Η γεωργική γη πρέπει να επανέλθει στην παραγωγή. Δε γίνεται όμως, επειδή σε χέρια πραγματικών αγροτών ανήκει μικρό, πολύ μικρό τμήμα της. Από ιδρύσεως του κράτους το Κληρονομικό Δίκαιο έχτισε έναν νέο τύπο φεουδαρχίας, ο αποτρόπαιος νόμος του οποίου θέλει τον αληθινό αγρότη κολίγα στην ιερή ιδιοκτησία του αστού.
Τι θα συνέβαινε άραγε αν ο νομοθέτης όριζε ν’ απαλλάσσεται από κάθε φόρο ο ιδιοκτήτης ενός αγροκτήματος, αν στο κτήμα αυτό γινόταν οποιαδήποτε παραγωγή οποιουδήποτε (τιμολογημένου πάντως) προϊόντος; Τι θα συνέβαινε, αν, αντίστοιχα, πλήρωνε αβάσταχτο φόρο ο ιδιοκτήτης του αγροκτήματος που το είχε εγκαταλείψει, δεν το καλλιεργούσε ο ίδιος ή δεν το έδινε σε άλλον να το καλλιεργήσει, έναντι λογικού ενοικίου; Τι θα συνέβαινε με άλλα λόγια, αν, υπό όρους, οριζόταν ειδικός ΕΝΦΙΑ στη γεωργική γη;
Θα επέστρεφαν αμέσως στην παραγωγική διαδικασία εκατοντάδες εκατομμύρια στρέμματα που τώρα… αναπαύονται, γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να τα καλλιεργήσει. Έτσι θα λυνόταν ο μεγαλύτερος κόμπος του Κληρονομικού Δικαίου που έχει παραλύσει την αγροτική οικονομία και θ’ αποκτούσε περιθώριο ν’ αλλάξει εν ευθέτω χρόνω.
Από μόνο του αυτό δεν φτάνει βέβαια. Πρέπει αντίστοιχα να δοθεί κίνητρο στους καλλιεργητές.
Η απαξία της αγροτικής παραγωγής στην οικονομία οφείλεται στο γεγονός ότι δεν παράγει προστιθέμενη αξία. Και δεν παράγει προστιθέμενη αξία, επειδή μένει υπανάπτυκτος ο δευτερογενής τομέας. Αν το προϊόν δεν τυποποιηθεί, μπορεί να πωλείται μόνο από τον παραγωγό στον καταναλωτή, δεν μπορεί να διακινηθεί με τιμολόγιο από τον ένα έμπορο στον άλλο, άρα ΔΕΝ παράγει προστιθέμενη αξία. Ας πάρουμε παράδειγμα τη ναυαρχίδα της αγροτικής μας παραγωγής, το λάδι: Μόλις το 10% τυποποιείται στην Ελλάδα. Το 90% της Ελληνικής παραγωγής τυποποιείται στην Ιταλία και πωλείται ως Ιταλικό λάδι! Αυτό το απαίσιο πράμα συμβαίνει με την δική μας ευλογία…
Το κίνητρο λοιπόν στους καλλιεργητές αφορά την επιχειρηματική λογική που πρέπει ν’ αναπτύξει ο Έλληνας καλλιεργητής. Τα τρισεκατομμύρια δραχμές που ήρθαν από την Ευρωπαϊκή Ένωση στην Ελλάδα στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, είχαν ΑΥΤΟΝ τον σκοπό, δόθηκαν από τους Ευρωπαίους για να στηθεί η αγροτική υποδομή, να γίνει ικανή δηλαδή ώστε να παράγει προστιθέμενη αξία και να εγγραφεί ως υπολογίσιμο μέγεθος στην Οικονομία. Αυτά τα τρισεκατομμύρια (όχι δις, αλλά τρις) δραχμές, τα έφαγαν οι επιτήδειοι, τα λαμόγια, καραμέλες, φρου – φρου κι αρώματα… Κάθε υπογραφή κρατικού λειτουργού σε έγγραφο κόστιζε ένα ποσοστό επί του συνόλου της επένδυσης. Αθροιστικά, η μίζα όλων των μελών της αγέλης που έπεφτε πάνω στην επένδυση, έφτανε το 40 με το 50% του συνολικού ποσού. Προτού μπει το κλειδί στην πόρτα, η μονάδα είχε χρεοκοπήσει… Αυτά ήταν τα ΤΡΩΚΤΙΚΑ που μας ρούφηξαν το αίμα. Δεν ήταν μονάχα ο Τσοχατζόπουλος.
Ο καλλιεργητής, ο αληθινός αγρότης δηλαδή, μπορούσε να γίνει επιχειρηματίας στις δεκαετίες του ’80 και του ’90. Δεν έγινε όμως. Το πουλάκι πέταξε. Εκτός αν… τώρα… καταργηθούν οι χρεοκοπημένοι Γεωργικοί Συνεταιρισμοί και στη θέση τους ιδρυθούν Ανώνυμες Παραγωγικές – Εμπορικές Εταιρείες με κεφάλαιο τον οβολό των καλλιεργητών, ΧΩΡΙΣ επιδοτήσεις. Οι Εταιρείες αυτές θα μπορούν να ενοικιάζουν τα αγροκτήματα που θα προσφέρονται για ενοικίαση και να κάνουν παραγωγές εφαρμόζοντας οικονομίες κλίμακας. Αλλά σε ποιον να πεις… τι…
