Υπάρχει μια αθεράπευτη παθογένεια στον πολιτικό λόγο των στελεχών του “μεσαίου χώρου”.
Θέλουν όλοι να κρύψουν την πασοκογενή τους προέλευση και μεταχειρίζονται ένα σωρό λεκτικά υποκατάστατα για να περιγράψουν τη νέα τους φορεσιά.
Τίποτε όμως από αυτά δεν συγκινεί.
Κι όταν μια ιδέα δεν συγκινεί, δεν μπορεί να συνέχει.
Και δεν συγκινεί το λαό, επειδή σε καμία περίπτωση όλοι αυτοί που βγαίνουν μπροστά, δεν πλησιάζουν την καθαρότητα του πολιτικού λόγου.
Έλα όμως που μόνο η καθαρότητα συγκινεί. Γιατί η καθαρότητα του πολιτικού λόγου εδράζεται στην αμεσότητα και την ευθύτητα. Στοιχεία που αγγίζουν το λαό και τον ξεσηκώνουν.
Οι προσπάθειες να εμφανιστούν στην πιάτσα με άλλη προβιά ο καθένας τους, η κάθε Κίνηση, το κάθε ρεύμα, ξεκινώντας με την “Ελιά” και τώρα με την “Δημοκρατική Συμπαράταξη” (για να μην αναφερθούμε σε άλλες υποομάδες) ένα σωρό βαρύγδουπες απόπειρες και βαριά ονόματα αποτυγχάνουν, δε μπορούν να φτάσουν στην καρδιά του λαού, πολλώ δε μάλλον σ’ εκείνη της νεολαίας. Ο “περιγραφικός λόγος” είναι αποπροσανατολιστική (αν όχι κατασταλτική) έννοια, όταν χρησιμοποιείται στην Πολιτική.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα “περιγραφικού λόγου” ανθολογούμε από συνέντευξη στην εφημερίδα “Μακεδονία” του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ και νυν εκπροσώπου Τύπου του ΚΙΔΗΣΟ Γιώργου Πεταλωτή, ο οποίος λέει:
“Το εγχείρημα για την ανασύνταξη της λεγόμενης κεντροαριστεράς δεν μπορεί παρά να έχει μεγάλες δυσκολίες. Γι’ αυτόν ακριβώς όμως το λόγο απαιτούνταν εκ των προτέρων να αντιτάξουμε την πολιτική στις όποιες μικροσκοπιμότητες”. Και συμπληρώνει: “Εμείς μιλάμε ξεκάθαρα για προοδευτικές δυνάμεις. Για τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς, της πολιτικής Οικολογίας. Με σαφές προοδευτικό στίγμα. Για δυνάμεις που υποκρύπτονται εκλογικά και σε άλλα κόμματα. Αυτό είπαμε από την αρχή, γι’ αυτό δεν φοβόμαστε τη συμμετοχή στο διάλογο κανενός που προσδιορίζεται στο παραπάνω πλαίσιο και έχει αυτά τα ιδεολογικά όρια. Άλλο διάλογος και άλλο συνεργασία”.
Σε πρώτη ανάγνωση ο πολίτης ακούει κάτι ευκολονόητο, κάτι εύπεπτο, επικοινωνιακά δε, άψογο. Σε δεύτερη ανάγνωση ο πολίτης θα δει ότι ο Πεταλωτής “στρογγυλεύει” την πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου για πρόσκληση και του Σύριζα στον διάλογο της κεντροαριστεράς.
ο “στρογγυλεύει”, επειδή πολλοί “έκραξαν” αυτή την πρόταση του Γιώργου και η ιδέα χρειαζόταν επειγόντως μία δραστική λείανση.
Σε τρίτη όμως ανάγνωση θα δει κανείς την μηχανιστική επιμονή του ΚΙΔΗΣΟ, γνωστή παιδική αρρώστια του σοσιαλισμού. Πρόκειται για επιμονή σε μια μικροπολιτική στόχευση, η οποία θεωρεί ότι, όσοι πασόκοι ψήφισαν Σύριζα, παραπλανήθηκαν. Και ότι, επίσης, η μεγαλόψυχη στάση, αυτή που εκφράζεται με την ακραιφνή δημοκρατικότητα του Γιώργου, θα τους αποσπάσει από την αριστερά για να τους επαναπατρίσει στην κεντροαριστερά, ανασταίνοντας τον “μεσαίο χώρο” με όρους 1981.
Ε, αυτά, δεν στέκουν!
