Η Ελένη είναι μια γυναίκα 47 ετών. Θυμάται τα παιδικά της χρόνια και μας λέει διάφορα περιστατικά.
– Ήμουν Τετάρτη δημοτικού. Μέχρι τότε δεν είχα μπει σε αυτοκίνητο. Ξύπνησε η μάνα μου χαράματα, θα πήγαιναν με τις γειτόνισσες στο Προυσό. Ξύπνησα και βγήκα στο παράθυρο και τους κοίταζα που έμπαιναν στο αυτοκίνητο. Με βλέπει ο κυρ – Σπύρος ο ταξιτζής και λέει στη μάνα μου. «Πάρτο αυτό το μικρό αφού ξύπνησε, άντε να το ντύσεις, σε περιμένουμε». Ήρθε η μάνα μου με έντυσε, μου φόρεσε και μια άσπρη ζακέτα, τη θυμάμαι σαν τώρα, μπήκαμε στο ταξί και φύγαμε. «Αυτό το μικρό, βάλτο στο παράθυρο να βλέπει», είπε ο κυρ Σπύρος.
Έτσι και κάμανε.
Κάθισα αναπαυτικά στη θέση μου και κοιτούσα. Η χαρά μου ήταν μεγάλη. Όπως προχωρούσαμε στα χωριά, έβλεπα τα σπίτια και τα δέντρα να φεύγουν. Άρχισα να βάζω σημάδια με τα μυαλουδάκι μου να δω αν θα τα ξαναβρώ στο γυρισμό.
Δεν μιλούσα καθόλου, κάπου και πού ρωτούσε ο κυρ Σπύρος. «Κοιμήθηκε μωρέ αυτό το μικρό; Γιατί δεν μιλάει;».
Αλλά εγώ είχα το πρόβλημά μου, έβλεπα τα πράγματα να φεύγουν και προσπαθούσα να βρω τα σημάδια για το γυρισμό.
Τόση άγνοια είχαμε τότε τα παιδιά! Πού να σκεφτώ ότι έφευγε το αυτοκίνητο και όχι τα δέντρα και τα σπίτια!
Κάθε φορά που το λέω στα παιδιά μου, ξεκαρδίζονται στα γέλια. Σίγουρα, αυτά είναι πιο έξυπνα…
