Σε μια παλιά Ιαπωνική ταινία, της δεκαετίας του ’70, επτά αυτόπτες μάρτυρες αφηγούνται την ιστορία ενός εγκλήματος.
Για το ίδιο φονικό υπήρξαν επτά διαφορετικές ιστορίες και καμία δεν έμοιαζε με την άλλη.
Ο καθένας είχε δει το φονικό με το δικό του μάτι.
Στην πραγματικότητα ο άνθρωπος δεν βλέπει με το μάτι. “Νους ορά” έλεγαν οι αρχαίοι. Το θέμα δηλαδή είναι τι βλέπει ο νους και όχι το μάτι.
Όμως ο νους διαφέρει όχι μόνο από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά και από φυλή σε φυλή, από θρησκεία σε θρησκεία, από πολιτισμό σε πολιτισμό. Κοινό χαρακτηριστικό όλων των περιπτώσεων ο κίνδυνος να μετατρέπει ο νους το επιθυμητό σε πραγματικό. Κάτι που διογκώνει απείρως το πρόβλημα.
Το ίδιο συμβαίνει αυτές τις ημέρες με την περίπτωση του απελπισμένου Αφγανού πρόσφυγα που σήκωσε ένα μωρό με τα χέρια και, σύμφωνα με τα τηλεοπτικά δελτία, απειλούσε να το πετάξει στους λιμενικούς.
Ύστερα από την πλημμυρίδα των άρθρων και των σχολίων που γράφηκαν στο διαδίκτυο για το συνταρακτικό αυτό επεισόδιο στο λιμάνι του Πειραιά, ύστερα και από την επίκληση της αλήθειας που, ως επίλογος, συνοδεύει όλες τις εκδοχές, ας συζητήσουμε για τα εξής θέματα:
Για ποια αλήθεια ενδιαφέρεται ποιος;
Η αλήθεια είναι διαφορετική για τον καθένα, επειδή εξαρτάται ποιος είναι και τι θέλει ν’ αποδείξει εκείνος που την διεκδικεί για τον εαυτό του.
Ο πρώτος θέλει ν’ αποδείξει ότι o Αφγανός είναι τέρας και όλο του το σινάφι επίσης.
Ο δεύτερος θέλει ν’ αποδείξει ότι… δεν πειράζει που ο Αφγανός είναι τέρας, επειδή βρίσκεται σε απόγνωση, άρα ούτε αυτός, ούτε όσοι βρίσκονται σε απόγνωση πρέπει να καταδικαστούν ως τέρατα.
Ο τρίτος θέλει ν’ αποδείξει ότι τα συστημικά ΜΜΕ κάνουν ιδεολογική προπαγάνδα και βρήκαν την ευκαιρία ν’ αποδείξουν ότι οι πρόσφυγες είναι χαμηλής υποστάθμης, άρα δεν έχουν θέση στην Ελλάδα.
Ο τέταρτος θέλει ν’ αποδείξει ότι τα συστημικά ΜΜΕ κάνουν προπαγάνδα εναντίον της κυβέρνησης που έφερε τους μετανάστες στη χώρα και βρήκαν την ευκαιρία να ευνοήσουν την αντιπολίτευση.
Ο πέμπτος θέλει ν’ αποδείξει ότι ο Αφγανός δεν σήκωσε το μωρό για να το πετάξει, αλλά για να το προστατέψει από τους λιμενικούς που το σπρώχνουν, άρα ο Αφγανός του αξίζει μια αγιογραφία, γιατί είναι σύντροφος στον αγώνα κατά της σιχαμερής εξουσίας.
Ο έκτος θέλει ν’ αποδείξει ότι οι μετανάστες αποτελούν απειλή για την κοινωνία στην οποία έρχονται να ενταχθούν, επειδή είναι απολίτιστοι και βάρβαροι, ενώ εμείς εδώ ξεχειλίζει από τα μπατζάκια μας ο πολιτισμός…
Και ο έβδομος θέλει ν’ αποδείξει ότι οι μετανάστες ΔΕΝ είναι απειλή για την κοινωνία στην οποία έρχονται να ενταχθούν, επειδή όλοι είμαστε άνθρωποι, έχουμε τα ίδια δικαιώματα, επομένως μπορούμε να ζήσουμε όλοι μαζί σαν αδέρφια, μία φυλή, με μία γλώσσα, ένα Θεό, ένα έθνος.
Επτά διαφορετικές εκδοχές για το ίδιο γεγονός.
Επτά αφηγήσεις που η καθεμιά διεκδικεί για τον εαυτό της την απόλυτη αλήθεια.
Κάθε μία από αυτές τις εκδοχές αντιμάχεται μία προς μία τις υπόλοιπες έξι. Και στον πολλαπλό πόλεμο που ξεσπά, ο Αφγανός ξεχνιέται, το μωρό ξεχνιέται, η ίδια η προσφυγιά ξεχνιέται, όλα ξεχνιούνται. Μένει στο τραπέζι η αντιπάθεια του ενός συνομιλητή προς τον άλλο.
Μόλις καταφέραμε να διχαστούμε ακόμα μία φορά.
Όχι να διχαστούμε. Δε γίναμε δύο κομμάτια, αλλά εφτά.
Και δε μένει μόνο η αντιπάθεια του ενός συνομιλητή με τον άλλο. Στερεοποιείται η αντιπάθεια του ενός απέναντι στους άλλους έξι. Του κάθε “ενός” απέναντι στους κάθε “έξι”. Στον καθένα τους χωριστά και σε όλους μαζί.
Πού είμαστε τώρα;
Είμαστε στη χώρα του ποτέ, στη χώρα του πουθενά. Είμαστε ένα μάτσο σκουπίδια που περιμένουμε την σκουπιδιάρα όπου νά ‘ναι να μας μαζέψει και να μας ξεφορτώσει στην χωματερή της Ιστορίας.
