Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο ήταν η φωτογραφία της μουσουλμάνας μαθήτριας που συμμετείχε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου φορώντας μαντήλα και μία μαύρη φούστα που έφτανε μέχρι τους αστραγάλους.
Με 19,7 πέρυσι, η 18χρονη Άγια Ιμπραήμ από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, δεύτερη στο τμήμα της, έγινε παραστάτης της σημαίας στην παρέλαση. Παρά τρίχα, θα ήταν σημαιοφόρος.
Για την φωτογραφία αυτή γράφηκαν ήδη πολλά, θα γραφούν σίγουρα κι άλλα.
Σε συνέντευξή της, που φιλοξενεί η εφημερίδα “Έθνος”, η Άγια Ιμπραήμ, που γεννήθηκε στην Ελλάδα και η καταγωγή της είναι από την Αίγυπτο, είπε ότι ήθελε να στείλει ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού και του φανατισμού.
“Ο καθένας θα πρέπει να σέβεται τον άλλον. Να τον αγαπά. Να τον αποδέχεται έτσι όπως είναι, ανεξαρτήτως φυλής, θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων”, τονίζει για να προσθέσει: “Πιστεύω ότι έτσι θα ζούμε καλύτερα”.
Όχι χωρίς μια κάποια μελαγχολία, θα θυμηθώ ότι, όταν πήγαινα εγώ στο Γυμνάσιο, πριν από σαράντα πέντε χρόνια, ο γυμναστής έδινε εντολή κι έλεγε τι θα φορέσουν τ’ αγόρια και τι τα κορίτσια για να εμφανιστούν στην παρέλαση. Όποιο παιδί δεν συμμορφωνόταν με την ομοιομορφία της στολής, κινδύνευε με αποβολή από το Σχολείο.
Σκέπτομαι τι θα γινόταν σήμερα με την Άγια Ιμπραήμ, εάν της έριχναν μια συγυρισμένη αποβολή, επειδή αρνήθηκε να ντυθεί όπως οι συμμαθήτριές της…
Όντως βρίσκω πολύ ρατσιστικά εκείνα τα χρόνια, όχι εναντίον κάποιας θρησκείας, ούτε εναντίον του όποιου διαφορετικού, αλλά εναντίον ενός παιδιού που δεν είχε λεφτά η οικογένειά του να ράψει μια στολή για να τη φορέσει στην παρέλαση.
Βλέποντας τώρα την γλυκυτάτη Άγια Ιμπραήμ να παρελαύνει, σκέφτηκα αναποφεύκτως… τι θα γινόταν με ένα άλλο παιδί, αγόρι ή κορίτσι, σήμερα, όχι τότε, που θα αθετούσε την εντολή του γυμναστή για την ομοιομορφία της στολής.
Ξέρω τι ίσχυε στα δικά μου μαθητικά χρόνια: Αποβολή. Σε τούτα τα χρόνια, καλώς, άριστα, η Άγια Ιμπραήμ, στέλνει ένα μήνυμα κατά του ρατσισμού και του φανατισμού, αλλά εγώ διαβάζω το μήνυμά της ως εξής:
Κάθε παιδί που συμμετέχει στην παρέλαση, μπορεί να φοράει ό,τι του αρέσει. Όχι μόνο επειδή πρέπει να έχει την ελευθερία της επιλογής του, αλλά επειδή ενδέχεται (στην καθημαγμένη αυτή χώρα των μνημονίων) να μην έχει λεφτά ο μπαμπάς ή η μαμά να ράψει την στολή της παρέλασης…
Οπότε, μοιραία, φαντάζομαι την παρέλαση της 25ης Μαρτίου του 2017, να έχει καταργηθεί η ενιαία στολή της μαθητικής παρέλασης, όχι με αφορμή το πανανθρώπινο μήνυμα της Άγιας (τι όνομα…) Ιμπραήμ, αλλά στο όνομα της πιθανής, πιθανότατης αδυναμίας της οικογένειας να ράψει την ενιαία φορεσιά… Διότι ρατσισμός δεν είναι μόνο να εξαιρεθεί από την παρέλαση η Άγια, είναι και ο εξαναγκασμός που κάνει το Σχολείο στα υπόλοιπα παιδιά και τα υποχρεώνει να φορέσουν το ίδιο κοστούμι… Αυτό δεν είναι παραβίαση της ελευθερίας τους; Ποιος ρατσιστής είπε ότι το Σχολείο έχει δικαίωμα να απαιτεί από τα παιδιά ομοιομορφία ενδυμασίας στην παρέλαση;
Αυτό λοιπόν το συγκινητικό μήνυμα της Άγιας κατά του ρατσισμού και του φανατισμού είναι η μεγάλη μας ευκαιρία για να καταργηθεί η ομοιομορφία της ενδυμασίας στις μαθητικές παρελάσεις. Αυτά, κύριοι, είναι φασιστικά πράματα… Στο εξής, οι μαθητές και οι μαθήτριες πρέπει να προσέρχονται στις εθνικές επετείους με ό,τι γουστάρει να φοράει ο καθένας.
