Το ερώτημα “πώς ν’ αντισταθούμε στην αυθαιρεσία της εξουσίας, αν ΔΕΝ γίνεται με απεργίες και διαδηλώσεις” δεν έπαψε να τίθεται ποτέ, ούτε θα πάψει. Αν όμως η ανθρώπινη σκέψη διαθέτει ως απάντηση μόνο τις απεργίες και τις διαδηλώσεις, ε, τότε, κάτι δεν πάει καλά με την ποιότητα του πολιτισμού μας…
Μεταφερθείτε νοερά στην εκρηκτική εικόνα του 2004, όταν η εθνική ποδοσφαιρική ομάδα κατακτούσε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο. Θυμηθείτε το τραγούδισμα του περήφανου λαού στο Καλλιμάρμαρο, αλλά και την τρελή έκρηξη του Αριστοφανισμού εκείνες τις μέρες. Ο λαός “ζωγράφιζε”. Με την θυμοσοφία, τα ευφυολογήματα και τα ευρήματά του, συγκλόνιζε, αποδείκνυε τον “πεπιεσμένο αέρα” που είχε στα πνευμόνια του. Από την χαρά του ξεπερνούσε ακόμα και τους ποιητές σε συνθέσεις!
Τι σχέση έχει αυτό με την αντίσταση στην εξουσία;
Πώς δεν έχει! Δεν δείχνει μήπως ότι η ομόνοια του λαού, η ομοψυχία, η ομογνωμία, όλα αυτά τα ωραία πράγματα που δηλώνουν την ύπαρξη του Συλλογικού Εαυτού, δεν αποδεικνύει τάχα ότι ο λαός έχει ανενεργές δυνάμεις που περιμένουν κάτι για να εξακοντίσουν τη λάβα τους και να εκτιναχτεί η ψυχή του από τον κρατήρα του ηφαιστείου στα ουράνια;
Καθότι… δεν είναι μόνο η χαρά που εκρήγνυται, είναι και η λύπη. Η λύπη ότι “η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της”.
Περιέργως… η μεγάλη λύπη δεν εξερράγη ποτέ, όπως εκείνη η μεγάλη χαρά του 2004.
Γιατί;
Επειδή… ο λαός δεν συγκινείται από αξίες. Συγκινείται από τον θρίαμβο της Εθνικής Ομάδας Ποδοσφαίρου, ομονοεί στην υπερβατική χαρά, μένει όμως ασυγκίνητος με την ξεφτίλα της πατρίδας του στην οικουμένη. Σα να κατοικείται αυτή η χώρα από επήλυδες που δεν αγαπούν ούτε τον ξένο τόπο της καταγωγής τους, ούτε τον οικείο τόπο της κατοικίας τους. Η οργή, πέντε χρόνια τώρα, εξαντλείται στην περικοπή των μισθών, των συντάξεων, των προνομίων. Αν υποθέσουμε ότι κάποιος έβρισκε τρόπο να επαναφέρει τους μισθούς και τις συντάξεις στα καταχρηστικά επίπεδα του 2009, ο λαός θα τον έκανε εθνάρχη, θα τον ψήφιζε πρωθυπουργό του μέχρι να γίνει κούσιαλο. Για τ’ άλλα, όσα ποτέ δεν έπαψαν να μιλάνε οι στοχαστές (πού να τ’ αραδιάζουμε τώρα…) κι ας μην τους άκουγε ποτέ κανείς, ο λαός, σήμερα, στην εποχή των ισχνών αγελάδων, δείχνει απόλυτη περιφρόνηση, όπως έκανε και την εποχή των παχειών…
Κι αυτό δείχνει την ποιότητα του πολιτισμού που αναφέραμε στην αρχή. Μόνο που… μ’ έναν τέτοιο και τόσο φτηνιάρικο πολιτισμό, ο λαός καθίσταται ανίκανος ν’ αντισταθεί σε οτιδήποτε και σε οιονδήποτε. Άσε που μπορεί να τον κυβερνήσει ο πιο ανάξιος δημαγωγός της οικουμένης.
Αλλά και πάλι αυτά είναι μια διάγνωση. Δεν είναι πρόταση αντίστασης.
Θα ήταν αντίσταση, αν ξεχνούσαμε τον προσωπικό ή τον συλλογικό αγώνα ως αντίσταση στην εξουσία με ατελέσφορες απεργίες ή αδιέξοδες διαδηλώσεις και τον αντικαθιστούσαμε θετικά με την πρωτοβουλία μιας κοινότητας συμπολιτών που θα διακήρυσσε: “Να πάρουμε τον τόπο στα χέρια μας”. Κοινότητα πολιτών, που, παύοντας να περιμένει μάταια επενδύσεις ξένων, θα ίδρυε (π.χ.) μια Ανώνυμη Εξαγωγική Εταιρεία παραγωγής και εμπορίας γεωργικών προϊόντων. Αν ή όταν καταλάβουμε ότι αυτό δεν είναι έργο αγροτών, αλλά επιχειρηματιών που θα άθροιζαν τον οβολό τους, θα έχουμε κάνει τη μεγαλύτερη αντιστασιακή πράξη εναντίον της δικτατορικής εξουσίας των βλακών.
