Να συνοψίσουμε:
Νέο πολιτικό κόμμα χωρίς φιλοσοφική μήτρα δεν μπορεί να γίνει.
Ακόμα κι αν γίνει συγκόλληση των κομμάτων και των κομματιδίων του Κέντρου, πάντα θα λείπει ένα στέρεο φιλοσοφικό στίγμα.
Η αναζήτηση εμβληματικού αρχηγού, όπως έγινε το 1961 με τον “γέρο της Δημοκρατίας”, πάσχει, διότι οι ηγέτες αναγνωρίζονται εκ των υστέρων, εκ των προτέρων είναι αδύνατο…
Όσο δυνατή κι αν είναι μια προσωπικότητα, είναι αδύνατο να υποκαταστήσει τη Μεγάλη Ιδέα, κατά συνέπεια δεν μπορεί να γεννήσει τη νέα πολιτική δύναμη, δε μπορεί να ιδρύσει κόμμα εξουσίας. Ακόμα κι αν έχει λεφτά στην τσέπη, ακόμα κι αν έχει “πλάτες”.
Δεν μπορεί να το κάνει σήμερα, επειδή ο κόσμος απορρίπτει σε ποσοστό 92% τη Βουλή, άρα τα πολιτικά κόμματα. Και τους αρχηγούς τους.
Που σημαίνει ότι, χωρίς την Ιδέα, αλλά και χωρίς το λαό, δεν γίνεται τίποτα. Ακόμα κι αν γίνουν αθροίσεις κομμάτων και ηγετικών ομάδων, το αποτέλεσμα θα είναι πενιχρό.
Αντικειμενικά, στο σημερινό ολοκληρωτικό τοπίο θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα “κίνημα λαού” μονάχα ένας Παΐσιος ή ένας Χριστόδουλος. Κι αυτό, επειδή επί αιώνες ο Ρωμιός γαλουχήθηκε με το όραμα του εξαδάκτυλου βασιλιά που “θα πάρει την Πόλη και την αγιασοφιά”.
Κάτι που δείχνει πόσο ισχυρή τελικά είναι η προϋπόθεση της ΙΔΕΑΣ που θέσαμε από την αρχή. Αλλά και η δίδυμη προϋπόθεση, αυτή του λαού. Γιατί αυτός είναι ο φορέας. Τις ΙΔΕΕΣ δεν μπορούν να τις κουβαλήσουν οι ομάδες, αλλά ο λαός. Μόνο αυτός.
Οι μύστες της Πολιτικής Τέχνης τα γνωρίζουν αυτά. Γι’ αυτό και κάποιοι επιτήδειοι έσπειραν υπαινιγμούς ότι ο Χριστόδουλος δολοφονήθηκε. Ένας ακόμα πιο ύπουλος υπαινιγμός ήταν ότι δολοφονήθηκε συγκεκριμένα από τους προδότες της Ελλάδας.
“Τεντώνουν” το μνημονιακό ζήτημα για να δώσουν βάρος και έκταση στην αδήλωτη πορεία τους προς την εξουσία.
Ο Παΐσιος πέθανε πλήρης ημερών. Θα μπορούσε όμως… ν’ αναστηθεί! Για τον λαό που περιμένει ν’ αναστηθεί ο εξαδάκτυλος μαρμαρωμένος βασιλιάς, δεν είναι ακατόρθωτο ν’ αναστηθεί ο Παΐσιος.
Άλλοι, οι Ελληναράδες αυτή τη φορά, περιμένουν την ανάσταση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μα τη Μπαναΐα…
Κι επειδή στην πράξη δεν ανασταίνονται ούτε ο Χριστόδουλος, ούτε ο Παΐσιος, ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος, κάποιοι “πατάνε” πάνω σ’ αυτούς, ώστε να πιστέψει ο λαός ότι μιλούν για λογαριασμό τους.
Σ’ ένα λαό που περιμένει σωτήρες, δεν είναι καθόλου δύσκολο.
Οι “γεροντάδες” δεν είχαν ποτέ τόση πέραση, όση έχουν στις μέρες μας.
Και το Άγιον Όρος έγινε της μόδας. Δεν ήταν ποτέ τόσο δημοφιλές.
Παρά τα κατορθώματα του Ευφραίμ.
