Με περισσή αναίδεια, με αυθάδεια και θράσος, οι δύο εταίροι, ο Τσίπρας και ο Καμμένος, εμφανίστηκαν στη Βουλή ως αρχάγγελοι της κάθαρσης.
Με την συζήτηση στη Βουλή για την διαπλοκή, η κυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων επιχείρησε να ενοχοποιήσει τους αντιπάλους της και ν’ αθωώσει τον εαυτό της.
Αυτό που έκαμε η κυβέρνηση απευθύνεται στη μάζα, πετυχαίνει κι έναν βαθμό συσπείρωσης στο υπό διάλυσιν εκλογικό σώμα που την στήριξε μέχρι σήμερα. Δεν πείθει όμως κανέναν σκεπτόμενο πολίτη.
Ότι επιλέγει ν’ απευθύνεται στη μάζα και να περιφρονεί τα αισθήματα αηδίας που προκαλεί στους σκεπτόμενους πολίτες, αποδεικνύει την ανύπαρκτη ποιότητά της. Διότι:
Ακόμα κι αν η κυβέρνηση Τσίπρα αποδείξει την διαπλοκή του ΠαΣοΚ και της Νέας Δημοκρατίας (πράξη που οι πολίτες ονειρεύονται εδώ και χρόνια) ουδόλως σημαίνει ότι αποδεικνύεται η δική της ΜΗ διαπλοκή με τα ΜΜΕ. Αντιθέτως. Όλοι καταλαβαίνουν ότι η κοκορομαχία μεταξύ Αλέξη – Κυριάκου ήταν του τύπου “μου τη βγαίνεις εσύ, σου τη βγαίνω κι εγώ”… Στο κάτω – κάτω η διαπλοκή δεν έχει μόνο οικονομικό χαρακτήρα. Έχει ΚΑΙ ιδεολογικό. Μπορεί τα ΜΜΕ να “τα πήραν” από το ΠαΣοΚ και τη Νέα Δημοκρατία, και “τα πήραν”, ποτέ όμως δεν ξεμπρόστιασαν την ανεγκέφαλη αριστερά και τον κυνικό συνδικαλισμό της. Ποτέ. Γιατί το σύνολο των ΜΜΕ είχαν “προοδευτικό πρόσημο”. Όχι μόνο σε επίπεδο ιδιοκτησίας, αλλά και σε επίπεδο στελέχωσης…
Επομένως, με την κοκορομαχία, τελειώνει το παραμύθι. Αναίμακτα. Και ανούσια εκατέρωθεν.
Πρόκειται απλώς για ένα ξεκατίνιασμα του πολιτικού συστήματος. Το ένα κόμμα βγάζει τα άπλυτα του άλλου στη φόρα. Ως εκεί. Κανείς δεν έχει διάθεση να τιμωρήσει κανέναν. Ακόμα και να τυλίξουν ένα – δυο πρόσωπα σε μια κόλλα χαρτί, θα είναι “για τα μάτια του κόσμου”. Το “κυρίως πιάτο” θα μείνει ανέπαφο.
Ότι ΠαΣοΚ και Νέα Δημοκρατία “έφαγαν” τα πολλά, ότι ο Σύριζα και ο Καμμένος μόλις τώρα ετοιμάζουν την δική τους διαπλοκή και την χτίζουν μεθοδικά, εξαγοράζοντας συνειδήσεις και κυνηγώντας όσους “δεν προσκυνούν”, δεν αθωώνει ούτε τον κατηγορούμενο, ούτε τον κατήγορο.
Άλλωστε ο Σύριζα δεν κάνει τίποτε άλλο από εκείνο το οποίο κατηγορούσε. Από τα πολλά που μπορεί να επικαλεστεί κανείς, ανθολογούμε ένα twitt του Παπαδημούλη, με ημερομηνία 10 Σεπτεμβρίου 2012, όπου (εναντίον του Σαμαρά τότε) έγραφε τα εξής προφητικά:
“Λίγο πριν κόψουν κι άλλο μισθούς, συντάξεις και κοινωνικό κράτος, δίνουν στον “αέρα” επιλεκτικά περιπτώσεις φοροδιαφυγής. Φτηνά κυβερνητικά κόλπα”…
Αυτά έγραφε ο Παπαδημούλης το 2012 για την τότε κυβέρνηση. ΑΥΤΟ ακριβώς κάνει τώρα η δική ΤΟΥ κυβέρνηση.
Η συζήτηση για την διαπλοκή στη Βουλή (με ΜΜΕ, Παπασταύρου, λίστα Λαγκάρντ και δε συμμαζεύεται…) ήταν ένα φτηνό κυβερνητικά κόλπο. Όπως το έλεγε ακριβώς ο… Παπαδημούλης τον Σεπτέμβριο του 2012… Κόλπο Τσίπρα αυτή τη φορά, με σκοπό να τροφοδοτήσει το κουβεντολόι στον όχλο, να μετατοπίσει έτσι το κέντρο βάρους από την κυβερνητική συμφωνία με την “τρόικα” (συμφωνία που ετοιμάζεται κι όπου νά ‘ναι “θα σκάσει μύτη”…) να τη μετατρέψει σε ένα ανούσιο λακριντί περί άλλων. Αυτά “τα άλλα” είναι όρος του παιγνιδιού να είναι “πιασάρικα”. Όταν πιάνεις στο στόμα σου τα ΜΜΕ θ’ αμυνθούν. Κι όταν αμύνονται τα ΜΜΕ, εκτίθενται στα μάτια της πάντα καχύποπτης μάζας…
Ναι, αυτή η πολιτική είναι ένα σίχαμα. Όποιος και να την ασκεί, είναι ένα σίχαμα. Κι επειδή την ασκούν ΟΛΟΙ όσοι κυβέρνησαν μέχρι σήμερα τη χώρα, είναι όλοι τους ένα σίχαμα.
Και νά ‘ταν αυτό μόνο, θα ήταν υποφερτό. Δεν είναι όμως. Δεν είναι, γιατί θέτει ζήτημα Δημοκρατίας. Δεν είναι, γιατί αναγκάζει τον πολίτη να σκέπτεται: “Δεν υπάρχει ένας λοχίας να μας σώσει;”…
Κι αν ο πολίτης δεν το λέει πια έτσι, επειδή θυμάται τι συνέβη το 1967, όταν από το 1965 ακόμα το έλεγε και το έγραφαν φόρα – παρτίδα οι εφημερίδες, το σκέπτονται σε… άλλο επίπεδο οι θεωρητικοί αυτού τούτου του πολιτεύματος και τεκμηριώνουν λίγο – λίγο την ανάγκη για μια ολιγαρχική διοίκηση, η οποία δεν θα έχει καν την λαϊκή νομιμοποίηση με εκλογές…
Όποιος μπορεί να δει λίγο πέρ’ από τη μύτη του, μπορεί να δει και το φρικαλέο αποτέλεσμα αυτής της αηδίας που μασουλάει τις αντοχές του πολίτη και τον καθιστά δεκτικό σε θεωρίες που οδηγούν σε τυραννίες.
Το έγκλημα αυτών των φτηνών πολιτικών είναι πολύ μεγαλύτερο από εκείνο που κάνουν τα μνημόνια στο λαό και τη νεολαία. Για ένα λόγο: Η κατάθλιψη του λαού δεν οδήγησε ποτέ σε θρίαμβο της Δημοκρατίας. Σε όλη την ανθρώπινη Ιστορία, σε αμέτρητες περιπτώσεις, έγινε θεμέλιο και οικοδομήθηκε πάνω της η χειρότερη τυραννία…
