Έφτασε η ώρα και η στιγμή που φοβόμασταν εδώ και πάρα πολλά χρόνια: Η αναμέτρησή μας με την ωμή πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Θα τολμούσα να πω: Την πραγματικότητα που είναι μέσα μας. Και την οποία, είπαμε, ήρθε η ώρα και η στιγμή ν’ αντικρίσουμε κατάματα, όσο εφιαλτική και αν είναι.
Ας αφήσουμε στην άκρη ποιος φταίει γι’ αυτήν, ποιος είπε τι, πότε, πως, γιατί.
Ας ξεχάσουμε προς στιγμήν (χωρίς να συγχωρήσουμε κανέναν) ποιος και τι μας έφερε σ’ αυτό το χάλι.
Όλα στην άκρη…
Άσε το χθες. Και το απώτερο χθες. Να μιλήσουμε μόνο για το σήμερα. Δηλαδή για το αύριο. Δεν έχει σημασία ποιος φταίει, αλλά το τι θα αισθανθούμε τώρα, τι θα σκεφτούμε, τι θ’ αποφασίσουμε, τι θα κάνουμε από δω και πέρα ΕΜΕΙΣ. Τι θα πράξουμε δηλαδή αυτή την ώρα που άνοιξε ο κροκόδειλος τα σαγόνια του κι απειλεί να μας κατασπαράξει.
Και επειδή (για όσα πω παρακάτω) βρίσκεται πάντα σε ετοιμότητα ο “μηχανισμός της κόμπρας” που εξακοντίζει δηλητήριο στα μάτια του εχθρού της για να τον τυφλώσει, σπεύδω για να γραφεί από την αρχή, ότι αυτή καθαυτή η φιλοξενία των προσφύγων (για την οποία και ομιλώ) είναι ιερή και αδιαπραγμάτευτη.
Όχι μόνο επειδή το επιβάλλουν οι διεθνείς συνθήκες, αλλά και επειδή το αίσθημα της ανθρωπιάς ανταποκρίνεται στον ιερό και απαραβίαστο κώδικα των πανάρχαιων και διαχρονικών Ελληνικών αξιών, τον οποίο τιμώ απεριόριστα.
Όμως άλλο αυτό και άλλο, εντελώς άλλο, η εν αφελεία ή εν αγνοία βίαιη ανατροπή της κανονικότητας, για να μην πω βαρύγδουπα των ιερών και των οσίων, ο φόβος για τα οποία πηγάζει από την αναμφισβήτητη πραγματικότητα ότι:
Η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην Ιστορία μόλις άρχισε. Όχι σήμερα. Είχε αρχίσει πολύ νωρίτερα. Το είχε περιγράψει από το 2003 στον ανυποψίαστο ακόμα δυτικό κόσμο η διάσημη Οριάνα Φαλάτσι, η αγαπημένη του Αλέκου Παναγούλη, στο βιβλίο της “η οργή και η περηφάνια”.
Όμως… έτσι γίνεται πάντα… Τα μεγάλα σχέδια γίνονται αντιληπτά εγκαίρως μόνο από λίγους. Οι πολλοί τ’ αντιλαμβάνονται μετά από δέκα χρόνια, μετά από είκοσι… Όταν, συνήθως, είναι αργά.
Κι αυτά που συμβαίνουν στις μέρες μας, το 2016, έχουν σίγουρα μια διάσταση, την οποία ο πολύς λαός θ’ αντιληφθεί μετά την παρέλευση δεκαετίας και βάλε…
Το πρόβλημα είναι ότι “ο πολύς λαός” αποφασίζει… Κι αναδεικνύει κυβερνήσεις. Αποφασίζει προτού συνειδητοποιήσει την αλήθεια… Συνήθως δε, αναδεικνύει τις πιο ακατάλληλες κυβερνήσεις για τα πιο κρίσιμα ζητήματα.
Τα κύματα των προσφύγων που σήμερα κατακλύζουν την Ευρώπη, είναι μόνο η αρχή. Κι ο εγκλωβισμός εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων στην Ελλάδα είναι η αρχή της αρχής. Μετά το κλείσιμο των συνόρων δε, αναπόφευκτος. Κανείς δεν αμφιβάλλει γι’ αυτό.