Αν στον Τύπο “πιάνεται στα πράσα” ο εκδότης της Ακρόπολης να εκβιάζει και να “τα παίρνει”, αυτό αξιοποιείται αυτόματα από την δυναμική της γενίκευσης, εξαπλώνεται ως ψόγος και κατηγορία για όλον τον Τύπο, τον έντυπο και τον ηλεκτρονικό, για εκδότες και δημοσιογράφους αντάμα.
Όταν όμως πιαστεί ένας Ευφραίμ “στα πράσα”, να κάνει μπίζνες στο όνομα του Θεού, “δεν τρέχει κάστανο”.
“Τα σα εμά και τα εμά εμά”…
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με την αριστερά. Για ν’ αποδειχτεί στο φινάλε, ότι η θεολογικού τύπου συμπεριφορά του Ρωμιού δεν έχει μόνο θρησκευτική, αλλά και πολιτική έκφραση.
Η συμπεριφορά της μάζας απέναντί στην κυβέρνηση του Τσίπρα είναι καθαρά “θεολογικού τύπου”. Διότι πήρε την εξουσία μεταφυσικά, κραδαίνοντας το “ηθικό πλεονέκτημα”, του οποίου ήταν τάχα μοναδικός και αποκλειστικός ιδιοκτήτης.
Ας μην μπούμε σε λεπτομέρειες. Γιατί προέχουν άλλα.
Όσα ήθελαν οι δανειστές να επιβάλλουν στη χώρα, όχι μόνο τα οικονομικά, αλλά και τ’ άλλα, τα έκαμαν απείρως καλύτερα με τον Τσίπρα. Με τον Σαμαρά και τον Παπανδρέου ήταν σχεδόν ακατόρθωτα. Όχι διότι αυτοί αντιστάθηκαν στους δανειστές, αλλά γιατί δεν είχαν με το μέρος τους το λαό. Αυτή ήταν η πιο αναγκαία συνθήκη…
Οι δανειστές ήθελαν στην Ελλάδα έναν πρωθυπουργό που να έχει με το μέρος του τον λαό. Και τον βρήκαν. Δηλαδή τον έφτιαξαν. Και τον στηρίζουν. Θα τον στηρίζουν μέχρι την ώρα που θα περάσουν στην “επόμενη φάση” του σχεδίου τους. Ίσως και σύντομα.
Διότι, μέχρι στιγμής, αποτυγχάνει ΚΑΙ αυτό το σχέδιό τους.
Η κυβέρνηση Τσίπρα παραμένει ακόμα στην εξουσία, επειδή – με την ανοχή των δανειστών – συνεχώς μετατοπίζει το κέντρο βάρους της. “Αγοράζει χρόνο”… πότε με την επί εξάμηνο περήφανη διαπραγμάτευση του Βαρουφάκη που αποδείχτηκε φούσκα, πότε με το δημοψήφισμα που αποδείχτηκε απάτη, πότε με την διαγραφή της αριστερής πτέρυγας που αποδείχτηκε μούφα, πότε με το προσφυγικό που αποδείχτηκε εφιάλτης, πότε με οργανωμένες καμπάνιες εναντίον των ΜΜΕ που αποδείχτηκαν μπούμερανγκ, πότε με την αναβολή νομοσχεδίων που θ’ απειλούσαν την εύθραυστη πλειοψηφία της στη Βουλή…
Ένα χρόνο τώρα στην εξουσία δεν έκαμε ούτε ένα καλό. Ούτε ένα. Ας επικαλεστεί κάποιος ΕΝΑ σοβαρό μέτρο για την αγορά που καταρρέει, για την κοινωνία που πάσχει, για την παραγωγή που πνέει τα λοίσθια…
Ένα από τα θαυμαστά επιτεύγματα των δανειστών ήταν που εξουδετέρωσαν την θυμοσοφία του λαού στην πρωτογένειά της και να την αντικαταστήσουν με τον θυμό. Ακόμα μεγαλύτερο ήταν το επόμενο επίτευγμα: Να καταδείξουν τον θυμό του λαού ως μάταιο.
Γιατί ήξεραν ότι ο θυμός είναι σε πολιτικό επίπεδο αδιέξοδος. Ιδιαιτέρως όμως βολικός για το “πρόγραμμα”. Το “κίνημα των αγανακτισμένων” φούσκωσε το 2012 τον Σύριζα, τους Καμμεναίους και την Χρυσή Αυγή.
