Αφιερωμένο στους «Αγαπη»μένους μου παππού και γιαγιά…! – Γράφει η Μαρία Νικολέτα
Και ενώ οι ειδήσεις τρέχουν με ραγδαίες ταχύτητες ώστε να μας ενημερώσουν για το νέο αριθμό νεκρών από τη πανδημία COVID-19, τα νέα μέτρα ασφαλείας, να μας υπενθυμίσουν για πολλοστή φορά τα μέτρα υγιεινής, να δούμε τι συμβαίνει και στις άλλες χώρες, ταχύτητα… ταχύτητα… ταχύτητα… ωπ! Κάτι δεν έχει ταχύτητα και τους ενοχλεί. Μα τι είναι; Ο παππούς και η γιαγιά!
Μα καλά αυτοί δεν έχουν τηλεόραση; Δεν ακούν ειδήσεις; Δεν ενημερώνονται; Κανένας δεν τους είπε πως δεν πρέπει να κυκλοφορούν; Μόνοι τους δεν καταλαβαίνουν τον κίνδυνο; Μα είναι τόσο ανεύθυνοι; Μα τι θέλουν πια; Να κολλήσουμε όλοι και να πεθάνουμε; Δεν καταλαβαίνουν πως αυτοί είναι το πρόβλημα; Μα δεν καταλαβαίνουν πως αυτοί είναι το εμπόδιο και δεν σταματάει η πανδημία; Και τί θέλουν πια, να τους κλειδώσουμε μέσα; Και καλά να πεθάνουν, αυτοί έζησαν τη ζωή τους, όπως λένε και οι ίδιοι και δεν τους νοιάζει άλλο, εμείς τί φταίμε; Τα παιδιά μας τί φταίνε; To κράτος δεν μπορεί να κάνει κάτι να τους μαντρώσει(!);
Για κάτσε!
Δεν το κάνουν όλοι οι ηλικιωμένοι. Εκείνοι οι ηλικιωμένοι που είναι στο παράθυρο, εκείνοι που είναι στην αυλή τους, εκείνοι που είναι στον κήπο τους, εκείνοι που είναι στο σπίτι τους πώς το κατάλαβαν; Έχουν τηλεόραση εκείνοι; Έχουν μεγαλύτερο δείκτη ευφυΐας και το κατάλαβαν; Έχουν καλύτερη κρίση; Μήπως είναι πιο υπεύθυνοι; Τι είναι αυτό που εκείνους τους κρατάει μέσα; Πώς υποτάχτηκαν στα μέτρα αμέσως; Τι διαφορετικό έχουν από τους ανυπότακτους; Πώς νοιάζονται εκείνοι για τη υγεία τους, για τη ζωή τους; Εκείνοι γιατί θέλουν να ζήσουν περισσότερο; Τί παραπάνω από τους άλλους θέλουν να κάνουν; Τί περισσότερο από τους άλλους έχουν να προσφέρουν; Εκείνοι δεν πιστεύουν πως τελείωσε η ζωή τους οπότε δε χρειάζεται να περιοριστούν; Ποια δύναμη τους κατευθύνει; ΠΟΙΑ;
Άκουσα και τους νεότερους που έλεγαν για τους δικούς τους ηλικιωμένους πως, αφού δεν καταλαβαίνουν τι να κάνω; Αφού δεν ακούνε να τους κλειδώσω μέσα; Αν δεν καταλαβαίνουν μόνοι τους ότι ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και αυτοί κινδυνεύουν και όχι τόσο εμείς ας ρισκάρουν, τα χρόνια τους τα έζησαν. Έχω δικά μου προβλήματα δε μπορώ ν’ ασχολούμαι συνέχεια μαζί τους. Έχω να προστατέψω τα παιδιά μου, τον/την σύντροφό μου, τον εαυτό μου, ας κάνουν αυτοί ό,τι καταλαβαίνουν. Δε μπορώ να μαλώνω συνέχεια μαζί τους, δεν ακούνε, τα ξεχνάνε, αδιαφορούν. Ας κάνουν ό,τι θέλουν, έχω άλλους να φροντίσω.
