Να επιτραπεί, παρακαλώ, ένας καλοπροαίρετος αντίλογος στην πρόταση της Φώφης Γεννηματά, όπως διατυπώθηκε στα “ΝΕΑ” της 16ης Ιανουαρίου. Αντίλογος σε μια πρόταση πολυπόθητη και, a rpiori, θετική, άρα ευπρόσδεκτη, εκτός από δύο σημεία: Την διατήρηση των κομματικών οργανισμών του χώρου και την αναλογική εκπροσώπηση στην Συνδιάσκεψη.
Τι σημαίνει, πρώτον, η συνδιαμόρφωση ενός “ενιαίου πολιτικού οργανισμού με τη μορφή μιας συμπαράταξης που δεν θα καταργεί την αυτοτέλεια των συμμετεχόντων”;
Και:
Τι σημαίνει, δεύτερον, ότι η Συνδιάσκεψη του Μαρτίου θα γίνει “στη βάση της αναλογικής εκπροσώπησης με σεβασμό της πρόσφατης εθνικής εκλογικής ετυμηγορίας”;
Ας το δούμε:
Στην ανάγκη αυτοδιάλυσης του ΠΑΣΟΚ ο υπογράφων επιμένει με δημοσιεύματα και άρθρα του από το 2003. Με αυτήν εννοούσαμε την ανάγκη πολιτικής απελευθέρωσης των εφεδρικών δυνάμεων της κοινωνίας για να συμμετάσχουν επί ίσοις όροις στο νέο πολιτικό ξεκίνημα του μεσαίου χώρου. Απελευθέρωση δηλαδή των δυνάμεων εκείνων που για μια σειρά λόγους είχαν από τότε βγει στο περιθώριο της πολιτικής δράσης και ασφυκτιούν στην αναγκαστική και αδιέξοδη πλέον ιδιώτευσή τους.
Αυτή η προϋπόθεση που ίσχυε τότε, ισχύει πολύ περισσότερο και πολύ πιο έντονα σήμερα, θα μπορούσε ωστόσο να ξεπεραστεί ή ν’ απορροφηθεί ήπια από τις εξελίξεις, εάν (στο εγερτήριο άρθρο της Φώφης) οριζόταν μία μεταβατική περίοδος από το “παλιό” στο “καινούριο”. Κάτι τέτοιο ίσως και να ήταν αναγκαίο. Η αναλογική όμως εκπροσώπηση στην Συνδιάσκεψη του Μαρτίου που ορίστηκε κατηγορηματικά από την Φώφη, ακυρώνει την τελευταία αυτή ελπίδα για πάνδημη επανεκκίνηση του χώρου, διότι αποτελεί “πεπονόφλουδα” για τον Δημοκράτη, όπως τουλάχιστον ορίζεται ο πολίτης που αρνείται να κατευθυνθεί και να ενταχθεί στην δεξιά ή την αριστερά.
“Πεπονόφλουδα”, γιατί, παρά τις διαβεβαιώσεις της Φώφης, ότι δηλαδή η πρότασή της δεν έχει προαπαιτούμενα, επί της ουσίας αναφέρεται πρακτικά σε μια υπεράσπιση των κεκτημένων ρόλων, όχι μόνο του επίσημου ΠΑΣΟΚ, αλλά και της επίσημης ΔΗΜΑΡ ή όποιου άλλου κόμματος ή κομματιδίου ανταποκριθεί. Οι εκπρόσωποι της ανεπίσημης όμως κεντρώας δύναμης μένουν στην απόξω. Ναι, “πεπονόφλουδα”, επειδή, αν ενεργοποιηθεί και δηλώσει την συμμετοχή του ο ανένταχτος μέχρι σήμερα δημοκράτης, ιδίως ο νέος κατά την ηλικία, θα βρει μπάστακα στον δρόμο του την περιβόητη επετηρίδα, εκείνους δηλαδή που “κράτησαν Θερμοπύλες”.