Πόνταραν στον συναισθηματισμό του λαού, φύτεψαν περιθωριακά συνθήματα στο μυαλό του, έκαμαν πολιορκητικό κριό της Πολιτικής Τάξης την απαξίωση και τον μηδενισμό, πέτυχαν οι αγύρτες να στερεοποιήσουν εκείνο το απαξιωτικό 92% του λαού κατά της Βουλής κι εκείνο το 83% κατά της κυβέρνησης κι εκείνο το 80% κατά της τηλεόρασης κι εκείνο το 65% κατά του έντυπου Τύπου.
Ήταν… ό,τι χρειάζεται δηλαδή για να στερηθεί ο λαός τις φωνές Του. Εν τέλει, την συνείδησή του.
Ήταν μια εκλεπτυσμένη τρομοκρατική ενέργεια, χαλκευμένη στα πιο τοπ εργαστήρια…
Τώρα μοιάζουν όλα περίπου ανέφικτα.
Ό,τι και να πει ο Νανόπουλος, ας πούμε, περνάει στο ντούκου…
Φαντάσου ποια ισχύ μπορεί να έχει ο λόγος ενός δημοσιογράφου…
Άρα στο ερώτημα “να κάνουμε τι…” δεν υπάρχει απάντηση. Δεν υπάρχει πειστική απάντηση.
Ακόμα και να υπήρχε, δεν θα την αναγνώριζε κανείς. Έτσι λασπωμένη και λουσμένη από τους εμετούς των καλικάντζαρων, δε μπορεί να την αναγνωρίσει κανείς…
Η καλύτερη απάντηση μοιάζει αφάνταστα συμβατική.
Κι απέχει ελάχιστα από την εχθρότητα της μάζας.
Μέσα σ’ αυτό το αφόρητο σκηνικό, η ανάδειξη του Κυριάκου στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας φαντάζει ως έσχατη “σανίδα σωτηρίας” για τον λαό που πνίγεται αβοήθητος στη μεγάλη θάλασσα.
Ή σε μια κουταλιά νερό. Δεν έχει σημασία…
Η συνεννόηση των κεντρώων κομμάτων και η ενοποίησή τους υπό την ηγεσία ενός νέου πολιτικού προσώπου, βγαλμένο “από τα κάτω”, από τον ίδιο το λαό, θα ήταν κατά πολύ ευγενέστερη πολιτική συνθήκη από εκείνη του Κυριάκου, αλλά – παρά τις εξαγγελίες – τίποτα δυστυχώς δεν γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση.
Όλα τα μικρά ούτως ή άλλως κόμματα του Κέντρου ετοιμάζονται για τις επικείμενες εκλογές κατά μόνας…
Στο τέλος της μέρας βλέπουμε ότι είμαστε έρμαια των ξένων δυνάμεων, έρμαια όμως ταυτόχρονα ΚΑΙ των εγγενών μας αδυναμιών. Κι αυτό είναι χειρότερο κακό από εκείνο που κάνουν στην καμπούρα μας οι ξένοι.
Το προσφυγικό είναι το 2016 βαρύτερος ζυγός στο σβέρκο μας από το μνημόνιο του 2010. Βαρύτερο κι από τα δύο μαζί είναι οι αξιώσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Ο γάιδαρος είναι ήδη παραφορτωμένος.
Κι αντί να του ελαφρώσει κάποιος τα φορτία για να μην γονατίσει, να μην τσακιστεί, αόρατα χέρια προσθέτουν κι άλλα βάρη στη ράχη του.
Όμως…
Ποιοι και γιατί κάνουν αυτά που κάνουν εναντίον της Ελλάδας; Κυρίως όμως… εδώ, ανάμεσά μας… ποιοι είναι αυτοί οι τύποι που κουνάνε το δάχτυλο στον καθένα που προσπαθεί να αρθρώσει ένα λόγο;
Και γιατί φτύνουν στα κοινωνικά δίκτυα την ευγενέστερη ιδέα που θα τολμήσει κάπως να διατυπωθεί στην αγορά;
Και ποιοι από μας μπορούν να κάτσουν σε μια παρέα μέχρι το τέλος, ν’ ακούνε τον σύντροφο και τον συμπότη να μιλά, πόσο μπορούμε ν’ ακούσουμε τι λέει, αν δεν συμφωνεί με την δική μας θεωρία; Ποιος από μας μπορεί να το κάνει αυτό χωρίς να φρικάρει;
Απάντηση: Κανείς.
