Ότι με την πολιτική ασχολούνται πλέον οι μεσήλικες και οι γέροντες, ενώ οι νέοι μετά βδελυγμίας απέχουν, ακούγεται ως κοινωνικός εφιάλτης. Πολλοί φοβούνται ότι αυτό είναι “το τέλος της πολιτικής”. Λένε επίσης ότι “το κόμμα που δεν έχει νεολαία, είναι καταδικασμένο να σβήσει”. Μήπως το… παρατραβάνε;
Για το πώς γεννήθηκε το φαινόμενο της εξουσίας (άρα και της πολιτικής) στις πρώτες ανθρώπινες κοινότητες, εξηγεί στην κοινωνιολογία του ο Bottomore: Από την ώρα που οι νέοι πολεμιστές της φυλής, της πρώτης κοινότητας, φεύγοντας για τη μάχη, ζήτησαν συμβουλές από τους παλαίμαχους πολεμιστές, δηλαδή τους γέροντες. Κι όταν οι νέοι πολεμιστές εφάρμοσαν τις συμβουλές των γερόντων, όταν γύρισαν νικητές από τον πόλεμο με τον εχθρό της φυλής, απέδωσαν τη νίκη στην γνώση και την εμπειρία των γερόντων. Κατάλαβαν ότι, χωρίς την δική τους συμβουλή, όσο γενναία και να πολεμούσαν, ΔΕΝ θα νικούσαν. Έβγαλαν τότε το συμπέρασμα ότι η γνώση είναι μεγαλύτερη δύναμη από την ανδρεία.
Έτσι έγινε το πρώτο συμβούλιο των γερόντων, η πρώτη Γερουσία. Ήταν αυτή που αποφάσιζε για το σωστό ή το λάθος. Το πολεμικό συμβούλιο έγινε γρήγορα πολιτικό συμβούλιο. Η πρώτη ομάδα εξουσίας είχε γεννηθεί. Η πρώτη ελίτ. Και αποδείκνυε στην πράξη ότι είναι χρήσιμο για το σύνολο να έχουν την εξουσία οι γέροντες και στον πόλεμο να πηγαίνουν οι νέοι. Σύντομα κατάλαβαν ότι ο πόλεμος δεν γινόταν μόνο στο πεδίο της μάχης, αλλά και στον στίβο της ζωής.
Μόνο που… για να γίνεις μέλος του Γεροντικού Συμβουλίου και να είσαι σε θέση να συμβουλεύεις τους νέους πολεμιστές, για να είσαι σεβαστός, ίσον, ν’ αξίζεις τη θέση του ηγέτη, πρέπει να έχεις πολεμήσει ο ίδιος, να κουβαλάς πολυετή εμπειρία και γνώση. Αλλιώς θα είσαι ένας γέρος για κλάματα…
Η απόκλιση που συνέβη με τους αιώνες, είναι ότι, πλέον, αναδεικνύονται σε ηγέτες άνθρωποι που δεν έχουν “ούτε ένα ένσημο”. Τι να συμβουλέψουν αυτοί ποιους… Να πουν τι… Ν’ αποφασίσουν για τι; Να τους σεβαστεί ποιος;
Έτσι κάπως αναλύεται το φαινόμενο της εξουσίας ακόμα και σήμερα. Με βάση αυτό το αρχετυπικό γνώρισμα έχουμε να πούμε το σπουδαίο και το τρανό ότι: Η πολιτική έπρεπε ν’ ασκείται από τους πολίτες που απέδειξαν την ανδρεία τους στη μάχη της ζωής. Οι νέοι; Ε, δεν είναι αυτοί που θ’ ασχοληθούν με την πολιτική! Γιατί ν’ ασχοληθούν οι νέοι με την πολιτική; Ποιος είπε ότι αυτό αποτελεί ιστορική συνθήκη; Όχι. Δεν είναι. Έργο των νέων είναι να κοιτάξουν το ατομικό συμφέρον τους. Να εστιάσουν στην προσωπική τους μάχη, να κάνουν κάτι για ν’ αποδείξουν την αξία τους στον στίβο της ζωής. Όταν αποκομίσουν πείρα, όχι μόνο γνώση από τα βιβλία, αλλά και πείρα, το τονίζουμε, τότε, ναι, να μπουν και στην πολιτική αρένα.
Βάλε τώρα να δεις πώς ακούστηκε στους γνώστες η περιβόητη φράση του Πάνου Καμμένου “κλειδώστε τους γέροντες στα μπαούλα για να μην πάνε να ψηφίσουν”…
Το γεγονός ότι οι νέοι ΔΕΝ ασχολούνται σήμερα με την πολιτική, κάθε άλλο, παρά ανησυχητικό είναι! Αντιθέτως, είναι εξόχως ελπιδοφόρο. Υπό τον όρο ότι θα σταματήσει το πιπίλισμα αυτής της άνοστης, ανούσιας καραμέλας που λέει… “τόπο στα νιάτα”…
