Κάθε άνθρωπος έχει «αδύναμα σημεία» και ο θυμός του πυροδοτείται μέσα από συγκεκριμένες καταστάσεις. Έτσι, κάθε ζευγάρι έχει τον δικό του κώδικα επικοινωνίας, τη δική του «γλώσσα» συνεννόησης η οποία αναπτύσσεται σιγά σιγά μέσα από τη συμβίωση.
Θεωρούμε ότι οι συγκρούσεις ανάμεσα σε δύο συζύγους είναι απόλυτα φυσιολογικές και είναι απαραίτητες μέχρι ενός σημείου. Αυτό σημαίνει πως ένα ζευγάρι χρειάζεται να καυγαδίζει γιατί οι διαφωνίες και οι διαφορετικές απόψεις είναι απόλυτα φυσιολογικές ανάμεσα σε δύο ανθρώπους και δεν χρειάζεται να καταπνίγονται. Όταν ένα ζευγάρι δεν διαφωνεί, σημαίνει πως ανάμεσα στους δύο συντρόφους δεν υπάρχει η ελευθερία του λόγου και της έκφρασης. Ο ένας φοβάται τον άλλο. Ο ένας τρέμει την κριτική του άλλου. Συχνά, υπάρχει και ο φόβος της βιαιότητας του άλλου, αλλά αυτό αποτελεί ακραία, παθολογική κατάσταση και δεν είναι πρόσφορο να αναφερθούμε σε αυτό το άρθρο.
Το ζήτημα που τίθεται είναι αν ένα ζευγάρι «ξέρει» να καυγαδίζει ή όχι. Ακούγεται παράξενο, αλλά ακόμη και στον καυγά, υπάρχουν κανόνες για την ομαλή και υγιή του εξέλιξη. Χρειάζεται να μπορεί να αφήνει ο ένας τον άλλο να τελειώσει αυτό που έχει να πει και να μην απορρίπτει αμέσως τα λεγόμενα του άλλου. Δεν χρειάζεται να μεσολαβεί σωματική βία ή λεκτική υποτίμηση του άλλου. Ακόμη και όταν οι τόνοι ανεβαίνουν, να μπορούν και οι δύο να διατηρούν τη ψυχραιμία και το σεβασμό τους απέναντι στον άλλο.
