Ενέργεια (Συμμετοχή στον Α΄ Διαγωνισμό ποίησης – 2012)
Αποφεύγουμε την συγκατάθεση των ανθρώπων
για μια εκπλήρωση των παιδικών ονείρων
κι αν στο καθημερινό τραγούδι
δεν λογαριάζουμε τις συστοιχίες των νεκρόσπιτων.
Οι ίδιοι προσανατολισμοί
μένουν πάντα στα πόδια μας.
Στον ανθρώπινο πόνο που συντροφεύει τη μοναξιά
προσθέτουμε πότε – πότε νεκρόηχους
από κιθάρες που αχνίζουν στην επιφάνεια του αγέρα.
Οι μήνες πεινούν και τρέφονται με τις μέρες της ζωής μας,
λιώνοντας μέσα στις κραυγές
τα χέρια που μυρίζουν γαλάζιο και άχνη απουσία.
Τα καραβόπανα συνεχίζουν να στοχάζονται
στις προκυμαίες του σώματος.
Μαρμαρωμένα.
Περνούν τα χρόνια λάμνοντας σε στεριές και ανέμους.
Άδειασαν τα σώματα στο τρέξιμο.
Οι ξύλινες παρλάτες των θεατρίνων
στοχεύουν τα μάτια, πληθαίνουν τους πόνους.
Προτιμώ τη μνήμη στις θύμισες των ονείρων
δίχως πεινασμένα σκοτάδια να καταβροχθίζουν
το αίμα των χρόνων μας.
Αποχαιρετώντας τη νύχτα μεσ’ από το παράθυρο,
το ραγισμένο τζάμι δικάζει το χαμόγελο του αυγερινού
που προσπερνά τη γύμνια του ορίζοντα
στ’ ανατολικά της σάρκας του ουρανού.
Βύθισμα
Χαμογελούν οι πυγολαμπίδες στην άνοιξη και στο θέρος
συμπληγάδες του φωτός
και του οργώματος.
Ανάσα πνιγμένη στον αφρό της θαλασσινής ώρας
γυρίζει – φορώντας επαύλεις και βίλες
παίζοντας με πυραύλους και έχθρα-
στο βυθό αγγίζοντάς τον.
Καμιά απάντηση στ’ αγνάντεμα προς το σύγνεφο
κι η λέξη που σε ζητά κι όλο σε ζητά
νιώθει την παρουσία της θόλωσης
πιότερο για την διασκέδαση
και την ηδονή των δαχτύλων.
(1979)
Βαδίζοντας πάνω στη μορφή της μοίρας
«…Άφησε μη ρωτάς τρία κόκκινα άλογα
στ’ αλώνι γυρίζουν πάνω σ’ ανθρώπινα
κόκαλα κι έχουν τα μάτια δεμένα,
άφησε μη ρωτάς περίμενε…»
Γ. Σεφέρης
Κουράστηκα ν’ αναζητώ χαμόγελα
στις μορφές των νεογνών.
Ας ακολουθήσουμε για λίγο
τις περιγραφές που μας συναρπάζουν
κι ας οδηγηθούμε στους πρόποδες της γλυκειάς ζωής
που μας ποτίζουν τα λόγια μας.
Τούτες οι Άνοιξες των τελευταίων χρόνων
βαρέθηκαν να μας καλημερίζουν
και λερώνονται εδώ μπροστά μας
με το αίμα που αναβλύζει από τα στήθη της μάνας.
Χωρίς αγέρηδες να μας φοβίζουν
δίχως αστραπές να φωτίζουν
το σκοτάδι της μορφής μας,
χορεύουμε πάνω στα λεία χαμόγελα των διπλανών.
Είναι η μορφή της μοίρας
που γνέφει με το βλέμμα να πλησιάσουμε.
Ακούστε…
κι αν θα είμαστε χαρωποί
δίχως σύγνεφα κι αφρισμένα
κύματα, τα πρωινά του χειμώνα
που ακολουθεί την πορεία μας,
θα πούμε πως ήρθε η στιγμή
να κοιτάξουμε τη μοίρα στα μάτια
και να δούμε πως καθρεφτίζεται
στα ενδότερα της η μορφή μας.
Ας ελπίσουμε πως αρμενίζοντας
στα όνειρα που περιθάλπτουν
τους φόβους μας, δεν θα δούμε
τα μέλη μας να κατασπαράσσονται,
από τις αγέλες των τρωκτικών
που παραμονεύουν, ολονυχτίς.
(1979)
Αυγινή πάχνη
Εγώ που στήριξα την πνοή της νιότης
στ’ αγεροφύσημα του Μαγιάτικου πελάγου
και ματώθηκα από την ηδονική κραυγή της ερωμένης
ακόμα την ώρα της περισυλλογής
ετοιμάζω τα μαυρόρουχα της μάνας για το μοιρολόι.
Στολίδι στις πέτρες
η ζεστή πολιτεία της Καζαμπλάνκα
χαϊδεύεται υστερικά το απόβραδο
από το ξανανιωμένο σκοτάδι της άφεγγης νύχτας
του αποχαιρετισμού.
Εγώ που στάθηκα οδηγός
στην ανεμπόδιστη πορεία του μεσημεριού
αντριώθηκα στο χάδι του κύματος
το Αυγουστιάτικο γιόμα ψιθυρίζοντας.
Τραγουδώ για σένα
και για τον άνθρωπο που με αντικρίζει κατάματα
σαν θάνατο…
Τραγουδώ για μένα
και για τα λουλούδια στον περίγυρο του κήπου
όπως λάμπει την άνοιξη
και γελά τον χειμώνα.
Τραγουδώ την αυγή της άσπορης μέρας του φθινοπώρου.
Με μια σταγόνα βροχής στην παλάμη
και ένα ξερόφυλλο στο φορείο.
Έτσι προχωρώ στον ερχομό του μονοπατιού
χαμογελώντας πίσω από τον καπνό του τσιμπουκιού
και την τούφα των μαλλιών στο μέτωπο.
Τινάζεται το αγρικυμα στο γιαλό
και λάμνει ολόμπρος ο γεροβαρκάρης
ξεφυσώντας τα χρόνια της πλάτης του…
Στην επιφάνεια του σήμερα ανταυγίζονται γύμνιες.
(1983)