Άκουσα και τους άλλους, εκείνους που τους κινεί εκείνη η μυστηριώδης δύναμη που αναφέραμε ανωτέρω. Ναι, εκείνη η δύναμη που κρατάει Εκείνους τους ηλικιωμένους μέσα. Ερωτήθηκαν πώς τα κατάφεραν και τους έπεισαν να μείνουν μέσα και να προσέχουν; Πώς άκουσαν τις οδηγίες; Δεν απάντησαν! Δεν ήξεραν την απάντηση! Δεν ήξεραν τη μυστηριώδη δύναμη, τον πιο δυνατό σύμμαχό τους που τους βοήθησε, ώστε να πετύχουν εκείνο που άλλοι δεν πέτυχαν.
Έτσι, γεμάτοι απορία, ξεκίνησαν να λένε πως τους προσέγγισαν, ώστε να εντοπιζόταν ο τρόπος που δεν μπορούν να περιγράψουν. Οι απαντήσεις τους ήταν τα λόγια προς τους δικούς τους ηλικιωμένους πως ήταν τα εξής: δεν θέλω να πάθεις κάτι, σε χρειάζομαι, θέλω να είσαι υγιής να κάνουμε μαζί Πάσχα σπίτι μας. Τα εγγόνια σου σε χρειάζονται και θα τα στενοχωρήσεις πολύ εάν πάθεις κάτι. Δεν θες να τα δεις να μεγαλώνουν; Δεν θες να παίξεις άλλο μαζί τους; Εμένα δε με σκέφτεσαι που σε θέλω κι άλλο στη ζωή μου; Πόσο δύσκολο και επώδυνο θα είναι για μένα εάν σε χάσω, δεν το σκέφτηκες; Ακόμα δε μπορώ να μαγειρέψω τα υπέροχα φαγητά σου όπως εσύ, ούτε ξέρω καλό τάβλι όπως εσύ, για να παίξω με τον εγγονό σου. Έχουμε πολλά ακόμα να ζήσουμε μαζί και γι’ αυτό θα πρέπει να παραμείνετε υγιείς και οι δυο σας. Θα σας φέρνουμε εμείς τα απαραίτητα στο σπίτι. Ό,τι χρειαστείτε, είτε εγώ είτε ο/η σύζυγος, είτε ο/η εγγονός/η, θα σας τα φέρουμε. Το μόνο που σας ζητάμε είναι, επειδή είστε παππούς και γιαγιά, να προσέχετε και να μείνετε σπίτι, γιατί σας χρειαζόμαστε. Και όλα αυτά τα επαναλαμβάνεις ξανά… ξανά… ξανά…
Και κάπως έτσι τους κατάφεραν…!
Μα πως μπορεί κανείς να έχει τόση υπομονή και επιμονή, ώστε να τους υπενθυμίζει συνέχεια τους λόγους που πρέπει να μείνουν σπίτι; Πώς να βρει κανείς το χρόνο να τους μιλάει συνέχεια; Να τους επαναλαμβάνει συνέχεια τα ίδια; Να μην εγκαταλείπει; Να μη νευριάζει με την αρνητική και αδικαιολόγητη στάση τους; Πώς γίνεται να τα καταφέρεις;
Θα οικειοποιηθώ μια δήλωση του παγκοσμίου φήμης Global brand strategis Peter Economides που δηλώνει: «Γίνεται», όμως θα προσθέσω και κάτι ακόμα: «ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ… ΓΙΝΕΤΑΙ!»
Εκείνη η μυστηριώδης δύναμη μήπως τελικά είναι η Αγάπη; Μήπως αυτό λείπει απ’ όσους δεν τα καταφέρνουν;
Εσύ Αγαπάς αρκετά ώστε να τα καταφέρεις;
Μαρία Νικολέτα,
Σύμβουλος Επιχειρήσεων
