Φανταστικοί ΔΙΑΛΟΓΟΙ με αφορμή κάποια λέξη

Ο παρακάτω διάλογος έγινε ανάμεσα στον εκδότη του «Τυμπάνου» και σε έναν υποψήφιο αναγνώστη του υπό έκδοση περιοδικού:

Πώς θα γράφει το περιοδικό κάτω από τον τίτλο του;
Θα γράφει: Μηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό της πόλης και του Δήμου Αγρινίου.
Του Δήμου;
Ναι.
Θα είναι περιοδικού του Δήμου;
Όχι βέβαια! Πώς σου ήρθε;
Όταν λες «του Δήμου», το μυαλό του άλλου πάει…
Εννοείς… θα σκεφτεί ο άλλος ότι το περιοδικό χρηματοδοτείται από τον Δήμο;
Ναι.
Κι αυτό το προκαλεί η λέξη «Δήμος»;
Ναι.
Μα… είναι σα να λες ότι, όπου υπάρχει λέξη «Δήμος», υπάρχει χρηματοδότηση, επιδότηση, εξάρτηση, τέτοια…
Δεν το είπα εγώ. Σου λέω τι θα σκεφτεί ο άλλος…
Α, μάλιστα! Οπότε, για να μη σκεφτεί ο άλλος τέτοια άθλια πράματα, πρέπει ν’ αφαιρεθεί η αναφορά ότι το περιοδικό απευθύνεται στον Δήμο Αγρινίου;
Ναι.
Μα… τότε πώς θα δηλωθεί ότι το περιοδικό απευθύνεται και στους κατοίκους της Ρίγανης, της Ματαράγγας και των χωριών γύρω από την πόλη του Αγρινίου; Αγρίνιο, δηλαδή Δήμος Αγρινίου, δεν είναι μόνο η πόλη, δεν είναι μόνο η πλατεία της πόλης, είναι και τα χωριά.
Ναι, εντάξει, όμως ο καχύποπτος θα πάει το μυαλό του…
… θα πάει το μυαλό του στα λεφτά που μοιράζει ο Δήμος; Μήπως εννοείς το Δημαρχείο; Διότι άλλο Δήμος, άλλο Δημαρχείο…
Αυτό εννοώ…
Μοιράζει λεφτά το Δημαρχείο και δεν το ξέρω;
Δεν είπα αυτό! Είπα τι λέει ο άλλος.
Ναι. Ο άλλος. Αυτός ο άλλος. Στο όνομα του οποίου έχουν (ή, μάλλον, δεν έχουν) γίνει τόσα και τόσα… Εντάξει. Λοιπόν… πώς θα πείσω αυτόν τον άλλο; Πώς ν’ αποφύγω τις παρεξηγήσεις αυτού του τύπου;
Να βρεις μια άλλη έκφραση. Να μη χρησιμοποιείς αμφίσημες λέξεις.
Είναι αμφίσημη λέξη η λέξη «Δήμος»;
Στους καιρούς που ζούμε… ναι. Είναι. Καλύτερα να την αποφύγεις…
Αν είναι για καλό, να την αποφύγω. Αλλά μου φαίνεται ότι, όταν οι λέξεις αποσύρονται, δεν αποτινάζουν την ενοχή που τους προσάπτουν οι άνθρωποι, ούτε την αθωότητά τους αποδεικνύουν, ούτε τους κατηγόρους ικανοποιούν. Προκαλούν όμως μια διαρκή αναπηρία στην οντότητα, η οποία προσδιοριζόταν με τ’ όνομά τους…
Ακόμα και αν στέλνουν λάθος μηνύματα στο κοινό;
Ακόμα και τότε! Διότι το λάθος δεν περιέχεται στη λέξη που διώκεται, αλλά στο αυτί που την ακούει.
