Πριν από περίπου μία βδομάδα με αφορμή τον θάνατο του οπαδού του Εθνικού Κώστα Κατσούλη, έπειτα από την βάναυση επίθεση που δέχθηκε στο παιχνίδι της αγαπημένης του ομάδας με τον Ηρόδοτο στην Κρήτη, ο Υφυπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Γιάννης Ανδριανός αποφάσισε την αναβολή όλων των πρωταθλημάτων το περασμένο Σαββατοκύριακο. Επαγγελματικών και μη, ακόμα και των φιλικών, ευτυχώς δηλαδή που επέτρεψε και τις προπονήσεις…
Μία απόφαση που όπως ανέφερε και η επίσημη ανακοίνωσή του, πάρθηκε ως «ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στη μνήμη του Κώστα Κατσούλη». Ως εδώ καλά, ακόμα και αν κάποιος πιστεύει πως η συγκεκριμένη απόφαση ήταν λάθος και θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι διαφορετικό, τουλάχιστον μπορεί να καταλάβει πως μία τέτοια απόφαση αποδίδεται ως φόρος τιμής. Το πανελλήνιο «πάγωμα» σε όλους τους αθλητικούς αγώνες, όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς, στη μνήμη ενός ανθρώπου που ξυλοκοπήθηκε βάναυσα μέχρι θανάτου σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο.
Από εκεί και πέρα όμως, τι γίνεται; Καλός ο φόρος τιμής, αλλά η λύση στο πρόβλημα της γηπεδικής βίας ποια είναι; Σε αυτό μπορεί να βρει μία λύση ο κ. Ανδριανός και ο κάθε Ανδριανός που θα αναλάβει μετά από αυτόν; Γιατί όπως φαίνεται κανένας δεν είναι πρόθυμος ή τουλάχιστον ικανός να βρει λύση σε ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του ελληνικού αθλητισμού. Μία λύση που όποιος την βρει γράφει αυτόματα το όνομά του με ολόχρυσα γράμματα στην ιστορία. Εδώ μνημονεύετε γι’ αυτό το επίτευγμα η Θάτσερ, η γυναίκα που χαρακτήριζε εσωτερικό εχθρό την εργατική τάξη…
Όπως γράφει με αρκετή δόση «μαύρου» χιούμορ γνωστή αθλητική ιστοσελίδα, δηλαδή αν ο Ανδριανός ήταν υπουργός οικονομικών μετά το θάνατο του άτυχου συνταξιούχου στην ουρά για την πληρωμή του ΕΝΦΙΑ, θα ανέβαλλε την καταβολή της πρώτης δόσης; Και αν ναι, δηλαδή αυτή θα ήταν η λύση στο πρόβλημα; Η αλλαγή της ημερομηνίας της πληρωμής του φόρου; Καλοί και οι φόροι τιμής, αλλά εάν είχε βρεθεί η λύση όλα αυτά τα χρόνια που ο ελληνικός αθλητισμός ταλανίζεται από το πρόβλημα της γηπεδικής βίας, ο Κώστας Κατσούλης ίσως και να βρισκόταν ακόμα ανάμεσά μας.
Καλό θα ήταν λοιπόν, κάπως, κάπου, κάποτε, να βρισκόταν ένας πολιτικός σε αυτή τη χώρα που θα έπαιρνε τα καθήκοντά του στα σοβαρά. Έτσι ώστε έπειτα από ένα τόσο θλιβερό γεγονός, να μην έψαχνε να βρει τρόπο απόδοσης φόρου τιμής, αλλά λύσης του προβλήματος. Ουσιαστικά τίποτα περισσότερο απ’ το να κάνει τη δουλειά του. Εκτός δηλαδή αν οι υπουργοί της κυβέρνησης είναι στα πόστα τους για να αποδίδουν φόρους τιμής και να προσθέτουν γενικά φόρους στον ελληνικό λαό, αλλά όχι για να βρίσκουν τις λύσεις στα προβλήματα που αυτός αντιμετωπίζει…
