Τα κόμματα κάνουν μεταγραφές στελεχών όπως οι ποδοσφαιρικές ομάδες κάνουν μεταγραφές παικτών. Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής είχε άλλωστε ολοκληρωθεί πριν αρχίσουν οι πολιτικές μεταγραφές.
Στελέχη της Καραμανλικής δεξιάς ενσωματώνονται, πού; Στην κουμμουνιστογενή αριστερά! Και στελέχη της Παπανδρεϊκής κεντροαριστεράς ενσωματώνονται, πού; Στην ακροδεξιογενή δεξιά.
Είχε βεβαίως προηγηθεί η φυγή των κεντροαριστερών προς τ’ αριστερά. Η φυγή όμως αυτή δεν είχε ενοχοποιηθεί. Εκτός πολλών άλλων, το γεγονός αποκαλύπτει την ταυτότητα του επιδέξιου πολιτικού εισαγγελέα, ο οποίος ενοχοποιεί γύρω του και πυροβολεί όσα δε βολεύουν τη “γραμμή” του.
Ας μείνουμε όμως στα προφανή: Τώρα, η μισή Νέα Δημοκρατία που κυβερνά, είναι το ένα τρίτο του χθεσινού ΠαΣοΚ. Ο δε μισός ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνούσε πριν από καιρό, είναι το άλλο τρίτο του… προχθεσινού ΠαΣοΚ.
Το τρίτο “ένα τρίτο” του ΠαΣοΚ που έμεινε στην εστία του, είναι το ΠαΣοΚ του Νίκου Ανδρουλάκη που μάταια ψάχνει τα ζύγια του. Τι να σου κάνει ένα κόμμα που λεηλατήθηκε όσο κανένα;
Όσον αφορά τα κόμματα του Βελόπουλου και του Νατσιού, τι άλλο να πεις, είναι σκέτα πολυσπόρια, όπως εκείνο το έδεσμα που έφτιαχναν κάποτε οι χωρικοί στις 21 Νοεμβρίου για να γιορτάσουν τα Εισόδια της Θεοτόκου. Αυτό έχει κι ένα καλό: Τα δύο αυτά κόμματα (μαζί και οι “Σπαρτιάτες” του Κασιδιάρη), δε γίνεται να συμπράξουν. Το μεγάλο ακροδεξιό κόμμα μπορεί να περιμένει…
“Η ταυτότητα του κόμματος δεν ορίζεται από καταστατικές αρχές, ούτε καν από την ιστορία του χώρου, ορίζεται καταφανώς από την προσωπικότητα του εκάστοτε αρχηγού”
Και πάλι όμως, να μείνουμε στα προφανή, να επιμείνουμε στο μείζον: Τα “μαντριά” που έλεγε κάποτε ο Γεώργιος Αβέρωφ, τελείωσαν, ανήκουν στο παρελθόν. Ίσως αυτό είναι μια ένδειξη ότι κατέρρευσαν οι ιδεολογίες.
Ναι, ίσως… Μπορεί και να μην είναι. Το σίγουρο είναι ότι τα πολιτικά κόμματα της Βουλής (εξαιρουμένου του ΚΚΕ που δεν θέλει να κυβερνήσει) έχουν μεταξύ τους μόνο μία διαφορά: Την πινακίδα στη βιτρίνα. Διαφορά όμως που δεν απορρέει από την ιδεολογία. Η ταυτότητα του κόμματος δεν ορίζεται από καταστατικές αρχές, ούτε καν από την ιστορία του χώρου, ορίζεται καταφανώς από την προσωπικότητα του εκάστοτε αρχηγού.
Αν πάρεις την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τη βάλεις στο ΠαΣοΚ ή το αντίστροφο… δεν θα έχεις καμία διαφορά στον δημόσιο πολιτικό λόγο! Κάνε το ίδιο με όλες τις ηγεσίες των κομμάτων, βάλε την κάθε μία πειραματικά σε όλα τα κόμματα. Ε… Η πολιτική κατάσταση της χώρας δεν θ’ αλλάξει, θα μείνει εντελώς ίδια, ίδια κι απαράλλαχτη. Τα ίδια ανούσια λόγια, η ίδια εκνευριστική ρητορική, τα ίδια έωλα (μπαγιάτικα) επιχειρήματα. Όπερ έδει δείξαι: Τα εννιά πολιτικά κόμματα της Βουλής δεν διαφέρουν μεταξύ τους.
Θα έλεγε κανείς ότι… όποιο κόμμα και να ψηφίσεις, δεν έχει σημασία. Όποιο κόμμα και να κυβερνήσει, θα κάνει πάνω κάτω τα ίδια. “Θ’ αλλάξει ο Μανωλιός και θα βάλει τα ρούχα του αλλιώς”. Διαφωνεί κανείς;
Ο ψηφοφόρος το ξέρει αυτό από ένστικτο. Γι’ αυτό και δεν ψηφίζει κόμμα, εν γνώσει του, ψηφίζει αρχηγό. Αντί να ψηφίζει τόσους στραβούς, ψηφίζει έναν μονόφθαλμο και ξεμπερδεύει.
