Τι κάθομαι και σου λέω; Μήπως ακούς; Ακούς τώρα, ευφραίνεσαι, περνά η ώρα, όμως αύριο θα είναι σα να μην είπα τίποτα, σαν να μην άκουσες, σα να μη διάβασες.
Παρηγοριέμαι, σύντροφε, με την ιδέα ότι «τίποτα δεν πάει χαμένο στη Φύση». Βάλε κοντά σ’ αυτό και ότι, όπως λένε, «οι συγγραφείς δεν μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο, μπορούν όμως να βοηθήσουν τους αναγνώστες να κατανοήσουν καλύτερα τον κόσμο».
Σωστό. Δε λέω…
Ποιος όμως αλλάζει τον κόσμο;
Αλλάζουν τον κόσμο οι πολιτικοί;
Επιμένεις, ε;
Η Τέχνη και οι συγγραφείς δεν μπορούν να δώσουν λύσεις για την κρίση που βιώνουμε, μπορούν όμως να μας δείξουν πώς έχουν τα πράγματα, να βοηθήσουν ν’ αντιληφθούμε τις αντιφάσεις μέσα στις οποίες ζούμε, πώς να μιλάμε πιο ελεύθερα και να διεκδικούμε καλύτερη ζωή. Σ’ αυτή την κοινή πεποίθηση συναντήθηκαν τέσσερις συγγραφείς του Ευρωπαϊκού Νότου σε εκδήλωση στις Βρυξέλλες. Μεταξύ των συγγραφέων και ο Έλληνας συγγραφέας Αλέξης Σταμάτης, ο οποίος πρότεινε να δημιουργήσουν οι χώρες του Νότου έναν πολιτισμικό θύλακα στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κι εγώ επιμένω, σύντροφε: Ποιος αλλάζει τον κόσμο; Αλλάζουν τον κόσμο οι πολιτικοί;
Λοιπόν, άκου: Θα μπορούσα να περιγράψω πόσο άλλαξε τον κόσμο ο Πλάτων με τα βιβλία του. Ο Αριστοτέλης. Ο Ευκλείδης. Ο Θουκυδίδης. Ή ο Κάρολος Μαρξ. Και σταματάω εδώ. Για να πω απλά: Σίγουρα ο κόσμος δεν αλλάζει μ’ ένα μυθιστόρημα, ακόμα κι αν είναι αριστούργημα. Δεν αλλάζει όμως ούτε με την ψήφο του λαού. Αλλάζει; Όχι. Αν άλλαζε, θα τον είχαμε αλλάξει τόσες φορές.
Μήπως μπορούν ν’ αλλάξουν τον κόσμο οι πολιτικοί και δεν τον αλλάζουν, επειδή είναι πουλημένοι στην εξουσία και τα συμφέροντα;
Στη μεν Δημοκρατία οι πολιτικοί δεν μπορούν να κάνουν μεταρρυθμίσεις ενάντια στη θέληση του λαού, στη δε δικτατορία, ό,τι και να κάνουν, ακόμα και το καλύτερο, δεν έχει καμία αξία, διότι αγνόησε τη βούληση του λαού κι έγινε ερήμην του.
Οπότε;
Ποιος αλλάζει τον κόσμο;
Δεν τον αλλάζουν οι συγγραφείς, όντως, ούτε όμως οι πολιτικοί, ούτε κανείς άλλος. Εμένα μου φαίνεται, ότι, όταν οι συγγραφείς δημιουργούν Σχολή Σκέψης με τέτοιες θεωρίες, απλά βγάζουν την ουρά τους απόξω κι ενοχοποιούν τους πολιτικούς. Εν αδίκω. Διότι νομιμοποιούν πονηρά την λογοτεχνική τους ησυχία, εξασφαλίζουν την καλοπέρασή τους ακόμα και σε στιγμές που έπρεπε να τριγυρνάνε στους δρόμους μ’ ένα ρόπαλο, από τη μια, κι από την άλλη κατασκευάζουν υπευθύνους για να καλύψουν την δική τους ενοχή ή την δική τους ανικανότητα σε σχέση με τους αληθινούς συγγραφείς που αλλάζουν και παρααλλάζουν τον κόσμο. Ετούτοι όμως οι νάρκισσοι λένε: Εμείς είμαστε εδώ, να στοχαζόμαστε, για να λέμε σε σας ποιο είναι το σωστό. Εσείς, που διαλέξατε να ζείτε μες στο σκατό, ακούστε αυτό που λέμε εμείς, διότι εσείς δεν μπορείτε να σκεφτείτε σωστά.
Αλλά ο κόσμος αλλάζει μόνος του, σύντροφε. Τον αλλάζουμε όλοι μαζί, κάθε μέρα, με τη λέξη μας, την κουβέντα μας, την πράξη μας, με την ανάσα του ο καθένας, είτε είναι συγγραφέας, είτε πολιτικός, είτε ο Φούφουτος.
Αυτά που λένε κοτζάμ πνευματικοί άνθρωποι της Τέχνης και των Γραμμάτων και μάλιστα σε λαμπρές πολιτιστικές εκδηλώσεις στις Βρυξέλλες, αν δεν είναι άνοστες καραμέλες, είναι σκέτες παπάρες.
