Ο διάλογος για την δημιουργία του “τρίτου πόλου” στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Σύριζα δεν πάει καλά. Τα προσχήματα τηρούνται ακόμα, στην ουσία όμως ο διάλογος που άρχισε τον Ιανουάριο με πρωτοβουλία της Φώφης, βρίσκεται σε αδιέξοδο και είναι θέμα χρόνου να πέσει η αυλαία. Ήταν ένας διάλογος μεταξύ ζωής και θανάτου κι αρχίζει να φαίνεται προς τα πού γέρνει…
Η ενοχλητική θέση του Γιώργου Παπανδρέου ότι στον διάλογο αυτό πρέπει να κληθεί και ο Σύριζα, αν και δυσανάλογη με το βάρος της, είχε, καθώς φαίνεται, την ισχύ δηλητηρίου. Διέλυσε την τελευταία καλή συνθήκη της διεξαγωγής του, σκόρπισε στους πέντε ανέμους τις ισχνές, ούτως ή άλλως, ελπίδες.
Από την άλλη, οι επαφές του Τσίπρα με τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες είναι ενδεικτικές μιας κινητικότητας που αποβλέπει στρατηγικά στην ακύρωση αυτού του διαλόγου. Η πρόσκληση του Τσίπρα στην συνάντηση των Ευρωπαίων Σοσιαλδημοκρατών ηγετών που πραγματοποιήθηκε πριν από την Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, εμβόλισε θανάσιμα την όλη προσπάθεια των κομμάτων του κεντρώου χώρου.
Γίνονται φανερές οι στοχεύσεις του Τσίπρα. Κινείται με σενάριο μιας κάποιας επόμενης μέρας, στην οποία είναι ανεπιθύμητος, δεν έχει θέση, ο τρίτος πόλος. Ο Τσίπρας δεν κάνει τίποτε άλλο από λεηλασία του κεντρώου χώρου, όπως επί τέσσερις συναπτές δεκαετίες έκανε το ΠΑΣΟΚ λεηλατώντας την αριστερά.
Από μια άποψη αυτό που κάνει ο Τσίπρας είναι μια ιστορική εκδίκηση της αριστεράς και ως τέτοια φαντάζει ακαταμάχητη, γιατί πλέον είναι η σειρά του αρχηγού της να πυροβολήσει αυτός τώρα στη μονομαχία των διεκδικητών της κεντροαριστεράς.
Ε, λοιπόν, ναι, η κεντροαριστερά δεν ανήκει στη Φώφη, ούτε στον Σταύρο, ούτε στον Γιώργο, ούτε σε άλλον απατημένο του χώρου που ματαίως την επικαλείται. Ανήκει νομοτελειακά στον Τσίπρα. Το ίδιο και η σοσιαλδημοκρατία. Γιατί ο “τρίτος πόλος” δε μπορεί να βασίζεται στο κεντροαριστερό ή στο σοσιαλδημοκρατικό πλαίσιο, αλλά στο γνήσιο κεντρώο χαρακτηριστικό του “ενδιάμεσου χώρου”, όπως ορίζεται από την δεξιά και την αριστερά εκατέρωθεν, ή, έστω, από την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά. Αν αυτό είναι αδύνατο, αν η μείξη των στοιχείων έφτιαξε έναν λαπά, τότε… ο διάλογος για την κεντροαριστερά με σκοπό την δημιουργία του “τρίτου πόλου” είναι καταδικασμένος σε παταγώδη αποτυχία.
Τελικά, ίσως ο Γιώργος Παπανδρέου να έχει δίκιο στο ενοχλητικό θέμα που έθεσε, ίσως η ανάλυσή του να είναι για μιαν ακόμα φορά προωθημένη μεν, παρεξηγημένη δε, και δη απ’ όλους όσους εναντιώνονται σε αυτήν. Όμως η πρότασή του απευθύνεται αποκλειστικά σ’ εκείνους που ήθελαν να πάνε στον Σύριζα και δεν πήγαν, γιατί δε μπόρεσαν ή, εξ αιτίας της ενοχοποιημένης εμπλοκής τους με το ΠΑΣΟΚ, δεν έγιναν δεκτοί από την ηγεσία του, όταν κινήθηκαν προς τα εκεί μαζικά, γεγονός που θα διατάρασσε τότε τις ισορροπίες. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, είναι πολλοί. Τώρα, με την αλλαγή των συνθηκών, πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος ενσωμάτωσής τους.
Αυτοί λοιπόν, στους οποίους αναφέρεται ο Παπανδρέου, αλλά και οι άλλοι που επικαλούνται την κεντροαριστερά ή την σοσιαλδημοκρατία, χωρίς να συνειδητοποιούν ότι τα “πρωτοτόκια” του Ισαύ, τα πήρε ήδη ο Ιακώβ, όλοι αυτοί αισθάνονται λειψά, επειδή, όντως, ο διάλογος δεν διεξάγεται ΜΕ τον Σύριζα. Τα “πρωτοτόκια” που άλλαξαν χέρια, δεν έγιναν “έναντι πινακίου φακής”, αλλά έναντι αυτής τούτης της ηγεσίας του κεντροαριστερού χώρου στο σύνολό του, άρα και της εξουσίας.
