Τόσο η πρόταση της Φώφης, όσο κι εκείνη του Σταύρου, αλλά και του Γιώργου, με τον τρόπο της η καθεμιά, αφορούν τις ηγεσίες των σχημάτων, όχι όμως τους ανένταχτους πολίτες του κεντρώου χώρου. Καμία πρόταση από τις τρεις δεν φτάνει ευθέως στον δημοκράτη που αρνείται να καταφύγει ιδεολογικά ή απλώς εκλογικά στην αριστερά ή τη δεξιά.
Οι ηγεσίες των κεντρώων και των κεντροαριστερών σχηματισμών αρνούνται να βάλουν στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου τους ανένταχτους πολίτες. Μακάρι να ήταν από πρόθεση, γιατί θα μπορούσε να διορθωθεί. Είναι όμως από αδυναμία, και δεν διορθώνεται. Το πνεύμα τους προσβάλλει τον πολίτη κι αποδεικνύει την “αλλοτρίωση από την εξουσία”. Η αλλοτρίωση αυτή είναι ο μύκητας που αναπτύσσεται στο ξερό δέντρο, διαδέχεται δε την “αλαζονεία της εξουσίας”, για όποιον έχει καλή μνήμη… Η πασοκική ιντελιγκέντσια και η απολιθωμένη νομενκλατούρα σε όλο τους το μεγαλείο…
Κι από πάνω, βγαίνει η Φώφη και λέει ότι η πρότασή της δεν έχει προαπαιτούμενα. Πώς δεν έχει κυρά μου; Έχει και παραέχει! Το βασικότερο όλων είναι ότι η πρότασή σου δεν αφορά εμένα, να το πούμε έτσι, εμένα που μένω ανένταχτος και δεν εκπροσωπούμαι σε κανένα σχηματισμό. Αφορά μόνο τους αυτόκλητους ηγετίσκους των παρεών, από τους οποίους περιμένεις ένα πρόσκαιρο άλλοθι για να εξαγνιστεί το ΠΑΣΟΚ στη συνείδηση της μεσαίας τάξης. Αν υπάρχει πλέον αυτή η μεσαία τάξη, όπως υπάρχει… Αν καλοκοιτάξεις το θέμα, θα διακρίνεις τις φοβίες και τις ανασφάλειες ενός κόμματος εξουσίας που ξέπεσε και, στα απόνερα της Ιστορίας, αναζητά σανίδες εξιλέωσης σε γκρουπούσκουλα. Το κάνει, γιατί δεν αντέχει να κοιτάξει ευθεία στα μάτια το λαό. Όπως και να το πεις αυτό, όπως και να το πασπαλίσεις, ακόμα και με χρυσόσκονη, δεν θα καταφέρεις να πείσεις, εκτός από τους πάντα πρόθυμους καιροσκόπους.
Ας πάρουμε όμως την θετική πλευρά της πρότασης που έκαμε η Φώφη. Ας δούμε ότι το άρθρο της στα ΝΕΑ (16.1.2016) αποτελεί αφετηρία ενός γόνιμου διαλόγου, η κατάληξη του οποίου θα περιλαμβάνει ακόμα και κατάργηση της αναλογικής εκπροσώπησης στη Συνδιάσκεψη του Μαρτίου. Όπως έγραψε η Αγγελική Σπανού στην Athens Voice: “Εφόσον στην Χαριλάου Τρικούπη εγκαταλείψουν τις ποσοστώσεις και τους ηγεμονισμούς, αποδεχθούν θεμελίωση από μηδενική βάση ενός νέου πολιτικού φορέα της σοσιαλδημοκρατίας, συγκροτηθεί μια οργανωτική επιτροπή μη ελεγχόμενη από το ΠΑΣΟΚ, ανταποκριθούν χωρίς πριμαντονισμούς όσοι έχουν κάτι να πουν, επιστρέψει η πολιτική στη συζήτηση και φτάσουμε σε συνέδριο / εκλογή από τη βάση με ανοιχτό μητρώο, με ενδιαφέρουσες και μη αναμενόμενες συμμετοχές, τότε ίσως υπάρξει ελπίδα”.
Λοιπόν, να θεωρήσουμε ότι η πρόταση της Φώφης αποτελεί ευκαιρία για έναν διάλογο που μπορεί να καταλήξει ακόμα και σε διαφορετική πρόταση από εκείνη που διατύπωσε η ίδια. Βάζουμε λοιπόν στο τραπέζι την “επιστροφή του ανένταχτου”.
Πώς θα συγκινηθεί ο ανένταχτος; Θα συγκινηθεί μόνο αν γίνει ΣΥΝΟΜΙΛΗΤΗΣ των εκπροσώπων του. Από άβουλος οπαδός ή διλημματικός ψηφοφόρος να του δοθεί βήμα έκφρασης με εξασφαλισμένο τον σεβασμό στην γνώμη του, ως πολίτη και ως μέλους του υπό ίδρυσιν νέου κόμματος του “ενδιάμεσου χώρου”.
Γίνεται; Μέχρι στιγμής, όχι. Αν δεν γίνει όμως αυτό, η Συνδιάσκεψη του Μαρτίου δεν θ’ αφορά παρά μόνο τους κλειδοκράτορες.
