«Κακό είναι να έχεις εξοχικό»; Αναρωτήθηκε ο γνωστός τραγουδοποιός Λαυρέντης Μαχαιρίτσας το βράδυ της Κυριακής 16 Ιουνίου στην εκπομπή του Γιώργου Τράγκα στον Sky, ο οποίος φιλοξενούσε ταυτόχρονα και τον δημοφιλή ηθοποιό Γιώργο Παρτσαλάκη. Το θέμα είναι να περνάει ο κόσμος καλά, είπε ο Μαχαιρίτσας. Και είναι απαράδεκτο, λέει, να μη μπορεί να ενοικιάσει τα ακίνητά του ή να πληρώνει χαράτσι για τα οικόπεδά του ή να κάνει τέσσερις συναυλίες και να πληρώνεται όσο παλιότερα πληρωνόταν από μία, να μη σε πληρώνουν και οι Δήμοι… Έχει και παιδί να σπουδάσει στο εξωτερικό.
Αυτοί οι δύο κύριοι εκπροσώπησαν εκείνο το βράδυ στο γυαλί τον σύγχρονο αριστερό ενώπιον του τηλεοπτικού κοινού της χώρας. Όχι τον βολεμένο από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ στο Δημόσιο, αλλά τον άλλο, που παρήγαγε πολιτισμό με χρήματα του Δήμου, δηλαδή τα δικά μας, ναι, αυτά που σήμερα ΕΜΕΙΣ καλούμαστε να πληρώσουμε. Ποιον πολιτισμό; Αυτά τα τραγουδάκια της πεντάρας που κολακεύουν τη νεολαία για να κόβει εισιτήρια σε κάτι πουρά που νεάζουν.
Ο Λαυρέντης αναρωτήθηκε επίσης: «Που χρωστάει τόσα χρήματα η Ιταλία, π.χ.; Θα ήθελα να πω σ’ αυτούς τους δανειστές; Τι θα τα κάνετε τόσα χρήματα ρε; Γιατί να σας τα δώσω;». Κάπως έτσι το είπε.
Λοιπόν, εμείς θυμόμαστε ότι πριν τριάντα χρόνια οι αριστεροί ήταν αλλιώς. Δεν ήταν μπούφοι, ούτε απολίτικοι. Δεν ήταν φαφλατάδες, ούτε παρλαπίπες. Δεν ήταν για φάπες στο χοντρό καλοθρεμμένο σβέρκο τους. Ελάχιστοι αριστεροί είχαν χρήματα ή περιουσία. Κανείς από αυτούς δεν εργαζόταν στο Δημόσιο. Οι πολλοί ήταν φτωχοί, μεροκαματιάρηδες. Έντιμοι μέχρι αηδίας. Ακόμα και αν τους έβαζες σε ένα θησαυροφυλάκιο με χρυσές λίρες, δεν θα άπλωναν να πάρουν έστω μία λίρα που δεν τους ανήκε ή που δεν θα την είχαν κερδίσει με το σπαθί τους. Τους εμπιστεύονταν ακόμα και οι εργοστασιάρχες, στη δουλειά και στο ταμείο, διότι ήταν οι καλύτεροι στη δουλειά τους, οι πιο παραγωγικοί, οι πιο ποιοτικοί, οι πιο τίμιοι κι ας ήταν οι πιο σκληροί απεργοί, όταν τους έπνιγε το δίκιο.
Κι από πάνω, ήταν σοφοί αναλυτές. Ήξεραν ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Οι πιο αμόρφωτοι από τους παλιούς αριστερούς μπορούσαν να κολλήσουν στον τοίχο τον πιο έξυπνο και τον πιο μορφωμένο πολιτευτή που περνούσε από τα χωριά τους. Είχαν διδαχτεί την Διαλεκτική από τον Μαρξ, ο οποίος την είχε διδαχτεί από τους αρχαίους Έλληνες και με αυτό το εργαλείο κατατρόπωναν οποιονδήποτε εξυπνάκια δεξιό.
