Να πεις τα λόγια του Ρίτσου, σύντροφε: «Ετούτο το τοπίο είναι σκληρό σαν τη σιωπή». Να το πεις. Διότι σ’ αυτό το τοπίο, άκου, ό,τι καλό και να κάνεις, θα βρεθείς ένοχος. Θα σε τυλίξουν σε μια κόλα χαρτί. Κι όταν δε μπορούν να μπήξουν το μαχαίρι στα πλευρά σου, θα σ’ εξοντώσουν με τη σκληρή τους σιωπή.
Θέριεψε η βαρβαρότητα κι έγινε μέχρι κει πάνω ίδια η εξουσία. Έχει δε τη μορφή της λογιοσύνης. Φοράει την προσωπίδα της Τέχνης. Γι’ αυτό σου λέω: Ακόμα και το καλύτερο να κάνεις, θα ισοδυναμεί με ποινικό αδίκημα. Το αθωότερο, ναι, φαντάζει η χειρότερη λαμογιά. Το ευφυέστερο μοιάζει με την πιο χοντροειδή γκάφα. Εδώ κατάντησε η Ελλάδα, σύντροφε. Μια ζωή έτρωγε τα παιδιά της. Τώρα τρώει και τ’ αγγόνια της. Τρώει τα σωθικά της, τρέφεται απ’ το πετσί της, ένα ζόμπι θα γίνει, να το θυμάσαι, ένα ασκί γεμάτο άχυρα.
Πρέπει να το καταλάβεις, πατριώτη. Όταν μιλώ, δεν μιλώ ως πολιτικός, ούτε ως απολίτικος. Δε μιλώ ως επιτηδευμένος αστός, ούτε ως κρυψίνους χωριάτης. Μιλώ ως λόγιος. Γι’ αυτό και δεν κρύβω ούτε τη χαρά, ούτε τη λύπη μου, δεν φιλτράρω ούτε την ηπιότητα, ούτε το θυμό μου. Και το κάνω αυτό, επειδή δεν έχω σκοπιμότητα, δεν είμαι στρατευμένος πουθενά, άρα δεν έχω λόγο να ευθυγραμμίζομαι με τίποτα και με κανέναν. Το κάνω δηλαδή, επειδή μιλώ αθώα.
Σου τα εξηγώ αυτά, πατριώτη, επειδή σε κάθε τι που λέω, έχεις ένα διαβρωτικό «όμως». Αλλά, για να ξέρεις, κάνω πάντα διάγνωση σε ό,τι συμβαίνει, μπορώ λοιπόν να σου πω ευθέως, δηλαδή αθώα, ότι: Διαπιστώνω τον εθισμό σου στην αντίδραση. Ο λόγος σου αποτελείται από λέξεις που κατοικούν στην άκρη της γλώσσας σου. Και τις πετάς αυτόματα. Σαν το φίδι που εξακοντίζει μία ριπή σάλιου για να σημαδέψει το θύμα και να μη λαθέψει στην επιθετική κίνηση που ετοιμάζει.
Μετά από τόσα που πέρασα, έμαθα πια. Τώρα γνωρίζω τη φύση του φιδιού. Την αναγνωρίζω σε όλες τις μορφές της. Ξέρω το γένος, ξέρω τη φύση του ερπετού: Έχει ένα ορισμένο φονικό λεξιλόγιο στην άκρη του γλωσσιδίου του. Και πώς θα ήταν αλλιώς; Αυτό σκέφτομαι, πατριώτη. Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Φίδι είναι, φιδίσια καμώματα έχει.
Πρέπει να το καταλάβεις πατριώτη. Όταν μιλώ, μιλώ ως λόγιος, δηλαδή αθώα. Όχι ότι οι λόγιοι είναι αθώοι. Δεν είναι. Άλλο σου λέω: Ο λόγιος δεν είναι αθώος. Ο αθώος είναι λόγιος.
Κι αφού ξεκαθαρίσαμε αυτό το σπουδαίο ζήτημα, θα εξηγήσω τώρα ότι η ιδεολογία του ερπετού απαιτεί να σκέφτομαι κι εγώ ερπετικά. Αν επιμένω σε άλλον τρόπο σκέψης, το φίδι δεν μου χαρίζεται. Εξακοντίζει μία ριπή σάλιου, σημαδεύει καλά κι επιτίθεται. Μόνο και μόνο γιατί δεν ανήκω στο είδος του.
Δεν είναι αυτό το θέμα ωστόσο! Είναι που ο κόσμος εκεί έξω προχωράει, ταξιδεύει στο διάστημα, την ίδια ώρα που η μητρική χώρα του Φωτός μένει αλυσοδεμένη στο κάτεργο. Αν προσπεράσει κανείς τις τηλεοπτικές «ειδήσεις των οχτώ», τα πρωτοσέλιδα των πολιτικών και των αθλητικών εφημερίδων, τις ηλεκτρονικές εφημερίδες, αν ψάξει με υποψιασμένο μάτι, θα βρει στο πληθωριστικό κατά τ’ άλλα διαδίκτυο αμέτρητα στοιχεία ενός υψηλού πολιτισμού που υπερβαίνει τα σύνορα των κρατών και υψώνεται σε πανανθρώπινη, αν όχι υπεράνθρωπη γνώση.
Αυτό με καίει, σύντροφε.
Αυτό με βασανίζει, πατριώτη.
Με καίει που η χώρα μου είναι ακίνητη, καθημαγμένη, ελεεινή. Με βασανίζει που το Ελληνικό διάδημα του κόσμου ευτελίζεται ενώπιον της Οικουμένης. Τι νόμιζες; Ότι τσαντίζομαι για τις μαλακίες που λες στο καφενείο ή ότι δεν χρωστάς καλό λόγο σε κανέναν, ούτε στην πιο ντροπαλή ομορφιά που χρειάζεται την «καλημέρα» σου για την επιβίωσή της;
Όχι ρε!
Τσαντίζομαι και, μετά, σωπαίνω περίλυπος, για την Ελλάδα που ματώνει, για την Ελλάδα που χάνεται, για την Ελλάδα που ΕΣΥ δεν αφήνεις ν’ αναστηθεί…
Τύμπανο 4 / Ιούνιος 2013
