Θύμιο. Φίλε, παλιόφιλε και συγχωριανέ. Που μεγαλώσαμε μαζί στο ίδιο χωριό. Θέλω ν’ απολογηθώ στην ευγένειά σου για την κατηγορία που μου προσάπτουν κοινοί φίλοι, παλιόφιλοι και συγχωριανοί.
Δεν συνηθίζεται ν’ απαντά κανείς δημόσια σε κάτι που του θέτει κάποιος κατ’ ιδίαν, αλλά τα δημόσια θέματα που λέγονται κατ’ ιδίαν, πρέπει να δημοσιεύονται.
– Καλός είσαι, αν δεν τά ‘βαζες και με τους παπάδες, θα ήσουν καλύτερος…
Είπε ο Θύμιος, ο φίλος, ο παλιόφιλος, ο συγχωριανός.
Θύμιο. Φίλε, παλιόφιλε και συγχωριανέ, δεν θα υπερασπίσω τον εαυτό μου, δεν το έχω κάνει σε πολύ πιο οδυνηρές καταστάσεις, εσύ το ξέρεις, αφήνω πάντα έκθετο τον εαυτό μου στην ελεύθερη γνώμη του συγχωριανού και του συμπολίτη, επαναστατώ όμως όταν θίγονται οι ΑΡΧΕΣ και οι ΑΞΙΕΣ.
Ξέρω: Δεν ξέρεις ποιος ήταν ο Απολλώνιος ο Τυανεύς. Κανείς χριστιανός, κανείς Ρωμιός δεν τον ξέρει. Ή, μάλλον, τον ξέρουν λίγοι. Κι ακόμα λιγότεροι τον σέβονται, επειδή συκοφαντήθηκε από την Εκκλησία ως μάγος.
Σου λέω λοιπόν: Έζησε τον ίδιο καιρό που έζησε ο Χριστός. Έκαμε τα ίδια θαύματα με τον Χριστό. Έζησε στα ίδια μέρη και είπε τα ίδια λόγια μ’ Εκείνον. Πολλοί ιστορικοί τον ταυτίζουν μαζί του. Η μορφή του Ιησού που βλέπουμε στα εικονίσματα, παραπέμπει απόλυτα στην περιγραφή του Απολλώνιου, όπως την παραδίδουν σ’ εμάς διάφοροι αρχαίοι συγγραφείς: Μακριά ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια. Ο Απολλώνιος ήταν Έλληνας και όχι Εβραίος, όπως ο Χριστός. Αυτή μάλλον ήταν και η μόνη διαφορά ανάμεσά τους…
Λοιπόν, όταν πέθανε ο γιος του Ρωμαίου διοικητή Βαλέριου, ο Απολλώνιος του έστειλε μια επιστολή για να τον παρηγορήσει. Η επιστολή εκείνη σώζεται μέχρι σήμερα και λέει τα εξής παρηγορητικά λόγια για το θάνατο του παιδιού:
“Θάνατος δεν υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά, ούτε γέννηση υπάρχει για κανέναν, παρά μόνο φαινομενικά. Η τροπή της ουσίας σε φύση θεωρείται γέννηση, ενώ η τροπή της φύσης σε ουσία, κατά τα αυτά, θεωρείται θάνατος. Ούτε γεννιέται αληθινά κάτι, ούτε φθείρεται ποτέ, μόνο τη μία γίνεται φανερό και ύστερα γίνεται αόρατο. Και το μεν πρώτο συμβαίνει λόγω παχύτητος της ύλης, το δε δεύτερο λόγω λεπτότητος της ουσίας, η οποία είναι πάντα ίδια και διαφέρει κατά την κίνηση και τη στάση. Διότι αυτό είναι αναγκαστικά το ίδιον της μεταβολής που δεν γίνεται από κάπου έξω, αλλά το μεν Όλον μεταβάλλεται στα μέρη, τα δε μέρη στο Όλον, λόγω της ενότητος του Παντός”.
Έτσι παρηγορήθηκε ο Ρωμαίος Βαλέριος για την απώλεια του γιου του. Έτσι τον παρηγόρησε ο Έλληνας Απολλώνιος, ο σύγχρονος του Εβραίου Ιησού.
Κι αυτά που είπε ο Απολλώνιος για το Όλον, δηλαδή για το Θεό, έρχονται από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο που έζησε στην Αίγυπτο εννιά (;) χιλιάδες χρόνια πριν. Ο Ερμής ήταν ο πρώτος που όρισε τον Ένα Θεό ως Τριαδικό.
Δεν τον ξέρεις ούτε αυτόν, Θύμιο, παλιόφιλε και συγχωριανέ. Λοιπόν, εγώ πιστεύω ακράδαντα σ’ αυτό που έλεγαν ο Απολλώνιος και ο Ερμής. Αν αρέσει και σε σένα αυτό που έλεγαν αυτοί οι σπουδαίοι Έλληνες, εντελώς άγνωστοι στους συγχρόνους, έλα να πιούμε καφέ στα πλατάνια του Αϊλιά και, μαζί, ν’ αγναντέψουμε σιωπηλά την Τριχωνίδα…