Αλλά ετούτοι;
Τι είναι τούτοι;
Ποια είναι αυτή η ξετσίπωτη, αυτή η αχαλίνωτη αριστερά που ξεσαλώνει χωρίς έρμα, χωρίς επίγνωση, χωρίς αιδώ; Ποιοι είναι αυτοί οι νεόπλουτοι που μας κάνουν και μάθημα πατριωτισμού και περηφάνιας από πάνω; Ποιοι είναι αυτοί οι εκπρόσωποι της Τέχνης που σηκώνουν το μπαϊράκι της επανάστασης; Ποιοι είναι οι κύριοι αυτοί που θέτουν ζήτημα αξιοπρέπειας και μιλούν τόσο απαξιωτικά για την εξουσία που τρεις δεκαετίες τώρα τους έτρεφε με το περίσσευμα της χλιδής της; Τι εστί αξιοπρέπεια επιτέλους; Ότι κλείνει το εστιατόριό του ο δημοφιλής κ. Παρτσαλάκης δεν είναι χειρότερο από το κλείσιμο οποιασδήποτε άλλης επιχείρησης. Ότι ξόδεψε 400.000 ευρώ να το φτιάξει και τώρα τα χάνει, τι σημαίνει δηλαδή; Γιατί η Πολιτεία να έχει την υποχρέωση να υπερασπίσει ένα πολυτελές εστιατόριο περισσότερο από μια βιοτεχνία που πνίγεται στα χρέη και την έφτιαξε ο ανθρωπάκος της διπλανής πόρτας με τους κόπους μιας ζωής, με ιδρώτα και αίμα; Τι έπρεπε να κάνει η Πολιτεία; Να συνεχίσει να δανείζεται μερικές δεκάδες δις ευρώ το χρόνο για να πληρώνει παχυλούς μισθούς και να κάνει καλοπληρωμένες πολιτιστικές εκδηλώσεις, ώστε να έχει πελάτες ο κ. Παρτσαλάκης;
Αλλ’ αυτά, όντως, χωράνε πολλή συζήτηση, θα πεις ότι δεν το εννοούσε έτσι, το εννοούσε αλλιώς, δεν εννοούσε τον εαυτό του αλλά όλο τον κόσμο και τα τοιαύτα.
Το θέμα είναι άλλο:
Ποια είναι η σύγχρονη αριστερά; Τι πιστεύει. Τι αισθάνεται. Ποιο αριστερό κόμμα ψηφίζει και με ποια κριτήρια.
Ρώτησε ο υπογράφων αυτές τις μέρες έναν νεαρό με σκουλαρίκι στ’ αυτί: «Συζητάτε για πολιτική στην παρέα με τους φίλους;». Κι ακολούθησε ο εξής διάλογος.
Σπάνια.
Όταν γίνεται αυτό το «σπάνια», τι συζητάτε;
Για την αριστερά.
Θα ήθελες να μου πεις κάτι αριστερό; Μία αριστερή πρόταση… Μια αριστερή ιδέα…
Ε, να, είμαστε κατά των μεταναστών…
Ναι. Ακριβώς έτσι. Αυτοί οι αριστεροί νεαροί που μιλάνε σπάνια για την πολιτική, είναι κατά των μεταναστών… Και ψηφίζουν Τσίπρα.
Τι συμβαίνει εδώ;
Μια εξήγηση είναι αυτή: Οι νέοι μας με μορφωτικό επίπεδο Λυκείου τουλάχιστον, συλλέγουν λέξεις στον αέρα. Λέξεις που περνούν τρεχάλα μπροστά τους, αλλά με πυκνότερη συχνότητα από άλλες, κυριαρχούν: Μνημόνιο. Παπανδρέου. Σαμαράς. Μετανάστες. Τσίπρας. Χρυσή Αυγή. Λέξεις. Μόνο λέξεις. Τα παιδιά δεν έμαθαν να συνθέτουν ούτε τις λέξεις σε προτάσεις, ούτε τις προτάσεις σε έννοιες. Η μεταπολιτευτική πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση έμαθε τα παιδιά ν’ αποστηθίζουν άδειες λέξεις, χωρίς δηλαδή περιεχόμενο. Καταγράφουν λοιπόν τις κυρίαρχες αυτές λέξεις, τις κάνουν μία σούμα και σχηματίζουν αθροιστικά την άποψη, στην οποία έχουν αναφαίρετο δικαίωμα βεβαίως, δικαίωμα που… δεν έχει κανείς δικαίωμα να τους αφαιρέσει!
Τον Ιούλιο του 2012 στο free press του AgrinioVoice δημοσιεύσαμε ένα άρθρο με τίτλο «για όλα φταίνε οι πολιτικοί». Ήταν ένας διάλογος με δύο νέους. Παρακάτω ένα απόσπασμα:
– Τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση για εσάς τους νέους;
– Να μας δώσει δουλειά. Να μας δώσει έναν καλό μισθό. Αυτό που λέει ο Αλέξης Τσίπρας.