Υπ’ αυτήν την έννοια, οι δύο αρχικές αντιρρήσεις μας συγχωνεύονται τελικά σε μία, που λέει: Η αναλογική εκπροσώπηση στην Συνδιάσκεψη αποκλείει τους ανένταχτους θιασώτες του κεντρώου χώρου. Η Φώφη βάζει ένα φίλτρο για να επιλέξει με υπολογισμούς τους συνομιλητές της. Αλλ’ αυτό στερεί από την πρότασή της δύναμη και λαϊκή ισχύ.
Το βήμα της Φώφης είναι σίγουρα γενναίο. Χρειαζόταν πολλά καντάρια θάρρους για να γίνει. Είναι προς τιμήν της που το έκαμε. Γιατί όμως δειλιάζει λίγο πριν από την τελειότητα; Γιατί το κάνει μισό; Γιατί υποθηκεύει την προοπτική του εν τη γενέσει; Στο πνεύμα των “ΜΗ προαπαιτούμενων” που η ίδια λέει, άνοιγμα στην κοινωνία θα σήμαινε διαγραφή του όρου περί αναλογικής εκπροσώπησης των κομμάτων και των κινήσεων. Η διαγραφή αυτού του όρου θα ήταν μια μεγαλόψυχη και μεγάθυμη ενέργεια του ΠΑΣΟΚ απέναντι στο λαό, και, σίγουρα, δεν θα περνούσε απαρατήρητη. Αντιθέτως, θα εξασφάλιζε την αξιόπιστη εκείνη πολιτική εγγύηση που χρειάζεται σήμερα ο απογοητευμένος από τα κοινά δημοκράτης, ώστε να πάει πάλι στο τοπικό τραπέζι του νέου πολιτικού διαλόγου με απενοχοποιημένο πια το ΠΑΣΟΚ που (όχι τώρα, αλλ’ από παλιότερα, ΠΡΙΝ τα μνημόνια) τον πλήγωσε τόσο…
Μία μέρα μετά το άρθρο της Φώφης και την αρνητική στην πρότασή της συνέντευξη του Σταύρου, στην ίδια έκδοση των “Νέων”, την Κυριακή, 17 Ιανουαρίου, στη Real News, ο Γιώργος βγήκε να πει ότι: «Το Κίνημα συνεχίζει την υπερήφανη αυτόνομη πορεία του και την προετοιμασία για τις επόμενες εκλογές». Ερωτηθείς δε για το «ναυάγιο» των συζητήσεων με το ΠΑΣΟΚ το Σεπτέμβριο, απάντησε: «Ποιο άνοιγμα; Ειλικρινές; Αντί για συνεργασία ζήτησαν να διαλύσω το Κίνημα και να μην κατέβω σε εκλογές. Πέρα από το απαράδεκτο των όρων, το ωραίο ήταν ότι «ξέχασαν» να το θέσουν και στη ΔΗΜΑΡ”.
Αυτά είναι “τα κουμπιά της Αλέξαινας” που λέει ο λόγος… Να πάει δηλαδή ο μεσαίος χώρος στην Συνδιάσκεψη, χωρίς το Κίνημα, χωρίς το Ποτάμι, αλλά με αναλογική εκπροσώπηση του (ισχυρού, στον χώρο) ΠΑΣΟΚ και της… ανύπαρκτης ΔΗΜΑΡ ή των ανύπαρκτων επίσης κομματιδίων ή παρεών, κυρίως όμως χωρίς τους ανένταχτους δημοκράτες, που αποτελούν και την κρίσιμη μάζα… Πόσο δυναμικό είναι αυτό; Ποιο εγερτήριο σάλπισμα συνιστά για τον ενδιάμεσο χώρο, αυτόν που πρέπει επειγόντως να εκφραστεί ανάμεσα στην αριστερά και την δεξιά; Πότε θα πάψουμε “να τυλίγουμε το ντορό”, προκειμένου να μείνουμε εσαεί αυτοί που ήμασταν πάντα;
