Η Φανή, πωλήτρια καταστήματος ενδυμάτων στην οδό Παπαστράτου, έχει χάσει τον ύπνο της. Αιτία το επεισόδιο που διηγείται η ίδια σε όποιο φίλο ή γνωστό μιλήσει μαζί της. Είναι σα να θέλει να ξορκίσει την ενοχή της, ένα στιγμιαίο κενό του μυαλού της.
Καθώς κοίταγε στο δρόμο έξω μια μέρα, είδε, λέει, στη βιτρίνα έναν κύριο να μιλάει μ’ ένα παιδί.
Μετά ο κύριος μπήκε στο μαγαζί και ρώτησε:
– Είναι δικό σας το παιδί;
– Όχι.
Απάντησε η Φανή. Και συμπλήρωσε:
– Είδα να μιλάτε μαζί του και νόμισα ότι είναι δικό σας..
– Δεν είναι δικό μου. Το είδα να περιφέρεται, είναι μοναχό του εδώ έξω, προσπάθησα να του μιλήσω, αλλά δε μου μιλά. Θα έλεγα να το κρατήσετε για λίγο μέσα στο μαγαζί, να πάω γύρω στις καφετέριες να ρωτήσω μήπως είναι κάπου με τη μαμά του και χάθηκε…
Η Φανή συμφώνησε. Έβαλε το παιδί να κάτσει. Του μιλούσε, όμως αυτό έμενε σιωπηλό. Ήταν δεν ήταν δύο χρονών.
Μετά από λίγη ώρα ο κύριος γύρισε μαζί με μια γυναίκα που είπε ότι ήταν η μαμά του και ότι το παιδί έφυγε από το καροτσάκι του, ενώ αυτή έπινε καφέ. Έμοιαζε με τις κυρίες που κάποιοι τις λένε «μπαρόβιες».
Όμως…
Μόλις το παιδί είδε τη μαμά του, αντί να τρέξει κοντά της, πήγε και τρύπωσε σε μια γωνιά κάτω από ένα μεταλλικό γραφείο του μαγαζιού και δεν ήθελε να βγει από κει.
Η γυναίκα το τράβηξε και προσπάθησε να το βάλει στην αγκαλιά της, όμως το παιδί αντιστεκόταν. Πιάστηκε σφιχτά από το χέρι της Φανής, της πωλήτριας, κι έκλαιγε. Δεν ήθελε να φύγει, δεν ήθελε να πάει με τη μαμά του.
Η Φανή ακολούθησε την άγνωστη γυναίκα και το παιδί έξω στο δρόμο, προσπάθησε να το πείσει ότι πρέπει να πάει με τη μαμά του…
– Μην κλαις…
Του έλεγε συνεχώς.
Η γυναίκα έφυγε και πήρε το παιδί μαζί της. Ο κύριος που βρήκε τη γυναίκα στην καφετέρια, έφυγε κι αυτός. Η Φανή μπήκε πάλι στο μαγαζί της.
Από κείνη τη μέρα όμως τη βασανίζει η σκηνή με το παιδί που κρύφτηκε κάτω από το μεταλλικό γραφείο και δεν ήθελε να πάει κοντά στη μαμά του. Θυμάται το χεράκι που έσφιγγε το δικό της και προσπαθούσε να κρατηθεί εκεί, μαζί της. Ένα άγνωστο παιδί δύο χρονών…
Η Φανή, πωλήτρια καταστήματος ενδυμάτων στην οδό Παπαστράτου, έχει χάσει τον ύπνο της. Τη νύχτα εκείνη πετάχτηκε από το κρεβάτι της που κοιμόταν με μία ύστερη σκέψη:
– Κι αν η γυναίκα εκείνη δεν ήταν η μαμά του παιδιού;
Τύμπανο 1 / Φεβρουάριος 2013
