Σβήνουν οι ελπίδες των δημοκρατών πολιτών ότι οι κλειδοκράτορες των κομμάτων, των κομματιδίων ή των κινήσεων του ενδιάμεσου χώρου θα σταματήσουν να διαπραγματεύονται την καρέκλα τους σε μια ενωμένη παράταξη που οραματίζονται. Ήταν και είναι η αναγκαία συνθήκη για την απελευθέρωση των ανένταχτων κομματικά δυνάμεων της δημοκρατίας.
Άντε και κάθονταν στο τραπέζι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία του Ποταμιού. Άντε και καθόταν μαζί τους ο Βασίλης Λεβέντης της Ένωσης Κεντρώων ή ο Γιώργος Παπανδρέου του Κινήματος Δημοκρατών Σοσιαλιστών. Άντε και πείθονταν να συμμετέχουν στην σύσκεψη οι επίδοξοι αρχηγοί κομμάτων: Ο Βενιζέλος, η Διαμαντοπούλου, ο Παπαδόπουλος, ο Φλωρίδης, ο Μόσιαλος και μια σειρά άλλων “φιρμών” που το επιχείρησαν, αλλά έκατσαν στ’ αυγά τους τελικά.
Άντε λοιπόν και κατέληγαν όλοι αυτοί σ’ ένα μανιφέστο για κοινή κάθοδο στις εκλογές. Θα διατηρούσε ο καθένας την αυτοτέλειά του (όπως λέει η πρόταση της Φώφης) θα συμμετείχαν ωστόσο σε ΕΝΑ ψηφοδέλτιο για να ξεπεράσουν την παγίδα του εκλογικού νόμου που στερεί το bonus των 50 εδρών από τον συνασπισμό κομμάτων.
Φαντάσου, πατριώτη, δημοκράτη, ότι θα πήγαινες στην κάλπη για να ψηφίσεις αυτή την Ενωμένη Δημοκρατική Παράταξη.
Τι θα σκεφτόσουν;
Θα σκεφτόσουν ότι την επομένη των εκλογών οι συνασπισμένοι ηγετίσκοι του ενδιάμεσου χώρου θα πολιτεύονταν με τρόπο που να θυμίζουν στην πελατεία τους ποιες είναι οι διαφορές του καθενός από τον καθένα, με τον οποίο για καθαρά εκλογικούς λόγους συνεργάστηκε στις εκλογές. Το είδαμε αυτό να συμβαίνει πολλές φορές, ώστε είμαστε σίγουροι ότι θα συμβεί εκ νέου. Η πρεμούρα του ποταμίσιων, επί παραδείγματι, να διαχωρίσουν σε κάθε τηλεοπτική εκπομπή την διαφορά τους από τους Δημαρίτες, θα είναι δεδομένη. Γιατί, αν δεν το κάνουν, θα τρίζει καθημερινά η αυτονομία τους που θα την προστατεύουν όλοι κατά προτεραιότητα. Βουλευτές και στελέχη της Ενωμένης Παράταξης θα ομφαλοσκοπούν καθημερινά. Τα ζητήματα του λαού θα είναι στην κουβέντα τους και την σκέψη τους ένα άψυχο άλλοθι πολιτικής ενασχόλησης. Στο τέλος θα παγώνουν όλοι και όλα μέσα στο ψύχος…
Κι αφού θα σκεφτόσουν ΑΥΤΑ, τι θα έκανες;
ΔΕΝ θα ψήφιζες την Ενωμένη Δημοκρατική Παράταξη, όπως και να την πουν. Έτσι δεν είναι; Θέλεις “ελιά” την πουν, θέλεις “δημοκρατική συμπαράταξη” την πουν, θέλεις “προοδευτικό κέντρο” την πουν, όπως και να την πουν, θα την προσπέρναγες. Με πόνο, αλλά θα την προσπέρναγες. Και θα κοίταγες να ψηφίσεις για μιαν ακόμα φορά στη λογική που λέει “το μη χείρον βέλτιστον”!
Συμπέρασμα: Όλος αυτός ο ανούσιος διάλογος που διεξάγεται ήδη για την “κεντροαριστερά”, είναι ένα εφήμερο πρόσχημα για να μη χάσουν τον αυριανό ρόλο τους οι κλειδοκράτορες. Η δύναμη που θα έδινε ψυχή και μυαλό στην “μεγάλη δημοκρατική παράταξη” είναι ο λαός. Ο οποίος ΔΕΝ εκλήθη από κανέναν στο τραπέζι. Ο λαός ΔΕΝ συμμετέχει στον διάλογο αυτό. Η κοινωνία παραμένει απρόσκλητη, αναγκαστικά λοιπόν απαθής και αμέτοχη. Εμάς… αυτός ο διάλογος δεν μας αφορά… Εμάς τους πολίτες που ΔΕΝ θέλουμε έναν “τρίτο πόλο”, αλλά έναν κυρίαρχο πόλο, ε, ΔΕΝ μας αφορά. Όσοι θέλουν να περισώσουν την καρέκλα τους στην “πρώτη γραμμή”, ας πάνε στον Σύριζα και στη Νέα Δημοκρατία. Το έκαμαν και πολλοί άλλοι πριν απ’ αυτούς. Να πάνε λοιπόν, να μας αδειάσουν τη γωνιά, ν’ αφήσουν τους δημοκράτες ήσυχους για να δούμε ψυχρά μετά τι θα κάνουμε… Νισάφι πια…