Να το δεχτώ… αλλά οι άνθρωποι δεν πείθονται. Και καταδικάζουν σε μαρασμό τις ωραιότερες ιδέες, τις ομορφότερες πράξεις…
Σωστό! Αλλά οι λέξεις είναι εδώ για να διεκδικούν μονίμως τη χαμένη τους αθωότητα. Και να μάθουμε αυτό: Οι λέξεις είναι απόλυτες. Είναι αυτό που δηλώνουν, μόνο αυτό, δεν είναι κάτι άλλο, δεν είναι αυτό που νομίζει ο καθένας, δεν είναι αυτό που καταλαβαίνω εγώ με το ξερό μου. Οι λέξεις είναι σαν τους θεούς που δεν έπαψαν να υπάρχουν, επειδή έσπασαν τ’ αγάλματά τους οι άνθρωποι, επειδή τους ξέχασαν. Οι λέξεις είναι εδώ και αποστολή ενός λογοτεχνικού περιοδικού, της λογοτεχνίας στο σύνολό της, είναι να θεραπεύει τις ασθένειές τους, να ξύνει τις σκουριές τους, ν’ ανασύρει από την αφάνεια την πρωτογένειά τους, για ν’ αθωωθούν οι έννοιες και μαζί μ’ αυτές ν’ αθωωθούν οι πολίτες, να γίνει κάθαρση, να γίνει ανάσταση, ν’ αφυπνιστεί η αρχαία μνήμη των λέξεων, των εννοιών, των ιδεών, της Ελληνοσύνης.
Δε χάλασε ο κόσμος να λείψει η λέξη «Δήμος» από…
Χάλασε! Διότι, αν δεν υπερασπιστούμε τη λέξη, αν δεν την αφήσουμε ανενόχλητη εκεί που έρχεται μόνη της και κάθεται σε μια πέτρα για ν’ αγναντεύει τη θάλασσα, είναι σα να επιβάλλουμε τη δικτατορία μας στον κόσμο της, σα να σφάζουμε τα παιδιά της…
Το θέμα είναι πώς θα πεισθούν οι πολλοί… Χρειάζεται ένας τρόπος που να τον καταλαβαίνουν…
Ίσως… Αλλά ο δημότης ή ο πολίτης που επιβεβαιώνει την ύπαρξή του μέσα από το «όμως», από την αντίθεση, δεν θα πεισθεί ποτέ, ακόμα κι αν βαρέσεις κάτω τον κώλο σου. Θα έχει πάντα κάτι να πει, ακόμα κι αν συναντήσει το τέλειο, θα πει ότι η τελειότητα είναι κουσούρι.
Δίκιο έχεις… Εγώ το λέω για καλό…
Το ξέρω. Αλλά μπροστά στην απόφαση να κάνω το ένα ή το άλλο, πρέπει να κάνω τη σοφή επιλογή. Από τη μια, είναι να πας με τα νερά των πολλών και, από την άλλη, να γίνεις ο βαρκάρης που την ίδια στιγμή τα σέβεται, την ίδια και τ’ αψηφά. Αυτή είναι η Μέση Οδός.
Αυτός είναι συμβιβασμός!
Η Μέση Οδός είναι συμβιβασμός; Καθόλου! Είναι μήπως συμβιβασμός η ηπιότητα, η ευγένεια, η αρχοντιά; Όχι. Η Μέση Οδός μοιάζει με το νερό. Όποιος ξέρει να κολυμπά στο νερό, δροσίζεται. Όποιος δεν ξέρει, πνίγεται. Ανάμεσα στα δύο ακραία αυτά γεγονότα στέκεται ανεμοδείκτης το κολύμπι. Χωρίς την τέχνη της κολύμβησης, θα σε πνίξει το πιο ήσυχο νερό, το τρεχούμενο ή το στάσιμο.
Πήγες πολύ μακριά…
Όχι. Είμαι μέσα σε μία λέξη. Τη λέξη «Δήμος» που αναλύουμε. Δεν έφυγα ποτέ απ’ αυτήν. Όλα όσα είπαμε κι άλλα τόσα που δε μπορούμε να πούμε, είναι μέσα σ’ αυτή τη μικρή λέξη. Αλλά πες μου: Τι σημαίνει «Φιλοσοφία»;
Η αγάπη για τη σοφία.
Και Δημοκρατία;
Το κράτος του Δήμου.
Δηλαδή;
Η κυριαρχία του λαού.
Ίσον: Άμα σβήσω τη λέξη «Δήμος» από τον διακριτικό τίτλο του περιοδικού κι από την καθημερινότητά μου, για να μη δημιουργούνται παρανοήσεις ( όπως ζητά ο ανόητος αυτός «άλλος») στην πραγματικότητα διώχνω από τη ζωή μου, τη ζωή μας, καταργώ το λαό και βάζω στη θέση του το Δημαρχείο, το ξεπούλημα των συνειδήσεων, τον Δήμαρχο. Τον δικτάτορα. Πες μου τώρα: Ποιο χειρότερο έγκλημα θα μπορούσε να κάνει κανείς για το χωριό του, την πόλη του, την Ελλάδα; Ποιος είναι αυτός που το έκαμε ήδη;