Άλλωστε μόνο έτσι θα σηματοδοτηθεί η συμφιλίωση των λαών. Ξέρεις τι παναπεί να εορτάζουμε την απελευθέρωση της Ελλάδας αδελφωμένα οι απόγονοι του Κολοκοτρώνη και του Ιμπραήμ;
Το φαντάζομαι και διασκεδάζω αφάνταστα, δεδομένου ότι ήμουν ανέκαθεν κατά των παρελάσεων.
Ήμουν δε κατά των παρελάσεων από την εποχή που ήμουν μαθητής στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο και ποτέ δεν είχε λεφτά η οικογένειά μου να μου αγοράσει την ενιαία στολή για την παρέλαση που όριζε ο γυμναστής. Όταν έγινα πατέρας και τα παιδιά μου πήγαν σχολείο, δεν ήθελα ωστόσο να τα επηρεάσω με το δικό μου απωθημένο, άλλωστε ανέκαθεν αντιμετώπιζα τις ιδέες μου ως σκέψεις προς διερεύνηση, όχι ως θέσφατα, επομένως τα παιδιά έπρεπε να σχηματίσουν ιδίαν άποψιν για το θέμα. Είχαν την ελευθερία να επιλέξουν την δική τους στάση απέναντι στις παρελάσεις.
Ξεκίνησαν λοιπόν και πήγαιναν κανονικά στην παρέλαση.
Κάποια χρονιά ο μεγάλος μου γιος, βάσει της εντολής του γυμναστή, φορούσε σορτσάκι. Κι έκανε ένα ψοφόκρυο… Πούντιασε το παιδί… Αρρώστησε. Χωρίς να του πει κανείς τίποτα, ούτε εγώ, ούτε η μαμά του, ορκίστηκε να μην ξαναπάει στην παρέλαση. Το ίδιο και ο μικρός. Που ακολουθούσε τις απόψεις του μεγαλύτερου αδερφού του.
Το 1999, συνέβη το εξής περιστατικό: Πήγε ο μικρός και είπε στην δασκάλα του ότι δεν θέλει να συμμετέχει στην παρέλαση κι εκείνη του είπε, επί λέξει: “Γιατί παιδί μου; Τούρκος είσαι;”…
Ως πατέρας τότε του παιδιού που δεν ήθελε να πάει στην παρέλαση, αισθάνθηκα τον ρατσισμό στο πετσί μου. Η δασκάλα δεν είπε “Τούρκο” μόνο τον γιο μου, είπε και μένα. Μετά βίας συγκρατήθηκα να μην τα κάνω λαμπόγιαλο στο σχολείο. Ας είναι καλά η πυροσβεστική δύναμη της μαμάς που με έπεισε (έχουν τον τρόπο τους οι γυναίκες) ότι θα πάει εκείνη να υποβάλλει την διαμαρτυρία της οικογένειάς μας…
Θ’ αφήσω στην άκρη τους συμβολισμούς, τους αποσυμβολισμούς, τους συνειρμούς και τις συγκρίσεις. Θ’ αφήσω στην άκρη και την υπόμνηση ότι οι δύο γιοι μου είχαν απόλυτη ελευθερία επιλογής να πάνε ή να μην πάνε στην παρέλαση, μπορούσαν να ΜΗΝ υπακούσουν στην εντολή του πατέρα τους για το πώς θα ντυθούν, και το έκαμαν, όπως ΔΕΝ μπορούσε να κάνει η Άγια Ιμπραήμ απέναντι στον δικό της πατέρα… Δεν θα μπω καν στη λογική να αναλύσω (υπό το φως αυτών των αναμνήσεων) τι σημαίνει τώρα το “συγκλονιστικό”, λέει, μήνυμα της Άγιας Ιμπραήμ εναντίον του ρατσισμού. Θα πω μονάχα ότι, ως πολίτης, απαιτώ, του χρόνου, το 2017, όλα τα παιδιά, σε όλη την Ελλάδα, να πάνε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου φορώντας ό,τι γουστάρει το καθένα, ό,τι μπορεί να φορέσει, ό,τι του επιτρέπουν τα οικονομικά του σπιτιού του, ώστε, ούτε η Άγια Ιμπραήμ να μοιάζει “όπως η μύγα μες στο γάλα”, ούτε κανένα άλλο χριστιανόπουλο ή τέκνο άθρησκης οικογένειας, να μπαίνει σε έξοδα για να ράψει την ενιαία φορεσιά της παρέλασης.
Γιατί εδώ πέρα, πατριώτες, στη χώρα που ανθεί η φαιδρά πορτοκαλέα, χάσαμε τη μπάλα… Για το τι είναι ρατσιστικό και τι δεν είναι, για το τι είναι φανατικό και τι δεν είναι, για το τι είναι φασιστικό και τι δεν είναι, έχουμε όλοι μαύρα μεσάνυχτα…
Κι εγώ, τώρα, πνίγομαι, ασφυκτιώ, γιατί δεν ξέρω αν έχω πέσει θύμα ρατσισμού ως μαθητής κάποτε ή ως πατέρας μαθητών αργότερα, δεν ξέρω αν το παιδί μου έπεσε θύμα ρατσισμού όταν η χριστιανή δασκάλα το είπε “Τούρκο”… ή (δεν ξέρω πια…) αν ασκώ ρατσισμό εναντίον της Άγιας Ιμπραήμ… Να με σχωρέσει ο Αλλάχ για την αδυναμία μου αυτή…