Ο φόβος ότι θα γίνουν εκατομμύρια σε λίγο οι εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, δεν είναι πια τόσο μακρινός, όσο πριν ένα χρόνο… Μια τέτοια υπόθεση γίνεται κάθε μέρα και πιο ισχυρή.
Κακώς βέβαια μιλάμε μόνο για πρόσφυγες. Η προπαγάνδα που ενοχοποιεί κάθε δημοσιογραφική αναφορά στους μετανάστες και δη στους παράνομους μετανάστες, δεν είναι αθώα, ούτε αφελής. Κρύβει αδήλωτες σκοπιμότητες. Διότι αποκρύπτει μιαν αλήθεια, ότι η πλειοψηφία των μεταναστών δεν είναι από εμπόλεμη ζώνη. Δεν ξεκινούν μόνο από την αιμάσσουσα Συρία, ξεκινούν από εβδομήντα χώρες για να χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα ως “πλυντήριο εθνοτήτων”. Έρχονται εδώ για να πάρουν χαρτιά και να προωθηθούν με αυτά νόμιμα στην Ευρώπη.
Και σ’ αυτό η κυβέρνηση Τσίπρα διέπραξε έγκλημα. Ηθελημένα ή εμμονικά (δεν έχει σημασία) μετέτρεψε την Ελληνική Πολιτεία σε κρυπτόμενο πλαστογράφο. Κι ήταν έγκλημα όχι μόνο εναντίον της χώρας μας, όχι μόνο εναντίον της Ευρώπης (εξ ου και οι αντιδράσεις των ηγετών της) αλλά κυρίως εναντίον των ίδιων των προσφύγων, οι οποίοι, αντί να φεύγουν ασφαλείς από την εμπόλεμη ζώνη και να έρχονται στην Τουρκία ή την Ελλάδα ή την Ευρώπη με καράβια, τρένα κι αεροπλάνα που λέει ο λόγος, όπως δικαιούνται, θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο με τα παιδιά τους, έρμαια των μαφιόζων, γιατί μόνο έτσι θα φιλοτεχνούσαν οι μαφιόζοι το αναγκαίο προκάλυμμα, μόνο έτσι θα είχαν καμουφλάζ οι πολυπληθέστεροι των προσφύγων λαθρομετανάστες.
Μ’ ένα παιδί αγκαλιά, δικό τους ή του γείτονα, λιώνουν όλοι οι πολιτισμένοι σα βούτυρο και γίνονται χαλί να τους πατήσεις…
Και μην αφήνετε να εκτραπεί η λογική σας. Δεν είναι όλοι μέλη του ISIS, αλίμονο! Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι’ αυτό. Ότι μπορεί ανάμεσά τους να εμφιλοχωρούν έστω λίγα μέλη αυτής της αιμοσταγούς οργάνωσης, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία επίσης. Λίγοι, ένας στους χίλιους, ένας στους δέκα χιλιάδες. Φτάνει αυτός ο ένας για να κάνει μεγάλο κακό. Αυτό καλά είναι να το έχουμε κατά νου.
Αλλά και να μην ήταν ούτε ένας μετανάστης μέλος του ISIS, φτάνει ο “ανεπίδεκτος μαθήσεως” ισλαμικός πολιτισμός που κουβαλούν οι οικογενειάρχες πρόσφυγες και τα παιδιά τους για να “μπολιαστεί” με την ορμή τους ο αχαμνός πλέον πολιτισμός της Δύσης… Αχαμνός σε ζωτικότητα, αναπαραγωγή, επίλυση του ασφαλιστικού, άρα και του συνταξιοδοτικού προβλήματος ολοκλήρου του Βορείου Ημισφαιρίου.
