Πολύ μπλα – μπλα. Επί της ουσίας, μηδέν. Η ξινίλα. Η κριτική. Η απόρριψη. Ακόμα και η συκοφαντία. Μιλάμε γι’ ανθρώπους του πνεύματος. Μιλάμε για συγγραφείς, μιλάμε για ποιητές. Για λόγιους και διανοούμενους. Για δασκάλους παιδιών, για διδάχους εφήβων. Μιλάμε για τον πνευματικό κόσμο της Ελλάδας που, ακούστε τον, ανοίγει το στόμα του και στάζει χολή για οτιδήποτε, άλλοτε για ένα λογοτεχνικό περιοδικό που τόλμησε «να σκάσει μύτη» εν μέσω οικονομικής κρίσης, (κι αυτό είναι το λιγότερο) άλλοτε για την τρέχουσα πολιτική, άλλοτε για την οικονομία, για την ίδια την κοινωνία, για τη νέα γενιά μωρέ…
Πολύ μπλα – μπλα. Επί της ουσίας, μηδέν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι του πνεύματος, οι δημιουργοί…
Όλοι; Αλίμονο! Όχι «όλοι». Είναι κι αυτό μια απαράδεκτη γενίκευση. Αυτό το «όλοι» που φύτρωσε ανάμεσα και στις δικές μας λέξεις εδώ, έφτασε στην αυλή μας από κεκτημένη ταχύτητα ή από εθισμό, άρα εντάσσεται μέσα σ’ αυτό το κλίμα της γενικευμένης απαξίωσης. Σαφώς όχι «όλοι». Μόνο που όσοι λίγοι εμβολίζουν αυτόν τον κανόνα, δεν κατατάσσονται στους πνευματικούς ανθρώπους, το σινάφι έχει φροντίσει να δημιουργήσει ένα σωρό φίλτρα ή φραγές για να μένουν ανομάτιστοι, χωρίς ιδιότητα οι αιρετικοί και οι συκοφαντημένοι ως άθεοι, άρα χωρίς βαρύτητα και αξιοπιστία. Λοιπόν, οι σωστοί είναι πολλοί, περισσότεροι απ’ όσο νομίζουμε, δεν είναι λίγοι, είναι, απλώς, χωρίς όνομα, χωρίς ειδικότητα, θα λέγαμε αδήλωτοι κι αταξινόμητοι.
Από ένα σημείο και ύστερα, αναρωτιέσαι: «Τι έστιν αλήθεια;».
Λες δηλαδή: Έχει νόημα να χτυπάω «γροθιά στο μαχαίρι»; Τι επιδιώκεις, κύριε; Ποιο είναι το όραμα; Τι περιμένεις να προκύψει από την έκδοση ενός λογοτεχνικού περιοδικού, ας πούμε; Τι νόημα έχει να το στηρίξει με τον οβολό του ο αναγνώστης; Προς τι όλ’ αυτά;
Υπάρχει μια άποψη μεταξύ ευφυών ανθρώπων που λέει ότι αυτή την ώρα ο έξυπνος κάνει απλώς τουμπεκί. Δε μιλά, δεν πράττει, δεν ξοδεύει δεκάρα, δεν αγωνίζεται για τίποτα. Επειδή όλα είναι στημένα, λέει. Όλα έχουν σχεδιαστεί προ πολλού, άρα είναι μάταιο να κάνεις το ένα ή το άλλο. Νόημα έχει μόνο η επιβίωση. Με όποιον τρόπο. Αν ο κόσμος δικαιούται μία λύση, δεν θα τη βρει μόνος του. Δε μπορεί να τη βρει μόνος του. Θα τη βρει ο Θεός. Άλλοι το λένε πιο πληθωριστικά: Θα τη βρουν οι θεοί. Αν εκείνοι δεν γουστάρουν, αν εκείνοι πουν (για μας) «αυτοί, ρε, δεν αξίζουν πεντάρα», τότε, λένε, «θα μας φάει η μαρμάγκα».
Μα την αλήθεια, οι θεωρίες που ακούγονται και διακινούνται αυτόν τον καιρό για οτιδήποτε, είτε αφορούν την πολιτική, είτε αφορούν την οικονομία, είτε αφορούν τη δημοσιογραφία ή την λογοτεχνία, καταδεικνύουν την «τρικυμία εν κρανίω» από την οποία μαστίζονται οι σύγχρονοι άνθρωποι του πνεύματος, οι διανοούμενοι.
Μέσα σ’ αυτό το συρφετό, μέσα σ’ αυτή τη θολούρα, η διατύπωση ορθού λόγου, η ενασχόληση με «θέματα πολυτελείας», όπως η λογοτεχνία, η έκδοση ενός ταπεινού λογοτεχνικού περιοδικού σε μια επαρχιακή πόλη, την ώρα που όλα κλείνουν, τι άλλο είναι από μία ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ; Ακόμα και αν έχουν δίκιο ότι «όλα είναι στημένα», σημαίνει τάχα ότι δεν έχει νόημα να κάνω τίποτα ή μήπως, αυτό που κάνω, αποτελεί το κατά δύναμιν ενάντιο κίνημα;
Θα πεις, ότι, αυτό που κάνεις, μπορεί και να ρίχνει νερό στο μύλο του συστήματος ή, ακόμα χειρότερα, στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ναι, μπορεί. Ίσως. Αλλά, κύριε, προτιμώ να κάνω κάτι λάθος από το να μην πράττω καθόλου. Όσο για το αν αντιστέκομαι ή ρίχνω νερό στο μύλο, δε μπορείς να το κρίνεις εσύ που, ασφαλής πίσω από το σίγουρο εισόδημα, έστω το μειωμένο (εισπραττόμενο πάντως από το καταρρέον αυτό κράτος) ξιφουλκείς εναντίον της μίας ή της άλλης εξουσίας και ξενίζεσαι, υποκριτά, απογοητεύεσαι τάχα μου, από κάθε τι που δεν κολακεύει την αφεντιά σου ή τη Σχολή Σκέψης όπου ανήκεις, καταγγέλλοντας ως στυλοβάτες της Νέας Τάξης Πραγμάτων (τι συκοφαντία…) κάθε κυνηγό του μεσημεριανού του.
Ξέρεις, εκεί στις άλλες διαστάσεις, όπου ο ήχος της καρφίτσας που πέφτει, ακούγεται σαν καμπάνα το σούρουπο, σύντομα (σε σχέση με τον θεϊκό χρόνο, σύντομα) θα μετράς ο ίδιος κάθε σου λέξη με ζύγι τον όγκο ενός φωτεινού ήλιου και, όλα αυτά που λες σήμερα, κύριε, θα έχουν τη μορφή αποκρουστικών τεράτων, άξιων για την εντατική μονάδα της αιώνιας κόλασης.
Τύμπανο 3 / Απρίλιος – Μάιος 2013
