Ενημερωτική συγκέντρωση για το όραμά της και τους στόχους της για τα τοπικά πρωταθλήματα πραγματοποίησε η Παναιτωλοακαρνανική Κίνηση Αναγέννησης Ερασιτεχνικού Ποδοσφαίρου. Η συγκέντρωση έγινε ενόψει των εκλογών της ΕΠΣΑ, οι οποίες ωστόσο είναι άγνωστο πότε θα πραγματοποιηθούν, καθώς η υπάρχουσα διοίκηση δεν έχει – ως όφειλε – ανακοινώσει την ημερομηνία κάλπης. Το ζήτημα όμως για τις εκλογές είναι τι ακριβώς μπορούν να προσφέρουν οι δύο παρατάξεις στον Ερασιτεχνικό Αθλητισμό.
Οι υποσχέσεις της Παναιτωλοακαρνανικής Κίνησης ήταν εν πολλοίς σωστές, άσχετο κατά πόσο είναι δύσκολο να πραγματοποιηθούν όλες. Παρόλ’ αυτά καμία από τις δύο παρατάξεις δεν «υποσχέθηκε» να διακόψει τα πληρωμένα συμβόλαια των ομάδων και των ποδοσφαιριστών.
Ο Ερασιτεχνικός αθλητισμός θεωρείται η προπαίδεια του Επαγγελματικού αθλητισμού και του πρωταθλητισμού. Όταν μιλάει κάποιος για Ερασιτεχνισμό, υποτίθεται ότι δεν πληρώνεται για αυτό που κάνει, γιατί το κάνει από χόμπι. Το κάνει από αγάπη για το άθλημα που έχει διαλέξει. Δυστυχώς, εδώ και χρόνια το Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο έχει ενταχθεί σε μία λογική επαγγελματισμού. Όλο και περισσότερες ομάδες έχουν μπει στη λογική να πληρώνουν τους ποδοσφαιριστές τους, έστω και αν τελικά τους δίνουν τα μισά ή λιγότερα απ’ ότι έχουν υποσχεθεί ή και καθόλου…
Μπορεί για τους ποδοσφαιριστές, τη σήμερον ημέρα, τα κάποια χρήματα που παίρνουν από τις διοικήσεις των ομάδων τους να είναι μία ανάσα οικονομική για αυτούς, όμως παραβιάζεται η λογική του ερασιτεχνισμού.
Η κουβέντα αυτή είναι διαδεδομένη τόσο στο Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όσο και στο ερασιτεχνικό μπάσκετ της περιοχής. Οι ομάδες (αλλά και οι παίκτες) διαλέγουν να πληρώσουν (και να πληρώνονται). Αρκετοί παίκτες μάλιστα πηγαίνουν στην ομάδα που διαλέγουν επειδή τους έδωσε περισσότερα απ’ ότι μία άλλη. Τα κίνητρα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, συνήθιζε κάποτε να είναι διαφορετικά… Πλέον, εκτός… απροόπτου, στο Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο (και το μπάσκετ) πάει καλά στο πρωτάθλημα όποιος «έχει λεφτά».
Αυτό το θέμα λοιπόν, καμία από τις υποψήφιες παρατάξεις δεν θέλησε να το σχολιάσει και να το περιορίσει με κάποιο «x» μέτρο. Και εδώ τίθεται το βασικό ερώτημα προς τις δύο παρατάξεις. Πώς είναι δυνατόν να αλλάξει λογική το Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, όπως ζήτησαν επιτακτικά και οι δύο παρατάξεις, χωρίς να αλλάξει αυτή η νοοτροπία;
Είτε έτσι είτε αλλιώς, οι υποσχέσεις ποτέ δεν αποτέλεσαν κίνητρο αλλαγής. Ποτέ δεν αποτέλεσαν πράξη αλλαγής.
Η Παναιτωλοακαρνανική Κίνηση υποσχέθηκε πολλές και σωστές αλλαγές (ανάπτυξη των παιδικών πρωταθλημάτων, δωρεάν ιατρική εξέταση, δημιουργία τράπεζας αίματος κλπ). Ωστόσο μερικές από αυτές (καμία ανοχή στη βία, γηπεδικό κλπ) είναι υποσχέσεις οι οποίες δεν έχουν λυθεί ούτε καν σε επαγγελματικό επίπεδο. Είναι πράγματι εύκολο να διαλλαλεί η (κάθε) Κίνηση ότι θα λύσει τα προβλήματα του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Αλλά όλα φαίνονται στην πράξη.
Από εκεί και πέρα, είναι απορίας άξιο πως γίνεται η Παναιτωλοακαρνανική να διεκδικήσει από το κράτος επιχορηγήσεις για τις ομάδες της περιοχής, όπως υποσχέθηκε, ενώ όλοι γνωρίζουν ότι αυτή την περίοδο η χώρα βρίσκεται σε μία σχεδόν άθλια κατάσταση. Το ότι η Κίνηση έχει κάποιες διασυνδέσεις στην τοπική (πολιτική) εξουσία δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, γιατί οι τοπικοί «άρχοντες» είναι πολύ χαμηλά στην… πυραμίδα, η οποία θα κληθεί (;) να αποφασίσει για τα αιτήματα της Κίνησης.
Το ιδανικό θα ήταν και για τις δύο παρατάξεις να υπάρξουν λιγότερες υποσχέσεις και περισσότερες πράξεις. Ο Ερασιτεχνικός αθλητισμός έχει ανάγκη από ανθρώπους που ενδιαφέρονται για το καλό του. Έχει ανάγκη από όραμα και στόχους, μερικές φορές και ανέφικτους. Εκείνο όμως που προέχει είναι ότι έχει ανάγκη από δημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες θα αποφέρουν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα…