Αυτό είναι το πρόβλημά μας, πατριώτες.
Θέλουμε ο καθένας το δικό του κόμμα. Τον δικό του αρχηγό. Τα θέλουμε όλα “γαλάτα και μαλάτα”.
Έτσι κακομαθημένα παλιόπαιδα που γίναμε ή που μας έκαναν, δεν θα φτάσουμε πουθενά.
Ούτε υπάρχει κάποιος για να μας σώσει.
Να το κάνει ποιος; Γιατί; Για να ξεφτιλίσουμε αυτόν και την οικογένειά του προτού τον κρεμάσουμε στην πλατεία ως προδότη;
Ποιος θα βάλει το κεφάλι του στον ντορβά για την πάρτη μας;
Ούτε ένας.
Ακόμα κι ο Παΐσιος δεν θα το έκανε.
Θα μπορούσε να το κάνει ίσως ο Χριστόδουλος, γιατί είχε στο πετσί του όλη εκείνη τη ματαιοδοξία των εγκοσμίων.
Λοιπόν, δεν είναι καθόλου δημοφιλές, αλλά θα πούμε τα πράγματα ως έχουν:
Τα κόμματα της Βουλής, οι πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες στο σύνολό τους απολαμβάνουν μόλις ένα 8% αποδοχής από τον λαό, θα είναι ΑΥΤΕΣ που έχουν ήδη και θα συνεχίσουν να έχουν τον πρώτο λόγο.
Κουτσά, στραβά κι ανάπηρα. Αλλά… μόνο αυτό έχουμε!
Όλα μαζί τα κόμματα της Βουλής, σαν ένα σώμα, γίνονται αποδεκτά μόλις από ένα 8%… Κρατήστε το αυτό, γιατί συνιστά μια ιδιότυπη δικτατορία. Με δημοκρατικό άλλοθι…
Αυτό το 8% κυβερνά ήδη, θα συνεχίσει να κυβερνά την Ελλάδα και θα πάρει τις τελικές αποφάσεις. Είτε είναι πρωθυπουργός ο Αλέξης, είτε ο Κυριάκος, είτε ο άγνωστος Χ του κεντρώου χώρου που ψάχνουμε και δεν βρίσκουμε.
Ό,τι αποφασίσει αυτό το 8%, θα είναι ο Νόμος των επόμενων εκατό χρόνων. Τα επιμέρους δεν έχουν σημασία. Ούτε το απρόοπτο (στο οποίο πιστεύουμε εμείς ότι θα συμβεί) έχει αυτή την ώρα σημασία…
Να όμως πώς αποκτά νέο νόημα ο παλιός κυνισμός που έλεγε: “Άμα δεν μπορείς ν’ αποφύγεις τον βιασμό, απόλαυσέ τον”…
ΑΥΤΗ είναι δυστυχώς η ωμή πραγματικότητα.
Κι αν έχει νόημα να σκεφτεί κάποιος την αντίσταση, πρέπει να περάσει απαραιτήτως από την σκέψη του ότι “κάθε μαζική αντίσταση είναι ουτοπία”.
Κι όλα τα παπαγαλίστικα εδώ και χρόνια καλέσματα για “να σηκωθούμε από τον καναπέ” αποτελούν ηχώ, είναι ο αντίλαλος ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια.
Συμπέρασμα: Όποιος μπορεί να σηκώσει τον πολιτικό σταυρό, ας κάνει ό,τι μπορεί, όπου και όπως μπορεί. Με συμβάσεις, με συνθήκες, με συμβιβασμούς, με ό,τι επιβάλλει η στιγμή μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό.
Κι αν είναι να περιχαρακωθεί ο καθένας μας πίσω από ένα μικρό κόμμα, ας διαλέξει ο καθένας το ταμπούρι του για να πολεμήσει.
Αν μη τι άλλο, για να μην πάει στον άλλο κόσμο χωρίς να ρίξει μια ντουφεκιά…
