Συχνά η αριστερά κάνει λόγο για την ακροδεξιά ατζέντα ή για τον ακροδεξιό κίνδυνο, αλλά… τι ακριβώς εννοεί;
Για να το πούμε απλά, εννοεί τρία κόμματα: την Ελληνική Λύση, τη Νίκη και τους Σπαρτιάτες. Μέχρι πρότινος εννοούσε και το κόμμα του Καρατζαφέρη που κατέρρευσε. Δεν ξεχνά φυσικά να τονίζει ότι εντός της Νέας Δημοκρατίας στεγάζεται μεγάλο κομμάτι της ακροδεξιάς, όπως εκφράζεται από τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Μάκη Βορίδη και τον Θάνο Πλεύρη.
Η αριστερά δεν ξεχνάει το κόμμα του Καρατζαφέρη, ούτε ξεχνάει βέβαια να τονίσει την ακροδεξιά πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας, ξεχνάει όμως το ακροδεξιό κόμμα του Πάνου Καμένου, με τον οποίο συγκυβέρνησε επί πέντε περίπου χρόνια ο αριστερός Τσίπρας. Αν αυτό το πεις “επιλεκτική μνήμη”, δεν θα έχεις άδικο.
Όλα όμως τα παραπάνω ανάγονται στο πολιτικό επίπεδο. Τι συμβαίνει όμως στο ιδεολογικό, τι εννοεί άραγε η σύγχρονη αριστερά σε ιδεολογικό επίπεδο κάθε φορά που μιλάει για την ακροδεξιά;
Εννοεί τάχα την στρατιωτική δικτατορία ή τον κίνδυνο για στρατιωτική δικτατορία, όπως το καταλαβαίναμε παλιά; Εννοεί μήπως την αναβίωση του φασισμού του Μουσολίνι και του ναζισμού του Χίτλερ; Τι;
Όχι. Τίποτε απ’ αυτά. Με τρέχοντες όρους εννοεί, απλά: Τον νεοφιλελευθερισμό, τον αντικομουνισμό, το αντισύριζα μέτωπο, τον ρατσισμό, την ομοφοβία, την ισλαμοφοβία, την αστυνομοκρατία, την γυναικοκτονία, τέτοια πράματα… Γιατί αυτά θεωρεί ότι επωάζουν “το αβγό του φιδιού”.
δεν υπάρχει καμία αισιοδοξία. Δεν είμαστε αισιόδοξοι, γιατί… όλα αυτά που επειγόντως πρέπει να γίνουν σε πολιτικό επίπεδο, υπακούουν σε εγχώριες όσο και εφήμερες κομματικές σκοπιμότητες, μικροπολιτικές εξ ορισμού
Με τον όρο “ακροδεξιά” η σύγχρονη αριστερά εννοεί επίσης τον εθνικισμό. Κατατάσσει στους φασίστες όσους σύγχρονους Έλληνες αναφέρονται στην αρχαία Ελλάδα ή επικαλούνται το έθνος. Και είναι αυτό ακριβώς το σημείο, όπου η αριστερά ταυτίζεται πλήρως με την Εκκλησία! Μόνο οι όροι διαφέρουν στην προσέγγιση των δύο ιδεολογικών αυτών στρατοπέδων:
Η μεν Εκκλησία μιλάει για παγανιστές και ειδωλολάτρες, η δε αριστερά μιλάει για φασίστες. Έχουν όμως και οι δύο την ίδια ένταση, τον ίδιο ζήλο, με το ίδιο πάθος αφορίζουν τους ίδιους Έλληνες, όσους αναφέρονται σεβαστικά στην αρχαία Ελλάδα ή το έθνος. Εκπληκτική συνάντηση, όπως και να το δεις!
Έχει όμως ένα δίκιο η αριστερά, όταν μιλάει για τον ορατό πια κίνδυνο της ακροδεξιάς, διότι σε όλες τις χώρες της Ευρώπης προελαύνουν κόμματα της ακροδεξιάς ατζέντας, κάποια μετέχουν ήδη σε κυβερνήσεις, αναμένεται δε να μετέχουν κι άλλα στο εγγύς μέλλον.
Η αλήθεια είναι ότι τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης (κατ’ ακολουθίαν δε και της Ελλάδας) δεν θα είχαν καμία τύχη στον πολιτικό στίβο, αν δεν υπήρχε η συγκολλητική ουσία που λέγεται “μεταναστευτικό”. Το οποίο πάντως η αριστερά μετονομάζει πονηρά σε προσφυγικό.
Δεν είναι προσφυγικό! Είναι καθαρά μεταναστευτικό πρόβλημα. Και όντως απειλεί την Ευρώπη. Είτε το κατανοεί αυτό η αριστερά, είτε όχι.
Αυτό που η αριστερά καταφέρνει με τις εμμονές της, δεν είναι άλλο από το να ρίχνει νερό στο μύλο των υφιστάμενων ή των υπό διαμόρφωση ακροδεξιών κομμάτων. Πολώνει τα πράγματα και δημιουργεί έτσι μία συσπείρωση στο εσωτερικό τοπίο τους. Κάποια στιγμή, τα διάσπαρτα αυτά κόμματα της ακροδεξιάς ατζέντας στην Ελλάδα, θα στεγαστούν νομοτελειακά υπό την τηλεοπτική γοητεία ενός μεσσία.
Η λύση του προβλήματος δεν είναι στη μέση, όπως συνηθίζεται να λέμε. Όχι, η λύση δεν ανήκει στο πολιτικό κέντρο, ούτε στην κεντροδεξιά επιλογή, ούτε στην κεντροαριστερή επιλογή. Το αντίθετο θα έλεγα: Η λύση του προβλήματος βρίσκεται στη γνώση του προβλήματος. Στη γνώση και την παραδοχή του τεραστίου προβλήματος.
Επ’ αυτού όμως δεν υπάρχει καμία αισιοδοξία. Δεν είμαστε αισιόδοξοι, γιατί… όλα αυτά που επειγόντως πρέπει να γίνουν σε πολιτικό επίπεδο, υπακούουν σε εγχώριες όσο και εφήμερες κομματικές σκοπιμότητες, μικροπολιτικές εξ ορισμού.
Κι όμως… Κι όμως… χρειαζόμαστε μία γενναία πολιτική θεώρηση, αντιδημοφιλή σίγουρα, ζωτικής όμως σημασίας. Ζωτικής για το μέλλον της χώρας, για το μέλλον του έθνους, για το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας.
