Στα χρόνια του Τσίπρα ο εσωκομματικός πόλεμος του ΣΥΡΙΖΑ γινόταν μεταξύ των κομμουνιστογεννών και των πασοκογενών. Στα χρόνια – ή μάλλον στους μήνες – του Κασσελάκη ο εσωκομματικός πόλεμος του ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίστηκε, τώρα γίνεται μεταξύ των καρεκλούχων και των δεξιογενών.
Με βάση την εμπειρία προηγούμενων ανακυκλώσεων στα κόμματα, σύντομα θα καταλήξει κι αυτό κάπου, σε μία σούπα μάλλον. Την οποία θα γευτούμε σίγουρα μετά τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Δεν είναι όμως αυτό που ενδιαφέρει ιδιαίτερα…
Αυτό που έχει ενδιαφέρον τώρα, είναι ότι – έτσι όπως στιγματίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Κασσελάκη – απομακρύνει οριστικά το όραμα πολλών που μέχρι πρότινος ζητούσαν συγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς, με βασικούς πυλώνες τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠαΣοΚ. Σημειωτέον ότι, για τον σκοπό αυτό, πολλοί επικαλούνταν το Γαλλικό Επινέ του 1971.
Πάει όμως αυτό! Τελείωσε! Η sui generis πολιτική του Κασσελάκη, το τίναξε στον αέρα. Σα να ήταν βαλτός για να βάλει δυναμίτη στα θεμέλια εκείνης της συζήτησης…
Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι το πρώτο ζήτημα που ξεκαθαρίζει πριν τις ευρωεκλογές της 9ης Ιουνίου. Από τις 10 Ιουνίου και μετά θα ξεκαθαρίσουν τα υπόλοιπα.
Εν όψει αυτών των μεγάλων ανακατατάξεων στο πολιτικό σκηνικό, μία δευτερογενής κατάσταση του φαινομένου που σημειώσαμε ήδη, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον: “Γιατί το ΠαΣοΚ του Ανδρουλάκη μένει στάσιμο”.
Όποιο από τα δύο αυτά κόμματα φάει το άλλο, ακόμα κι αν το φάει μέχρι το μεδούλι, κυβέρνηση ΔΕ μπορεί να σχηματίσει. Με άλλα λόγια, η κεντροαριστερά, όπως και να την εννοεί κανείς, δε μπορεί
Οι απαντήσεις που έχουν δοθεί, δεν πείθουν. Κάτι διαφεύγει απ’ όλες. Ας δούμε όμως κάποια νούμερα:
Ανιχνεύοντας την “δεξιά στροφή” του εκλογικού σώματος, μπορούμε ν’ αθροίσουμε τα εξής ποσοστά: Νέα Δημοκρατία (40,56%), Ελληνική Λύση (4,44%), Νίκη (3,70%), Σπαρτιάτες (4,68%). Σύνολο: 53,38%. Που σημαίνει ότι το θηριώδες αυτό 53,38% του εκλογικού σώματος σκέφτεται δεξιά. Μπορείς να πεις επίσης ότι γυρίζει την πλάτη του στην αριστερά και την κεντροαριστερά.
Η τάση αυτή (αν και προς το παρόν είναι προβληματική ως προς την ομογένειά της) επιβεβαιώνει τις Ευρωπαϊκές τάσεις που αναδεικνύουν τη δεξιά και την ακροδεξιά σε πανίσχυρη πλέον πολιτική δύναμη.
Όλο αυτό αφήνει στην ποικιλώνυμη αριστερά και την ποικιλώνυμη επίσης κεντροαριστερά έναν χώρο 46,62%, αθροιστικά. Από αυτό το – ετερώνυμο σε κάθε περίπτωση – ποσοστό αφαιρείς αυτόματα το 7,69% του ΚΚΕ που δεν θέλει να κυβερνήσει, αφού μια χαρά επιβιώνει με την συνδικαλιστική του δράση.
Τι μένει; Ένα 38,93%. Αλλά κι απ’ αυτό πρέπει ν’ αφαιρέσεις κόμματα και τα κομματίδια της ετερόκλητης αριστεράς. Φτάνει ν’ αφαιρέσεις την Πλεύση Ελευθερίας (3,17%) και τα λοιπά (6,08%) για να φτάσεις αισίως κάτω από το 30%. Ε, μιλάμε τώρα για το ποσοστό που στις εκλογές του 2023 μοιράστηκαν το ΠαΣοΚ (11,84%) και ο ΣΥΡΙΖΑ 17,83%.
Όποιο από τα δύο αυτά κόμματα φάει το άλλο, ακόμα κι αν το φάει μέχρι το μεδούλι, κυβέρνηση ΔΕ μπορεί να σχηματίσει! Με άλλα λόγια, η κεντροαριστερά, όπως και να την εννοεί κανείς, δε μπορεί… Ξόφλησε.
Το εκλογικό σώμα που από τον Ιούνιο του 2023 στράφηκε δεξιά σε ποσοστό 53,38%, θέλεις με ένα κόμμα στην κυβέρνηση, θέλεις με δύο, με Μητσοτάκη αρχηγό ή χωρίς αυτόν, θα κερδίσει τις επόμενες και τουλάχιστο τις μεθεπόμενες εκλογές.
Για τον χώρο αριστερά της σημερινής Νέας Δημοκρατίας υπάρχει μόνο μία ελπίδα να σχηματίσει εναλλακτικό πόλο εξουσίας τα επόμενα χρόνια: Να φύγει από την ηγεσία του ΠαΣοΚ ο Ανδρουλάκης με τον “συριζαϊκό” λόγο του και να πάρει τη θέση του άλλος, με ισχυρό έρεισμα στο κεντροδεξιό κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας. Ακριβώς όπως ο Μητσοτάκης της Νέας Δημοκρατίας είχε στο κεντροαριστερό.
Αν δεν γίνει αυτό, θα ομογενοποιηθεί νομοτελειακά ο ακροδεξιός χώρος υπό την ηγεσία ενός χαρισματικού ηγέτη που “θα γράφει στο γυαλί”. Δεν είναι δύσκολο να γίνει! Φαντάσου έναν – εξ ίσου ουρανοκατέβατο – ευειδή Κασσελάκη χωρίς ζητήματα σεξουαλικού προσανατολισμού, αποδεκτό δηλαδή από το χριστιανοδεξιό ακροατήριο… τι θα γινόταν; Απάντηση: Θα σάρωνε…
