Ποια αυτοκριτική; Ποια κριτική; Μήπως πρέπει να τελειώνουμε κάποτε με αυτά;
Η αυτοκριτική ήταν και παραμένει της μόδας. Δεν ήταν όμως (και δεν είναι) παρά η μέθοδος συγκάλυψης των πολιτικών ευθυνών, ένα συγχωροχάρτι αριστερής θεολογικής εμπνεύσεως, Η αυτοκριτική των πολιτικών δεν είναι παρά μια κολυμβήθρα του Σιλωάμ που χρησιμοποιείται προπαγανδιστικά για να σβήσει το παρελθόν και να συνεχίσουμε τη ζωή «σα να μη συνέβη τίποτα». Ε. λοιπόν, για τον απολογισμό της Πολιτικής και των πολιτικών της Μεταπολίτευσης ΔΕΝ αρκεί μια αυτοκριτική.
Ούτε καν η κριτική δεν αρκεί. Διότι η κριτική εμπεριέχει την αναντίρρητη έννοια ότι αποδέχεσαι τη βάση, θεωρείς δεδομένη την πολιτική κατάσταση, απλώς, με την κριτική στο αδιαφιλονίκητο και το δεδομένο, επιχειρείς να βελτιώσεις τα πράγματα.
Ποιο δεδομένο;
Δεδομένα είναι ΑΥΤΑ τα πολιτικά κόμματα. Δεδομένο είναι ΑΥΤΗ η Δημοκρατία. Δεδομένο είναι ΑΥΤΟΣ ο συνδικαλισμός. Δεδομένο είναι ΑΥΤΗ η πολιτική κουλτούρα. Δεδομένο είναι ΑΥΤΟ το πολιτικό σύστημα.
Όλα αυτά είναι δεδομένα. Που σημαίνει ότι: Όση αυτοκριτική και να κάνει οποιοσδήποτε πολιτικός, δεξιός ή αριστερός, όση κριτική και αν ασκήσουν οι δημοσιογράφοι στους πολιτικούς, όση καταδίκη κι αν επιφυλάξει ο λαός στις εκλογές για το πολιτικό σύστημα, όλα αυτά τα δεδομένα θα συνεχίσουν να υφίστανται και να συμπεριφέρονται στο μέλλον, όπως συμπεριφέρθηκαν στο παρελθόν.
Και μένει τι;
Μένει να συνειδητοποιήσουμε ότι με την αυτοκριτική και με την κριτική έχουμε απολύτως περιορισμένα έως μηδενικά αποτελέσματα. Καλή είναι η κριτική μέχρι του σημείου που γίνεται διάλογος. Όταν ο διάλογος πάψει – και έπαψε – τόσο η κριτική, όσο και η αυτοκριτική δεν έχουν πλέον καμία αξία.
Άντε και το συνειδητοποιήσαμε αυτό. Παρακάτω; Στο «δια ταύτα»;
Τελειώνοντας με τις αυταπάτες ή τα βαυκαλίσματα της κριτικής και της αυτοκριτικής είναι καιρός να φτάσουμε στην περιοχή της σκέψης όπου αναπτύσσονται ενέργειες και δράσεις. Για να κυριολεκτούμε: Να φτάσουμε εκεί που αναπτύσσονται ΘΕΤΙΚΕΣ σκέψεις και προτάσεις, πολλώ δε μάλλον θετικές αποφάσεις και δράσεις. Χωρίς καταγγελίες. Χορτάσαμε από καταγγελίες. Χορτάσαμε από αρρωστημένες κριτικές στο σύστημα. Χορτάσαμε από συνωμοσιολογικές θεωρίες.
Μόνο φτάνοντας εκεί θ’ αποσείσουμε τις ευθύνες μας, θ’ απαλλαχτούμε από τις υποκρισίες και τους φαρισαϊσμούς της αυτοκριτικής, μόνο έτσι θ’ αποχτήσουμε τη δυνατότητα για μια ΙΣΤΟΡΙΚΗ, ταυτόχρονα αξιοπρεπή και διεισδυτική κριτική ματιά στην Μεταπολίτευση της περιόδου 1974 – 2010.
Είναι μια λεπτεπίλεπτη σημείωση αυτό. Είναι ένα εύθραυστο ζήτημα. Αλλά είναι ζωτικό για τη χάραξη μιας νέας συλλογικής πορείας που έχει ανάγκη η νεοελληνική κοινωνία.
Τι συνέβη στη Μεταπολίτευση;
Να τι συνέβη:
Συνετρίβη το αστικό στοιχείο της χώρας. Το ξεριζωμένο αγροτικό στοιχείο που μικροαστικοποιήθηκε πληθωρικά εξ αιτίας του εμφυλίου πολέμου, διεκδίκησε αυθαίρετη κια ανεξέλεγκτη βέβαια οικιστική βάση στα αστικά κέντρα, έτσι έγιναν αυτά τα τσιμεντένια τέρατα, εγκατέλειψε βιαίως την καταγωγή του, αναζήτησε απεγνωσμένα την ένταξή του σε ανώτερη κοινωνική τάξη. Εμφανίστηκε ο πιθηκισμός, ο καταναλωτισμός, η χαζοχαρούμενη διασκέδαση, η γελοιοποίηση του σοβαρού, η επιβράβευση του γελοίου. Η κοινωνία διαβρώθηκε, τελικά εκφυλίστηκε. Ο λαϊκισμός θριάμβευσε, το κράτος σοβιετοποιήθηκε, έγινε χάρβαλο.
Ναι, δεν είναι ώρα να αναλύσουμε τι ακριβώς συνέβη. Αλλά η πλήρης άγνοια των αιτίων που μας οδήγησαν εδώ, η απόδοση αποκλειστικής ευθύνης μόνο σ’ εκείνους που βάζουν τώρα υπογραφές, επειδή οι δανειστές έβαλαν ένα μαχαίρι στο λαιμό της χώρας, μας οδηγεί σε ακόμα χειρότερα λάθη και δη σήμερα, που πρέπει να κάνουμε επειγόντως το σωστό ή το σωστότερο έστω.
Στοχασμός και περίσκεψη απαιτείται τώρα. Όμως… ακούει κανείς;
