Αλήθεια σας λέω: Ο άνεργος δεν θα βρει δουλειά. Ο επαγγελματίες, ο έμπορος, ο μικροεπιχειρηματίας που έκλεισε τη βιοτεχνία του ή το μαγαζί του, κακά τα ψέματα, ΔΕΝ θα βρει δουλειά. Ο νέος που σπούδασε, δεν θα βρει δουλειά. Κι όσοι από αυτούς τους συμπολίτες βολεύονται ακόμα με τη σύνταξη του παππού ή του μπαμπά, θα τελειώσει κι αυτό…
Είναι τόσο μαύρα; Ναι, είναι τόσο μαύρα! Έτσι τουλάχιστον το βλέπουν οι πολλοί. Γιατί, εγώ, αναγνώστη, συγγνώμη που μιλάω και στον ενικό τώρα, θα σου πω ότι: ΟΧΙ, δεν είναι τόσο μαύρα τα πράματα! Τολμώ να πω ότι ΔΕΝ είναι καθόλου μαύρα τα πράματα. Υπό έναν όρο: Ότι θα κάνεις εσωτερική επανάσταση και, αντί να καταγγέλλεις την λιτότητα, να την βιώνεις από δω και πέρα ως αρετή.
Και ΔΕΝ είναι μαύρα τα πράγματα, επειδή η κατεδάφιση που συντελείται, όσο οδυνηρή και αν είναι, έχει έναν εξαγνιστικό χαρακτήρα όχι μόνο για το κρατικό μόρφωμα του οποίου είμαστε πολίτες, αλλά και για τον καθένα μας, ατομικά.
Θα μιλήσω ασύμβατα. Και αντιδεοντολογικά. Έσπασα ήδη τη φόρμα του δημοσιογραφικού άρθρου για να γράψω χρονογραφικά, έξω και από τα όρια του “πολιτικά ορθού”. Λέω λοιπόν απλά, ότι: Μοναδική θεραπεία του προβλήματος που βιώνει η Ελληνική κοινωνία, ένα πρόβλημα που μεγαλώνει μέρα τη μέρα, είναι να ξεκινήσει ο καθένας να κατασκευάζει την τροφή του. Όταν λέω “ο καθένας”, εννοώ αυτόν που έχασε τη δουλειά του και δεν βρίσκει άλλη, αυτόν που, όσο και να ψάχνει, δε βρίσκει. Όποιος κι αν είναι. Ακόμα και η μεγαλύτερη ευφυΐα στα μαθηματικά να είναι, κι αν έχει πτυχία επί πτυχίων, ακόμα και μεταπτυχιακό να έχει…
Είναι προϋπόθεση να τα βάλλει όλα αυτά με περισσή φροντίδα και αγάπη σ’ ένα συρτάρι και να βγει έξω στην πλατεία της πόλης του ως “Κανένας”, όπως ο Οδυσσέας στη σπηλιά του Κύκλωπα. Ο κανένας. Ο Τίποτας.
Αυτός είναι ο πρώτος όρος για το νέο ξεκίνημα. Το άδειασμα του κεφαλιού, ο μηδενισμός του κοντέρ.
Αλλά… πώς μπορεί να γίνει, πώς γίνεται να κατασκευάζει ο καθένας την τροφή του;
Όσο και να φαίνεται περίεργο, η Τέχνη αυτή ξεκινάει από την συνειδητοποίηση, ότι, ως άτομο, δεν έχω φαγητό, ούτε στέγη. Κι αν έχω σήμερα, θα τα χάσω αύριο. Αυτό το παίρνω τοις μετρητοίς.
Ξεκινώντας όμως από αυτό, φτάνεις στο άλλο: Σβήνεις κάθε ίχνος θυμού εναντίον του κοινωνικού συνόλου, εναντίον της κυβέρνησης, εναντίον των πολιτικών, εναντίον της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Είναι το καλύτερο φάρμακο για να μην πάθεις κατάθλιψη. Αν μπεις σ’ αυτήν, δεν βγαίνεις ποτέ. Σβήνεις και κάθε σκέψη να φύγεις για τα ξένα. Πουθενά “δεν θα σου το έχουν στρωμένο”… Η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι παντού. Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα. Όπου και να πας, θα τη βρεις μπροστά σου. Ακόμα κι αν βρεις δουλειά εκεί που θα πας… Δεν είναι μόνο η δουλειά που δίνει νόημα στη ζωή…
Λοιπόν, αφού γαληνέψεις, αφού κουβεντιάσεις με τον εαυτό σου σα να ήταν ένας παλιόφιλος που έχεις να τον δεις σαράντα χρόνια, κάνε σχέδιο δράσης. Για το οποίο χρειάζονται οι εξής απλές πληροφορίες.
Με ένα ποτιστικό γόνιμο στρέμμα γης στο χωριό, μπορείς να κερδίζεις στέγη και φαγητό. Δεν είναι ανάγκη να τα παράγεις όλα με τα χέρια σου. Υπάρχει παραδοσιακά και η ανταλλακτική οικονομία. Μπορείς να δίνεις σκόρδα στο γείτονα και να παίρνεις λάδι. Τέτοια εννοώ. Σου λέω λοιπόν ότι: Με 400 τ.μ. συστηματικό λαχανόκηπο έχεις όλα τα είδη μαναβικής για ένα χρόνο και για τέσσερα άτομα. Αν το κοτέτσι σου έχει πενήντα κότες, θα έχεις αυγά και κρέας κάθε βδομάδα. Αν έχεις τρεις κατσίκες, θα έχεις το καλύτερο γάλα και όλα τα γαλακτοκομικά προϊόντα που γουστάρεις.
Όλα θα είναι φτωχά στην αρχή. Γι’ αυτό είπαμε ότι “η λιτότητα είναι αρετή”… Θα είναι, όπως ήταν κάποτε με τους παππούδες που δεν είχαν ούτε μισθό, ούτε σύνταξη, ούτε ηλεκτρικό.
λλά, κοίτα, πάνω απ’ όλα, πατριώτη, είναι η ιερή ζωή, είτε ζεις με ηλεκτρικό ρεύμα, είτε όχι.
Μην το γελάς καθόλου. Και μη νομίσεις ότι… εσένα… δεν σε αφορούν. Κοίτα γύρω σου πόσες περιουσίες χάθηκαν εν μιά νυκτί… Γιατί αποκλείεται να χάσεις ΚΑΙ εσύ την δική σου;
Λοιπόν, έχεις μόνο δύο επιλογές:
Η μία είναι να πεθάνεις από την πείνα στους δρόμους της πόλης, άστεγος και κουρελής. Η άλλη είναι να πας στο χωριό. Σ’ ένα οποιοδήποτε χωριό. Αν έχεις ένα στρέμμα γης από τους προγόνους, έχει καλώς. Αν δεν έχεις, πούλα τον καναπέ σου, πούλα την χλιδάτη οικοσκευή σου όλη και σπεύσε ν’ αγοράσεις εκείνο το στρέμμα γης.
Γιατί… εδώ που φτάσαμε… πρέπει να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα… Και δεν κάνω το δάσκαλο. Αν χάσω τη δουλειά μου, εγώ… ΑΥΤΟ θα κάνω. Κατάλαβες σύντροφε;
