Τώρα, έχεις μια ποιητική συλλογή εκεί, δίπλα στο χέρι σου, για μέρες, μερικές φορές για καιρό, να σου κρατάει συντροφιά. Φοβάσαι, ότι, αν την ανοίξεις, αν διαβάσεις τα ποιήματα, θα διαλυθεί το αίσθημα της παρέας, είναι σα να λαχταράς ένα ποτήρι νερό να σβήσεις τη δίψα και, όταν το πιεις, ξεχνάς το νερό μέχρι την επόμενη δίψα, σκέφτεσαι άλλα, σα να περνάει ο έρωτας τα σύνορα της επιθυμίας για να κατοικήσει τη χώρα της ανυπαρξίας.
Είν’ ένας αναγνωστικός φόβος. Αλλά, λες, χρειάζεται τώρα αυτή η γενναιότητα της απώλειας. Ανοίγεις το βιβλίο, διαβάζεις τα ποιήματα της συλλογής, έχεις την αγωνία ότι τελειώνοντας την ανάγνωση θα χάσεις το αίσθημα της αναμονής τους. Ανάμεσα στο ένα και το άλλο σημαδεύεις τους στίχους που κρούουν τις χορδές σου και φτάνοντας προς το τέλος, λες «ακόμα δε χόρτασα».
Έτσι διάβασα το «εντός ορίων» της φιλολόγου Αικατερίνης Λιβιτσάνου – Ντάνου (εκδόσεις Γαβριηλίδη, Αθήνα 2012). Το διάβασα σε συνέχεια προηγούμενων βιβλίων της. Τρομάζεις, διότι «…όχι πολύ μακρά από δω βασιλεύει ο πόλεμος…» και «…όπου νά ’ναι το μαύρο / θα διαγράψει όλα τα χρώματα». Μα «…έτσι πέρασε ένα ακόμα σαββατόβραδο. / Ήταν κι αυτό μια πρωτοτυπία». Σωστά. «…ηλεκτρονική επικοινωνία. / Α, ναι, σ’ εκείνη καταφεύγω. / Πάλι καλά πού ’ναι κι αυτή». Αλλά «… το μελαγχολικό φεγγάρι υποδεχόταν ένα άλλο φθινόπωρο».
Ε, ναι, διαβάζεις τα ποιήματα της συλλογής, κλείνεις το βιβλίο και στοχάζεσαι. Κάτι συνέβη. Σα να σταμάτησε ο πόλεμος. Σα ν’ απετράπη η επέλαση του μαύρου. Για λίγο; Τι λες τώρα! Αυτό που λες λίγο, δεν είναι καθόλου λίγο. Είναι σα να προέκυψε ξαφνικά μια παρένθεση στο χάος. Σαν ένα φως που διασπάει σταυρωτά τη νύχτα. Ναι. Όποιος γράφει ακόμα ποιήματα, σήμερα, σε τέτοιους καιρούς, είναι μια πυγολαμπίδα στο σκοτάδι που αρνείται να καταθέσει τα όπλα της.
* Η παρουσίαση του βιβλίου θα πραγματοποιηθεί μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων στο Αγρίνιο και στην Αθήνα, στις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Το βιβλίο πωλείται σε όλα τα βιβλιοπωλεία, που συνεργάζονται με τις παραπάνω εκδόσεις.