Είναι απλοϊκές προσθαφαιρέσεις λογιστάδων, δεν είναι στρατηγικές κινήσεις πολιτικών ανδρών.
Και για να μην ξοδεύουμε τζάμπα φαιά ουσία, να συνοψίσουμε την κριτική μας στο εξής:
Ο μεσαίος χώρος απαιτεί επανίδρυση και όχι άθροισμα κομμάτων, κομματιδίων και προσωπικοτήτων.
Η επανίδρυση όμως δεν έχει να κάνει πια με τις ιδεολογικές αναφορές του παρελθόντος (αριστερά, κεντροαριστερά, σοσιαλδημοκρατία, κεντροδεξιά κ.λ.π.) δεν έχει να κάνει με τον ετεροπροσδιορισμό (χρόνιο πρόβλημα του κεντρώου χώρου) δεν έχει να κάνει ούτε καν με τον αυτοπροσδιορισμό. Διότι ο αυτοπροσδιορισμός του μεσαίου χώρου είναι νόθα κατάσταση. Νόθα και αυθαίρετη. Είναι ανάγκη λοιπόν να βρει ο χώρος (ή να ξαναβρεί) γνήσια την φιλοσοφική του μήτρα. Όχι εκείνη που απορρίπτει την αριστερά και την δεξιά, αλλά εκείνη που ορίζει θετικά την “αρχή της μεσότητας” του Αριστοτέλη.
Μόνο που αυτό είναι αποκλειστικό έργο της διανόησης. Και η διανόηση στην Ελλάδα μολύνθηκε σε μέγιστο βαθμό από τις “πιασάρικες” ακρότητες της αριστεράς.
Η πολιτική ζωή της χώρας χρειάζεται επειγόντως μία νέα πολιτική έκφραση. Πριν όμως από την δημιουργία του νέου κόμματος που θα καλύψει τον “μεσαίο χώρο”, πριν από την ίδρυση του κόμματος που, σταδιακά, θα μελετήσει την παραπαίουσα πλέον Δημοκρατία των αιρετών για να περάσει ενδεχομένως σε μια προχωρημένη εφαρμογή της Δημοκρατίας, εκείνη των κληρωτών, όπως γινόταν στην αρχαία Αθήνα, πριν απ’ όλα αυτά, απαιτείται η διανοητική σύλληψή του στο εργαστήριο. Όχι από τους πολιτικούς, αλλ’ από τους ανθρώπους των Γραμμάτων που, μέσα στην γενική κατολίσθηση της μεταπολίτευσης, αλλά και μέσα στον ορυμαγδό της εποχής των μνημονίων, διέσωσαν την Ελευθερία της σκέψης τους.
Αυτοί όμως οι στοχαστές με την ελεύθερη σκέψη, αν και είναι ευάριθμοι στην Ελλάδα, ΔΕΝ καλούνται να συμμετέχουν στον διάλογο για την ανασύσταση του “μεσαίου χώρου”. Κάθονται και συζητούν άνθρωποι της ίντριγκας, τεχνοκράτες των μηχανισμών, εκπρόσωποι βαρωνιών.
Tι να βγάλουν αυτοί;
Η μηχανιστική λογική της σύγχρονης πολιτικής σκέψης, όπως αποτυπώνεται στα ανθολογημένα λεγόμενα του Γιώργου Πεταλωτή, διαπερνά ολόκληρο το σώμα των κεντρώων και των κεντροαριστερών κομμάτων ή κομματιδίων της χώρας.
Ε, αυτό δεν ευνοεί καμία σοβαρή πολιτική προσπάθεια, δεν υλοποιεί κανέναν διακαή λαϊκό πόθο. Μόνο που η απουσία αυτής της διανοητικής δυνατότητας δημιουργεί χώρο για την άνθιση του λαϊκισμού και της δημαγωγίας. Το “φαινόμενο Τσίπρα” γεννήθηκε από τα σπλάχνα του ΠΑΣΟΚ.
Στο τέλος όλα γίνονται ένα μάτσο σκουπίδια. Κι αντί να ρίξουμε το φταίξιμο στα πρόσωπα (πολιτικούς και πολίτες, αδιαίρετα) το ρίχνουμε στην Πολιτική. Ε, αυτή ΔΕΝ φταίει σε τίποτα! Κι αφού δεν φταίει σε τίποτα η ΠΟΛΙΤΙΚΗ, σταματήστε, αγαπητοί, τις παχιές διακηρύξεις για τον λοχία που (μόνο αυτός) θα μας σώσει.