Στα καθ’ ημάς, το είπαν φόρα παρτίδα όχι μονάχα ο Ξυδάκης, αλλά ΚΑΙ ο Μουζάλας: “Με τους πρόσφυγες θα λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας”, είπαν…
Όσο και να τους κράξαμε, η αλήθεια είναι ότι… επιστημονικώς, έχουν δίκιο οι άνθρωποι! Όχι μόνο αυτοί που έχουν το θάρρος να το πουν δημόσια, αλλά κι εκείνοι που το κρύβουν. Όπως για παράδειγμα ο Νίκος Παππάς, το δεξί χέρι του Τσίπρα, ο “παντοκράτορας”, όπως τον λέει ο δυσαρεστημένος (άγνωστο γιατί) σύντροφός του Μιχόπουλος.
Στο όνομα του ανθρωπισμού και του Ξένιου Δία η Ελλάδα έγινε ο κρίκος ενός Σχεδίου για τη μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην Ιστορία. Την χρειάζεται ζωτικά ο Δυτικός κόσμος για λόγους που αναφέραμε παραπάνω, είναι μία ΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ανάγκη, ανάλογη των οικονομικών κρίσεων που σκαρφίζεται κάθε φορά το Σύστημα για να κάνει τις αναδιανομές του, αλλά δεν είναι προτεραιότητά μας εδώ να το αναλύσουμε αυτό.
Και όταν λέμε ότι “μόλις άρχισε η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών στην Ιστορία” δεν εννοούμε μόνο τους τωρινούς κατατρεγμένους της Συρίας ή του Αφγανιστάν. Εννοούμε τα πενήντα εκατομμύρια των Κούρδων που θα πάρουν σειρά οσονούπω. Εννοούμε επίσης τα εκατοντάδες εκατομμύρια των χωρών της κεντρικής Ασίας που, ολοφάνερα, κάποιος τους εισάγει στη λογική ότι δικαιούνται να φύγουν από τη μιζέρια τους και να ζήσουν στην Ευρώπη ως Ευρωπαίοι.
Μπαίνει αναπόφευκτα το ερώτημα:
Πού θα χωρέσουν όλοι αυτοί;
Πώς θα ενσωματωθούν αυτά τα πάλλοντα πλήθη σε μια γηραλέα Ευρώπη;
Αν είναι δίκαιο να φιλοξενήσουμε τους Σύρους (και είναι) θα είναι δίκαιο επίσης να φιλοξενήσουμε τους Κούρδους και τους Πακιστανούς και τους Ιρακινούς.
Οι οποίοι, να σημειωθεί, δεν βρίσκουν καταφύγιο στην ισλαμική Σαουδική Αραβία, αλλά στην Ευρώπη. Αν μη τι άλλο αυτό προκαλεί πολλές απορίες, οι δε απαντήσεις δεν θ’ αρέσουν σε κανέναν…
Αυτές οι διαπιστώσεις, όπως και οι άλλες που θα καταγραφούν παρακάτω, να το ξαναπούμε, καμία σχέση δεν έχουν με την ξενοφοβία ή τον ρατσισμό, ούτε καν με την γνωστή σε όλους απόρριψη του διαφορετικού.
Οι διαπιστώσεις μας έχουν να κάνουν με την ανάγνωση της σύγχρονης Ιστορίας, η οποία καταλήγει στην ανάγκη να δούμε την πραγματικότητά μας κατάματα. Να την συζητήσουμε. Να την συνειδητοποιήσουμε. Να πάρουμε τις πρέπουσες αποφάσεις. Αντικειμενικά. Ρεαλιστικά. Για να μη μας έρθει αύριο ταμπλάς.
Πρέπει δηλαδή, με βάση αυτά, να σκεφτούμε τ’ αυτονόητα. Και μάλιστα χωρίς καμία καθυστέρηση. Και τ’ αυτονόητα είναι συνοπτικά τα εξής:
Τα παιδιά που θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, θα μεγαλώσουν εδώ, θα πάνε σχολείο, θα μάθουν Ελληνικά, θα είναι δίκαιο, αύριο, ν’ αποκτήσουν Ελληνική ιθαγένεια κι εκλογικά δικαιώματα. Έτσι δεν είναι;
Εάν αυτά τα παιδιά μεγαλώσουν εν αγαθότητι, θα ενσωματωθούν αρμονικά στην κοινωνία. Εάν όμως μεγαλώσουν με στερήσεις, όπως μεγάλωσαν οι γενιές των Ελλήνων κατά τις δεκαετίες του ’50 και του ’60, θα γίνουν οργισμένοι ενήλικες. Με μοναδικό τους καταφύγιο τον Αλλάχ.
