“Τα γραπτά μένουν” και μαρτυρούν τα παλιά στους νέους
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι σημερινό. Δεν προκύπτει από την ανικανότητα των τωρινών πολιτικών, αυτής ή της προηγούμενης κυβέρνησης. Το ατελείωτο λακριντί και η μανία των πολιτών να ζητούν επί πίνακι την κεφαλήν του Γιώργου, δεν έχει βάση. Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι διαχρονικό. Διατηρείται ίδιο από ιδρύσεως. Αν διαβάσει κανείς τον Σουρή, θ’ αντιληφθεί αμέσως ότι αυτά που συμβαίνουν το 2010, τα ίδια ακριβώς συνέβαιναν και το 1900. Τίποτε δεν άλλαξε.
Για του λόγου το αληθές, αλιεύσαμε ένα κείμενο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο οποίος από την «Ακρόπολη» δίνει τις ευχές του την πρωτοχρονιά του 1896. Γράφει ο μεγάλος Σκιαθίτης συγγραφέας:
“Το εκήρυξεν ο θείος Όμηρος προ ετών τρισχιλίων: Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης!.Αλλά τις έβαλεν εις πράξιν την συμβουλήν του θειοτάτου αρχαίου ποιητού; Εκ της παρούσης ημών γενεάς τις ημύνθη περί πάτρης; Ημύνθησαν περί πάτρης οι άστοργοι πολιτικοί, οι εκ περιτροπής μητρυιοί του ταλαιπώρου ωρφανισμένου Γένους;
Άμυνα περί πάτρης δεν είναι αι σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι επιστρατείαι, ουδέ τα σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Άμυνα πετρί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και του πιθηκισμού, του διαφθείραντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και.
Και σήμερον, νέον έτος έρχεται. Και πάλιν τι χρειάζονται οι οιωνοί; Οιωνοί είναι τα πράγματα. Μόνον ο λαός λέγει. Κάθε πέρσυ και καλλίτερα. Ας ευχηθώμεν το ερχόμενον έτος να μη είναι χειρότερον από το έτος το φεύγον”.
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, πρωτοχρονιά 1896. Εκτός από την καθαρεύουσα ποιος θα μπορούσε να προσθέσει ή ν’ αφαιρέσει απ’ αυτό το κείμενο τι; Σκουριασμένα θωρηκτά, τότε. Υποβρύχια που γέρνουν, σήμερα. Πιθηκισμοί. Διαφθορά. Υλισμός. Ερείπια. Εκφυλισμός. Χρεοκοπία. Όλα, τόσο ίδια…
Ό,τι γράφηκε το 1896 για τους τότε πολιτικούς, ισχύει ατόφιο το 2012 για τους τώρα πολιτικούς. “Τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος”… Ιδού λοιπόν το επόμενο ερώτημα για κάθε σκεπτόμενο πολίτη: Γιατί δεν άλλαξε τίποτε; Γιατί το πρόβλημα είναι ίδιο από την αρχή μέχρι το τέλος; Δε μπορεί να φταίνε οι πολιτικοί όλων των γενεών με τον ίδιο ακριβώς τρόπο…
Δεν είναι λογικό. Κάτι άλλο φταίει. Που υποτάσσει τους πολιτικούς κάθε εποχής στην ίδια εξουσία, τους εξουδετερώνει κάθε φορά με τον ίδιο τρόπο, τους υπαγορεύει την ίδια συμπεριφορά και στο τέλος εμφανίζει ως ανίκανο τον ικανότερο όλων. «Τις πταίει, λοιπόν;». Δε μπορεί να έρχονται και να φεύγουν οι γενιές, δε μπορεί ν’ αλλάζουν οι εποχές του Χρόνου και της Ιστορίας, αλλ’ ΑΥΤΟ να μένει απαράλλαχτα ίδιο. Δεν είναι κάτι τυχαίο. Είναι στο θεμέλιο του κράτους. Είναι στο σκελετό, δρα εντός των τειχών, είναι δομικό στοιχείο της κρατικής ύπαρξής μας. Εύκολα θα το απέδιδε κανείς στα ελαττώματα της φυλής, αν αυτή η ίδια φυλή δεν μεγαλουργούσε περνώντας τα σύνορα αυτού του κράτους. Δεν είναι αυτό λοιπόν. Δεν είναι ελάττωμα της φυλής.
Είναι ένα πλέγμα ιδρυτικών συνθηκών (δολίων ή όχι) που διαπερνούν διαχρονικά αυτό το μόρφωμα που λέγεται Ελληνικό κράτος. Δεν θα θεραπευτούμε κρεμώντας στο Σύνταγμα τον Γιώργο Παπανδρέου, ούτε ιδρύοντας από την αρχή το ΠαΣοΚ, αλλά ιδρύοντας από την αρχή το κράτος στο οποίο θέλουμε να ζήσουμε. Και δεν είναι φρόνιμο να δράσουμε πριν στοχαστούμε…
