσει πως όντως συνέβη κάτι τέτοιο; Έχουμε χειροπιαστές αποδείξεις πως κάποιος αναστήθηκε και το γιορτάζουμε; Η επιστήμη μας απέδειξε πως ο οίκος του Θεού βλάπτει, είναι επικίνδυνος τόσο για την υγεία μας όσο και για τη ζωή μας και το δεχτήκαμε, γιατί δεν μας αποδεικνύει εάν κάποιος όντως αναστήθηκε …μη μπαίνουμε και σε έξοδα ή, ακόμα χειρότερα, χαιρόμαστε με ψευδή γεγονότα.
Άκουγα ανθρώπους να ισχυρίζονται ότι μέσα στον Οίκο του Θεού δεν κινδυνεύουν από τίποτε, πως η Θεία Ευχαριστία προσφέρει φώτιση και δύναμη. Είχα ακούσει ακόμη πως η επιστήμη και η θρησκεία είχαν δυο ανεξάρτητες και συχνά αντίθετες απόψεις. Πως να μην είναι άλλωστε αφού το ένα θρέφει το σώμα και το άλλο το πνεύμα; Εκείνο που δεν είχα αντιληφθεί είναι πως νοιάζονται περισσότερο για το σώμα παρά για το πνεύμα ακόμα και οι «πιστοί».
Οι οπαδοί του Χριστιανισμού, που πιστεύουν και διαδίδουν τόσα χρόνια τις αντιλήψεις τους και την ακλόνητη (χαχα) πίστη τους σχετικά με τη μετά θάνατον ζωή, την Ανάσταση και άλλα τέτοια που θα τους φέρουν πιο κοντά στη λύτρωση και στο Θεό τους, φοβήθηκαν τη λύτρωση και το Θεό τους; Από τους μη πνευματικά καλλιεργημένους ανθρώπους είναι λογική τέτοια συμπεριφορά, όχι όμως από τους δηλωθέντες πιστούς. Ίσως όλο αυτό να είναι και μια δοκιμασία πίστης. Ίσως όλο αυτό να μας παρουσιάζει τον αδύναμο χαρακτήρα μας μέσω της υπακοής σε κατώτερα είδη όπως ο άνθρωπος και την ανυπακοή στο Θεό. Εάν λάβουμε το ελεύθερο από τους ανθρώπους για εκκλησιασμό, λήψη της Θείας Κοινωνίας ποια θα είναι η αντίδρασή μας; Θα σπεύσουμε να πάρουμε ευλογία; Από ποιόν; Από Εκείνον που φοβόμαστε και απομακρυνόμαστε τώρα για το καλό μας;
Το Πάσχα οι πιστοί κατηγορούν τον Ιούδα που Τον πρόδωσε, τον Πέτρο που Τον απαρνήθηκε, τους μαθητές που δείλιασαν και κρύφτηκαν, τους Ρωμαίους που Τον σταύρωσαν και απορώ η συμπεριφορά των πιστών τώρα με ποιανού/ων μοιάζει;
Εσείς τι απαντάτε στο ψευδοδίλημμα για τη σωτηρία σας: Υγεία ή Θρησκεία;
Μαρία Νικολέτα
