Από τη μια, η πολιτική κατάσταση ΔΕΝ αντέχει σε πολιτική κριτική, από την άλλη, δεν αντέχει σε διάλογο. Γεγονός που φανερώνει την οικτρή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το πολιτικό σύστημα.
Μέσα σε μια δεκαετία, από το 2009 μέχρι το 2019 “χάθηκαν” 1.274.962 ψηφοφόροι. Αλλ’ αυτό είναι το λιγότερο γιατί ο αριθμός των πολιτών που απέχουν από τα κοινά και φυσικά τις εκλογές, αναμένεται να μεγαλώσει τα επόμενα χρόνια.
Έτσι που πάει, το ποσοστό του εκλογικού σώματος που θα μετέχει στις εκλογές στο άμεσο μέλλον, δεν θα ξεπερνάει το 25% . Που σημαίνει ότι, ακόμα και μια κυβέρνηση πλειοψηφίας, θα είναι μειοψηφία. Να μην πούμε ότι αυτό έγινε ήδη.
Τι μπορεί να σημαίνει μια τέτοια εξέλιξη, κανείς δεν θέλει να το φαντάζεται. Το προφανές – και το λιγότερο που μπορούμε να πούμε – είναι ότι η Δημοκρατία που επικαλούμαστε, θα είναι στην πράξη Ολιγαρχία. Δε φαίνεται όμως να πονάει κανείς με αυτό…
Θεωρούμε απολίτικους όσους απέχουν, αλλά κάνουμε λάθος. Η αποχή των ψηφοφόρων από την κάλπη είναι μια καθαρά πολιτική πράξη αυτών τουλάχιστο των 1.274.962 ψηφοφόρων που δεν ξαναπάτησαν στο εκλογικό Τμήμα, τα τελευταία 15 χρόνια. Διότι αυτοί οι 1.274.962 ψηφοφόροι που έφυγαν από την κάλπη, κάποτε ψήφιζαν. Οι απολίτικοι δεν ψήφισαν ποτέ. Ούτε θα ψηφίσουν.
Αυτοί που έφυγαν από την κάλπη, δεν είν’ εκείνοι που θα γυρίσουν, επειδή θα τους γυαλίσει στο μάτι ο Χι Κασσελάκης. Άρα το στοίχημα του ανδρός παίζεται σε άλλο Γραφείο Στοιχημάτων
Συμβαίνει όμως κάτι αξιοσημείωτο: Έρχεται ο Κασσελάκης και – αφήνοντας στη γωνία τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους – στοχεύει απευθείας στους απέχοντες. “Αν φέρω πίσω αυτούς”, λέει, “στις ευρωεκλογές του Ιουνίου θα γίνω πρώτο κόμμα”. Έτσι σκέπτεται, αυτό διαλαλεί κι αυτό κάνει.
Το κάνει μέσω των πρωινάδικων και των κοινωνικών δικτύων. Πηγαίνει εκεί που, κατά τεκμήριο, πάνε οι απογοητευμένοι – αν όχι οι αηδιασμένοι από τους πολιτικούς – όσοι δηλαδή απέχουν από την πολιτική. Το κάνει με τον απολίτικο τρόπο και τον βερμπαλισμό που έμαθε στην Αμερική από τον Τραμπ.
Για να τους ελκύσει, ο νέος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζεται σαν ήρωας σαπουνόπερας, όλο φρου – φρου κι αρώματα, επιδεικνύει το πολυτελές διαμέρισμα των 1.800.000 ευρώ που αγόρασε για να θαμπώσει τη γενιά της τσιχλόφουσκας. Κάτι σαν εκείνη την παλιά Αμερικανική σαπουνόπερα που άφησε εποχή, την “τόλμη και γοητεία”.
Από τον αστόχαστο και ανιστόρητο Κασσελάκη διαφεύγει μία βασική λεπτομέρεια: Οι 1.274.962 ψηφοφόροι που γύρισαν την πλάτη στους πολιτικούς, είναι μεν άστεγοι κομματικά, δεν είναι όμως – δεν ήταν ποτέ – απολίτικοι.
Οι πραγματικοί απολίτικοι, όντως είναι πολλοί, περισσότεροι κι από 1.274.962, αλλά δεν πήγαν ποτέ στην κάλπη, ούτε θα πάνε. Αρέσκονται στο “ουάου” και το “φλου”. Τους αρέσει ο φραμπαλάς, όχι όμως η κάλπη.
Μια μυρουδιά πήραμε την Κυριακή 14 Απριλίου με τις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάδειξη υποψηφίων του ευρωψηφοδελτίου. Εγγράφηκαν μερικές χιλιάδες νέα μέλη (μπορείς να πεις ότι αυτοί δεν ανήκουν στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους) συνολικά όμως στην κάλπη πήγαν 63.000. Αν το υπολογίσεις, θα βρεις ένα εκπληκτικό στοιχείο: Ούτε καν το ένα τρίτο των παραδοσιακών ψηφοφόρων που είχαν πάει το φθινόπωρο (7 μήνες πριν) στην κομματική κάλπη.
Άρα τζίφος! Η αλήθεια είναι πικρή: Αυτοί που έφυγαν από την κάλπη, δεν είν’ εκείνοι που θα γυρίσουν, επειδή θα τους γυαλίσει στο μάτι ο Χι Κασσελάκης. Άρα το στοίχημα του ανδρός παίζεται σε άλλο Γραφείο Στοιχημάτων: Στις ευρωεκλογές του Ιουνίου θα καταγραφεί – πρώτη φορά σε επίπεδο εκλογικού σώματος – πόσοι ¨ουάου”, πόσοι “φλου” και πόσοι “γκαγκά” θα συγκινηθούν από τη σαπουνόπερα στην οποία πρωταγωνιστεί.
“Κι αν του βγει;”, μου είχε πει ένας επιχειρηματίας το 2015 για τον Τσίπρα. “Δεν θα του βγει”, απάντησα τότε. Το ίδιο απαντώ και τώρα για τον διάδοχό του: Όχι, “δεν θα του βγει”. Είναι μια θεατρική παράσταση της οποίας ξέρουμε τον πρωταγωνιστή, όχι όμως τον σκηνοθέτη. Η διάρκεια της παράστασης πάει μέχρι τις 9 Ιουνίου. Στις 10 Ιουνίου θα ξενερώσουμε.