– Μάλιστα! Είπατε όμως ότι δεν πήγατε καν να ψηφίσετε στις 17 Ιουνίου. Γιατί δεν πήγατε να ψηφίσετε τον Αλέξη Τσίπρα που λέει αυτό που θέλετε;
– Το λέει μόνο για να πάρει την ψήφο μας. Εγώ δεν πιστεύω κανέναν. Είναι όλοι ψεύτες. Όλοι οι πολιτικοί είναι ψεύτες. Στις εκλογές του Μαΐου πήγα και ψήφισα ένα κόμμα, όχι γιατί το ήθελα, αλλά επειδή ήταν στο ψηφοδέλτιο ένας ξάδερφός μου. Στις εκλογές του Ιουνίου που δεν χρειαζόταν σταυρό ο ξάδερφός μου, δεν είχα λόγο να πάω…
– Καλά… Δεν έχετε ακούσει κανέναν πολιτικό να μιλάει; Δεν σας άρεσε τίποτε;
– Ναι, μου άρεσε. Άκουσα μια μέρα τον Καμμένο. Καλά τα έλεγε. Αλλά προτιμώ την Χρυσή Αυγή.
Οργανώνεις τον εαυτό σου εντός για να μην τιναχτείς από την καρέκλα και ξαναρωτάς ήσυχα:
– Τι σου αρέσει στη Χρυσή Αυγή;
– Ε, να, καλά της έκαμε αυτής της γλωσσοκοπάνας της Κανέλλη ο Κασιδιάρης. Είναι θρασύτατη και προσβάλλει όποιον δεν συμφωνεί μαζί της. Οι πολιτικοί θέλουν ξύλο. Δεν καταλαβαίνουν αλλιώς.
– Παιδιά, ξέρετε τι είναι η Χρυσή Αυγή; Ξέρετε τι πιστεύει;
– Εμένα μ’ αρέσουν αυτά που λέει ο Μιχαλολιάκος. Αλλά δεν έμαθα ακόμα τι έκαμε η Χρυσή Αυγή στα Καλάβρυτα…
Βιδώνεσαι στην καρέκλα σου, πατριώτη, για να μη χάσεις τον αυτοέλεγχο. Αποκαμωμένος προσπαθείς να εξηγήσεις: «Τίποτα δεν έκαμε η Χρυσή Αυγή στα Καλάβρυτα».
– Μα τότε; Γιατί την κατηγορούν;
Τι να πεις σ’ αυτά τα δύο εικοσάχρονα παιδιά; Να εξηγήσεις τι; Έτσι όπως αντιλαμβάνονται την Χρυσή Αυγή, αρχίζεις να τη συμπαθείς κι εσύ… Επαναλαμβάνεις σαν αντίλαλος:
– Τίποτα δεν έκαμε η Χρυσή Αυγή στα Καλάβρυτα…
Θέλεις να διηγηθείς στα παιδιά τι έκαμαν οι Ναζί στα Καλάβρυτα, αισθάνεσαι ντροπή που ακόμα κι εσύ δεν ξέρεις τις λεπτομέρειες του φριχτού γεγονότος, αλλά πες ότι διηγείσαι την ιστορία που ξέρεις, όσο την ξέρεις… Ε, και λοιπόν; Τι νόημα έχει; Αυτά τα δύο ερωτευμένα παιδιά δεν μπορούν να το συνδέσουν! Αλλά… κι αν τελικά συνέδεαν τη Χρυσή Αυγή με τους Ναζί, υπάρχει κίνδυνος να κάμουν το ίδιο με τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Γερμανοί οι μεν, Γερμανοί και οι δε… Ποια η διαφορά; Καμία! Εδώ το διέπραξαν αυτό σπουδαίοι σκιτσογράφοι σε μεγάλες Αθηναϊκές εφημερίδες, δεν θα το κάμουν αυτά τα δύο ανήξερα παιδιά; Θα το κάμουν! Άρα δεν ξέρεις πια τι να πεις… Τι είναι καλό και τι είναι κακό;
– Πείτε μου ρε παιδιά… Αν είχατε πάει να ψηφίσετε στις 17 Ιουνίου, τι θα ψηφίζατε;
– Εγώ θα ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ ή Χρυσή Αυγή.
– Κι εσύ;
– Ναι, κι εγώ…
Και λες: Ναι, να το δεχτώ, γαμώτο μου, αλλά…
– Πείτε μου ρε παιδιά… Είστε αριστεροί ή δεξιοί;
Κοίταγαν αμήχανα… Δεν ήξεραν τι είναι…
– Μπορείτε να μου πείτε… τι είναι «αριστερά»; Τι ξέρετε για την «αριστερά»; Ποια κόμματα είναι αριστερά στην Ελλάδα;
– Ο Καμμένος ίσως…
Ε, ναι, ο Καμμένος είναι το πιο αριστερό κόμμα στην Ελλάδα. Και το πιο δεξιό;
– Ο Τσίπρας ίσως…
