Τα κόμματα γηράσκουν. Όλα τα κόμματα.
Η νεολαία απουσιάζει από τις εκδηλώσεις τους. Και, κατά τεκμήριο, καλά κάνει. Δεν υπάρχει τίποτα να την συγκινήσει, ούτε πρόσωπο, ούτε ιδέα.
Ποιος δεν θα δικαιολογήσει τη νεολαία που απέχει από τα πολιτικά κόμματα;
Όμως αυτό είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Όποιος βλέπει μόνο τι εμφανίζεται πάνω απ’ το νερό, αλλά δεν βλέπει τι μένει αόρατο κάτω απ’ το νερό, θα οδηγηθεί σε λάθος συμπεράσματα, ενίοτε παραπλανητικά, έως διαστρεβλωτικά της αλήθειας.
Γιατί;
Επειδή αυτή η γενιά, μεταξύ 18 και 35 ετών, εκφράζεται ατομικά, θα έλεγε κανείς εγωιστικά, ή, λίγο εξευγενισμένα, ατομοκεντρικά.
Εκφράζεται ατομικά, όχι όμως συλλογικά.
Κι αν είναι σωστό αυτό που έλεγε ο Αριστοτέλης ότι ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον, ε, τότε, η ατομική έκφραση, αργά ή γρήγορα θα πάψει να τροφοδοτείται από την συλλογική, όπως γινόταν από ιδρύσεως κόσμου.
Αλλ’ αυτό είναι μία ρωγμή στα πλευρά της ανθρωπότητας.
Οι νέοι δεν κάνουν τίποτα από τα να πίνουν μακαρίως τον καφέ τους ή το ποτό τους ή από το να κάνουν την έξοδό τους τη νύχτα.
Και δε μιλώ για τις εξαιρέσεις. Μιλώ για τον κανόνα.
Και μην σου κακοφανεί, πατριώτη, που δεν κολακεύω τους νέους! Νισάφι πια με τις κολακείες των μεγάλων προς τους μικρούς. Είναι υποκρισία του κερατά! Και στο βάθος είναι υποτίμηση της νεολαίας.
Μιλώ καθαρά και σταράτα. Λέω ότι η εποχή είναι άδεια. Ένα μέγιστο κενό.
Γιατί ΔΕΝ είναι ανάγκη να εκφράζονται οι νέοι δια της Πολιτικής.
Στο κάτω – κάτω της γραφής, ας πάνε στο διάολο η πολιτική και οι πολιτικοί.
Δεν είναι μόνο η Πολιτική. Μπορεί ν’ αποτέλεσε την κύρια ενασχόληση της νεολαίας στην εποχή της μεταπολίτευσης, αλλά, να το εμπεδώσουμε πλέον, δεν είναι η μόνη που εκπροσωπεί την συλλογική έκφραση της νεολαίας.
Να το πω κάπως έτσι:
Ας εκφραζόταν η νεολαία μέσω της μουσικής. Ή μέσω της λογοτεχνίας ρε αδερφέ. Ας μπορούσε να ξεπηδήσει ένα ρεύμα στη μουσική, ως άκουσμα, στην ποίηση, ως ανάγνωσμα, ας ξεκινούσε ένα ρεύμα που να διεκδικούσε κάτι από τη ζωή, από την εξουσία, ένα κίνημα επιστροφής στη φύση πανάθεμά με, κάτι, οτιδήποτε, κι ας μην ήταν η Πολιτική που τόσο έχει ενοχοποιηθεί και, άντε, να δεχτώ ότι έχουν δίκιο οι νέοι που ρίχνουν μια μούντζα και ξεμπερδεύουν…
Το ζήτημα είναι ότι οι νέοι μας δεν διεκδικούν τίποτα.
Οι νέοι μας δεν ερωτεύονται μωρέ…
Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι δεν ερωτεύονται είναι το πρόβλημα, όχι ότι δεν ασχολούνται με την Πολιτική…
Από που έρχεται αυτή η κόπωση;
Και μη μου πει κανείς ότι, ε, με τη μουσική, ασχολούνται οι νέοι…
Όχι. Δεν ασχολούνται.
Είναι στεγνοί καταναλωτές της μουσικής. Δεν είναι μέτοχοι. Δεν είναι κοινωνοί.
Ας αφήσουμε λοιπόν τους βαυκαλισμούς και τις αυταπάτες. Ας δούμε ότι εμείς οι μεγαλύτεροι είμαστε υπεύθυνοι για μια γενιά που δεν έχει όρεξη για τίποτα. Μια γενιά που δεν μπορεί να συγκοινωνήσει, δε μπορεί να συνεργαστεί για κανένα κοινό στόχο.
Ας δούμε δηλαδή ότι, ακόμα και να επανέρχονταν οι συντάξεις και οι μισθοί στα επίπεδα του 2009 (που δεν θα επανέλθουν) τίποτα δεν θα καταπράυνε αυτή την τεκμηριωμένη ανησυχία για τους νέους.
Θα είχαμε το ίδιο κενό εντός μας.
Και μην πει κανείς κουβέντα για το σύστημα.
Χορτάσαμε αυτή τη μετάθεση των ευθυνών στο απρόσωπο σύστημα. Δεν είναι παρά ένα ναρκωτικό που δίνουμε στο μυαλό μας για να συνεχίσει να κοιμάται.
Ρώτα, κύριε, τον εαυτό σου: “Εσύ τι κάνεις για όλα αυτά;”…
Αν ο καθένας από μας τους μεγαλύτερους έσωζε έναν νέο από την παραίτηση, θα έφτανε για ν’ αλλάξουμε τον κόσμο.
Διότι:
Αν ο νέος σωθεί μια φορά, μην τον φοβάσαι για τις επόμενες φορές.
Αν τον σώσεις εσύ μία φορά, αυτός ο ίδιος θα σώσει πολλές φορές τον εαυτό του.