Υπό το φως αυτών των διαπιστώσεων, το θέμα μεταφέρεται σε άλλο πεδίο, κύριο χαρακτηριστικό του οποίου είναι το γεγονός ότι η αντισύριζα λαϊκή βάση του κεντροαριστερού ή σοσιαλδημοκρατικού χώρου μένει ανικανοποίητη από τον διάλογο, άρα και άστεγη. Αυτός ο κόσμος (και είναι πολύς) δεν έχει πια φορέα για να εκφραστεί. Δεν θέλει να πάει ούτε στη Νέα Δημοκρατία, ούτε στον Σύριζα. Επομένως θα ψηφίζει απρόθυμα, σε κάθε περίπτωση αμήχανα, αποφασίζοντας την τελευταία μέρα. Ο νέος διπολισμός είναι ήδη εδώ και διαμορφώνει λίγο – λίγο τα νέα χαρακτηριστικά του…
Το ΠΑΣΟΚ διαθέτει έναν πυρήνα “βαμμένων”, αποτελούμενο από παλιούς αξιωματούχους για τους οποίους η ΜΗ προδοσία είναι “θέμα τιμής”, άρα μπορεί να στεγανοποιήσει ίσως μια “κουκουέδικη” στάση και, με μουσειακά πλέον χαρακτηριστικά, να διασώζεται οριακά στις εκλογικές αναμετρήσεις, έχει ωστόσο πεθάνει πολιτικά, αφού μόνο του δεν μπορεί να στεγάσει τον “ενδιάμεσο χώρο”. Για άλλους λόγους, εξ ίσου ισχυρούς όμως, δε μπορεί να ηγηθεί ούτε το Ποτάμι. Ούτε το Κίνημα. Ούτε άλλο κομματίδιο του χώρου. Η Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη μεταποίησε μεν την πλάκα σε πολιτική στάση, αλλά δεν ξέφυγε (ούτε θα ξεφύγει) από την εικόνα που δίνει ένα απλό πολιτικό σύμπτωμα.
Λοιπόν, ο άστεγος κόσμος της κεντρώας κοίτης θα διαχυθεί κατά κύριο λόγο στους δύο πόλους που διαμορφώνονται ή, κατά ομάδες, θ’ ακολουθεί περιστασιακά τις φωτοβολίες της στιγμής… Μοιάζει αναπόφευκτο.
Συμπέρασμα: Η κεντροαριστερά και η σοσιαλδημοκρατία θ’ απορροφηθούν από τον Τσίπρα. Στα χέρια του οποίου θα πάθουν ό,τι έπαθε και η αριστερά: Θα χάσουν κάθε νόημα και κάθε ελκυστικότητα, ιδίως σε ό,τι σχετίζεται με την αναζήτηση των νέων. Κι αυτό σημαίνει ότι θ’ ανοίξει ο δρόμος για κυβερνητικά σχήματα που, στο άμεσο μέλλον, δεν θ’ αποκλείουν μόνο την αριστερά, αλλά ΚΑΙ την κεντροαριστερά ΚΑΙ την σοσιαλδημοκρατία.
Η αγωνιώδης αναζήτηση των στοχαστών για ένα κεντρώο πολιτικό σχήμα εξουσίας στη χώρα μοιάζει να κινείται στη σφαίρα του επιθυμητού, αλλά καθόλου του πραγματικού πια. Διότι: Η δεξιά, γνήσια τώρα και, αυτή τη φορά, πιο δυνατή από κάθε άλλη φορά στο παρελθόν, θα βγει από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας που την είχε κλείσει ο Ανδρέας και, φυσικά, δεν θα ξαναχάσει την εξουσία που έχασε το 1981…
Η μόνη δύναμη που μπορεί ν’ αποτρέψει την σκληρή επάνοδό της στην τοπική (ως προς την Ευρώπη) εξουσία, είναι η αλλοίωση του Ελληνικού πληθυσμού με πληθυσμιακές ενέσεις από την Ανατολή. Κι αυτό φαίνεται να το γνωρίζει καλά η ηγετική ομάδα του Σύριζα. Γι’ αυτό και εφάρμοσε τόσο φανατικά την “πολιτική των ανοιχτών συνόρων”… Η νέα κεντροαριστερά χρειάζεται νέους ψηφοφόρους με νέα κριτήρια. Ότι το παιγνίδι αυτό είναι “ρώσικη ρουλέτα”, μοιάζει να μην απασχολεί κανέναν…