Μόνο που τότε, όχι μόνο τα παιδιά, αλλά και οι γέροντες πλέον γονείς τους, ένας τεράστιος πια πληθυσμιακός όγκος, ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟ ν’ αποκτήσουν ιθαγένεια και εκλογικά δικαιώματα γιατί θα έχουν στην πλάτη τους μία μακρά παραμονή στη χώρα και – βάσει του ισχύοντος ήδη νόμου – θα έχουν κάθε δικαίωμα ν’ απολαύσουν όλα τα προνόμια του πολίτη.
Το αντικειμενικό ερώτημα είναι: Πόσο πολίτης μπορεί να γίνει σε μια Δημοκρατία ένας πιστός του Αλλάχ;
Η τεκμηριωμένη απάντηση στο ερώτημα είναι: Καθόλου.
Βάλε τώρα το άλλο:
Δεν ήταν καθόλου τυχαίο ότι πρώτο νομοσχέδιο του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ανέλαβε την εξουσία το 2009, πρώτο νομοσχέδιο, ήταν ο δίκαιος (τονίζουμε) νόμος για τους μετανάστες.
Καθόλου τυχαίο ότι πρώτο νομοσχέδιο του Αλέξη Τσίπρα, όταν ανέλαβε την εξουσία το 2015, πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησής του, ήταν ο δίκαιος (τονίζουμε) νόμος για τους μετανάστες επίσης.
Ήξεραν.
Κι αφού ήξεραν, ξέρουν! Ξέρουν τη νομοτέλεια της Ιστορίας ότι: Η μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών της Ιστορίας έχει αρχίσει. Τώρα λοιπόν δεν είμαστε μπροστά στο φαινόμενο, αλλά στην αρχή της συνειδητοποίησης του φαινομένου.
Οι εκατοντάδες χιλιάδες προσφύγων και μεταναστών που θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα, τα εκατομμύρια ίσως (κι αυτό εξαρτάται από τις διαθέσεις της πονηρής Τουρκίας απέναντι στην αφελή Ελλάδα, φαντάσου…) σε είκοσι χρόνια θα είναι Ελληνικός πληθυσμός με ΟΛΑ τα δικαιώματα.
Όχι μόνο με τα εκλογικά δικαιώματα, που σημαίνει ότι θ’ ανεβάζουν και θα κατεβάζουν κυβερνήσεις, αλλά και με άλλα: Θα έχουν δικαίωμα στην εργασία, με τον ίδιο τρόπο που έχουν δικαίωμα σε αυτήν δύο εκατομμύρια ήδη άνεργων Ελλήνων. Που δεν βρίσκουν. Ούτε θα βρουν. Κι επειδή δεν θα βρίσκουν οι δικοί μας, δεν θα βρίσκουν κι αυτοί, θα έχουμε κοινωνική έκρηξη. Οι επιστήμονες λένε ότι αν η ανεργία φτάσει το 35% συμβαίνει πάντα κοινωνική εξέγερση.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι φιλοξενούμενοί μας θα έχουν δικαιώματα στην στέγαση, την περίθαλψη, την παιδεία… Παιδεία είπες; Ποια Παιδεία; Την Ελληνική; Ερώτημα είναι αυτό… Θα έχουν και δικαίωμα στην άσκηση των θρησκευτικών τους καθηκόντων. Προφανώς των ισλαμικών τους καθηκόντων, δε γεννάται θέμα…
Κι εμείς, ως χώρα πολιτισμένη, θα είναι δίκαιο, θα είναι ανθρώπινο, όχι μόνο να τους επιτρέψουμε να χτίσουν τζαμιά, αλλά να τους επιδοτήσουμε κιόλας από το Δημόσιο Ταμείο να τα φτιάξουν. Έτσι επιβάλλει το Δίκαιο και ο ανθρωπισμός.
Υπάρχει αντίρρηση;
Το Δίκαιο και ο ανθρωπισμός επιβάλλει επίσης να ισχύει η αρχή της πλειοψηφίας. Στην Δημοκρατία αυτό είναι νόμος απαράβατος: Να γίνει κυβέρνηση το κόμμα που θα πάρει τις περισσότερες ψήφους.
Τότε, το πρώτο νομοσχέδιο που θα φέρουν οι νέοι κυβερνήτες στη Βουλή, δεν θα είναι ο νόμος για τους μετανάστες που έφεραν ο Παπανδρέου και ο Τσίπρας, αλλά ο δίκαιος (τονίζουμε) νόμος που θα επιβάλλει στην Ελλάδα τον ισλαμικό πολιτισμό των (πρώην πια) μεταναστών.
Θα είναι ο πολιτισμός που διατυπώθηκε από την Εμινέ, σύζυγο του προέδρου της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, η οποία δήλωσε στις 9 Μαρτίου 2016, ότι: “Το οθωμανικό χαρέμι συνιστούσε ένα σχολείο για να προετοιμαστούν οι γυναίκες για την ζωή”.
Εδώ που τα λέμε… γιατί όχι… θα είναι απείρως βολικό για τους άνδρες αυτό, και για μένα δηλαδή, θα ήταν εξαίσιο στα γεροντάματα ν’ ανανεώσω την πονηρή συλλογή μου, αλλά, για την γυναίκα μου, για τη μητέρα των παιδιών μου, σου λέω γω, δεν είναι καθόλου βολικό…
Ετοιμάζει από τώρα την παντόφλα…
Κι επαναστατεί από τώρα, δηλαδή τρελαίνεται μ’ αυτό το λαμπρό μέλλον αυτού του τόπου…
Και πάλι θα τονίσω ότι: Αυτές οι διαπιστώσεις, όπως και οι άλλες που θα καταγραφούν παρακάτω, καμία σχέση δεν έχουν με την ξενοφοβία ή τον ρατσισμό, ούτε καν με την γνωστή σε όλους απόρριψη του διαφορετικού.
Άλλωστε, ως άρρην, είπαμε… έχω κάθε λόγο να ονειρεύομαι τον παράδεισο. Ένα χαρέμι με μικρούλες δεν θα με πείραζε, σας διαβεβαιώ…
Και για να σοβαρευτούμε, όλα αυτά έχουν σχέση με το δικό μου δικαίωμα και το δικαίωμα των δικών μου παιδιών να διατηρήσω απέναντι στο Ισλάμ την πεποίθηση ότι η γυναίκα μου είναι “κορόνα στο κεφάλι μου”, είναι αυτή που, αντρικά, κατακτώ κάθε μέρα με την προσοχή μου και τον σεβασμό μου, κυρίως με την αποθέωσή της ως γυναίκα. Αυτή που έχει κάθε δικαίωμα να με απορρίψει, αν την προσβάλλω, έχει δικαίωμα να μου δώσει “τα παπούτσια στο χέρι”, αν την απατήσω, άσε δε τι μπορεί να κάνει αν απαιτήσω να φορέσει και μαντήλα, πολλώ δε μάλλον τη μπούργκα που θα της φορέσει τότε ο ίδιος ο νόμος του κράτους…
Δεν θα περιγράψω τίποτε άλλο απ’ όσα ΘΑ συμβούν μετά από τριάντα χρόνια.
Θα πω μονάχα ότι, σήμερα, ΕΜΕΙΣ, καλούμαστε από την συγκυρία να συζητήσουμε και ν’ αποφασίσουμε ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ πώς θα υποδεχτούμε τους πρόσφυγες, πώς θα τους φιλοξενήσουμε, πόσους, για πόσον καιρό, με ποιους όρους.
Για να μην ισχύσει η λαοφιλής παροιμία που λέει “ήρθαν τ’ άγρια να διώξουν τα ήμερα” ή και η άλλη που λέει “δώσε θάρρος του χωριάτη να σ’ ανέβει στο κρεβάτι”…
Και, επίσης, ν’ αποφασίσουμε πώς θα ξαποστείλουμε τους παράνομους μετανάστες για να πάνε από κει που ήρθαν. Το λέει κι η παροιμία “φύλα τα ρούχα σου για νά ‘χεις τα μισά”.
Συμπέρασμα:
Το “μπάτε σκύλοι αλέστε κι αλεστικά μη δίνετε”, θα ήταν (είναι δηλαδή) ό,τι χειρότερο μπορώ να κληρονομήσω στα παιδιά μου.
Κι όσο σκέπτομαι ότι εγώ ως εκπρόσωπος της “γενιάς του πολυτεχνείου” κατηγορήθηκα από τη νέα γενιά των σχολικών καταλήψεων ότι της κληρονόμησα (εγώ, λέει) τον σημερινό εφιάλτη των μνημονίων, να μου πει τώρα ο εικοσάχρονος, ο τριαντάχρονος, ο σαραντάχρονος γονέας που με λοιδορεί έτσι, ασύστολα, να μου πει, παρακαλώ, τι θα κληρονομήσει αυτός στο δικό του παιδί, αν σήμερα, που έχει ΑΥΤΟΣ την ευθύνη για το αύριο της Ελλάδας, όπως την είχα εγώ το 1973, να μου πει, τι θ’ αφήσει στο δικό του γιο, τι θα κληρονομήσει ΑΥΤΟΣ στην δική του κόρη…
Και να φανταστεί, αν μπορεί, τόσο δα… τι θα πρέπει να κάνει (απέναντι σ’ ΑΥΤΟΝ πια) σαράντα χρόνια μετά, η γενιά του 2056…
Κι όταν σκεφτεί αυτό το απλό, να το νοιώσει όμως κατάκαρδα, όχι με το μυαλό, ας έρθει τότε να κουβεντιάσουμε δημόσια. Να γίνει διαβούλευση, όπως λένε… Η ατζέντα είναι ανοιχτή. Πρώτο θέμα ημερήσιας διάταξης: “Η φιλοξενία των προσφύγων, των μεταναστών και των λαθρομεταναστών και η άνευ όρων ενσωμάτωσή τους στον χριστιανικό ορθόδοξο κορμό για να λυθεί το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας”.
Κι ούτε πειράζει να γίνουμε λίγο καχύποπτοι απέναντι στα γεγονότα. Ποιος θα μας χαλάσει την διαγωγή; Ποιος έχει το δικαίωμα να το κάνει; Ποιος αγαπάει τον άνθρωπο περισσότερο από μένα; Και γιατί δηλαδή εγώ να μην πονηρευτώ, τι με πείθει για το αντίθετο, γιατί να μην πιστέψω ότι όλο αυτό το ατέρμονο λακριντί για το χρέος της Ελλάδας, δηλαδή το πρόβλημα όλου του Ευρωπαϊκού Νότου, γιατί να μην εικάσω ότι τα μνημόνια έγιναν για να χαλαρώσουν οι αρμοί μπροστά στη μεγαλύτερη μετακίνηση πληθυσμών της Ιστορίας από την Αφρική και την Ασία, μετακόμιση να πεις, που, καθόλου τυχαία, είχε ξεκινήσει πριν από την οικονομική κρίση;
Λέω απλά ότι αυτός ο τηλεοπτικός συναισθηματισμός που καλλιεργείται και μάλιστα πολύ μακριά από την φύση του προσφυγικού φαινομένου, έχει τον ίδιο μηχανισμό λειτουργίας, είναι ίδιος με τον άλλο που, λίγο νωρίτερα, σαν προετοιμασία, έφτιαξε την συγκυβέρνηση των Τσιπροκαμμένων, πολύ μακριά επίσης από την φύση του μνημονιακού φαινομένου.
Η μία απάτη αποδείχτηκε. Βρείτε ποια. Η άλλη μένει ν’ αποδειχτεί. Βρείτε ποια.
