Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε το δρόμο: Μόλις πήρε την διερευνητική εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης, πριν συναντήσει τους αρχηγούς των κομμάτων της νέας Βουλής, απευθύνθηκε σε κομματικούς σχηματισμούς που έμειναν εκτός Βουλής. Μίλησε με τους Οικολόγους, την ΑΝΤΑΡΣΙΑ, την «Κοινωνική Συμφωνία» και άλλους Συλλογικούς φορείς.
Πολλοί μίλησαν για πολιτική πράξη που κινείται στα όρια της συνταγματικότητας. Εμείς, εδώ, θα διαφωνήσουμε απολύτως με την άποψη αυτή. Θα δεχτούμε ότι εξ ορισμού ο Αλέξης Τσίπρας θέλησε με τον τρόπο αυτό να συμβολίσει την ευρύτερη λαϊκή βάση, ώστε να νομιμοποιηθεί μία αντιμνημονιακή κυβέρνηση με ευρύτερη κοινοβουλευτική αποδοχή, αφού υπήρχε όντως το ενδεχόμενο να σχηματιστεί κυβέρνηση αριστεράς με ψήφο εμπιστοσύνης που υπεσχέθη το ΠαΣοΚ και ψήφο ανοχής που υπεσχέθη η Νέα Δημοκρατία ή ακόμα και με ψήφους από βουλευτές του Πάνου Καμμένου.
Η κίνηση του Αλέξη Τσίπρα δεν ισχύει όμως κατά περίπτωση. Ισχύει για όλες τις περιπτώσεις. Είναι ένα νέο πολιτικό ύφος, ένα νέο πολιτικό ήθος, το οποίο είναι χρήσιμο να υιοθετηθεί απ’ όλους τους πολιτικούς αρχηγούς.
Μπορούσε να υιοθετήσει την πρακτική αυτή ο πρώτος παραλήπτης της διερευνητικής εντολής, ο Αντώνης Σαμαράς, έστω εκ των υστέρων. Μπορούσε να το κάνει επίσης ο τρίτος παραλήπτης, ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Εκ των υστέρων επίσης. Αμφότεροι έχουν τώρα το δικαίωμα να παραδειγματιστούν από την ωραία πολιτική υπόδειξη του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορούν να σχηματίσουν κυβέρνηση όχι μόνο με συμμετοχή των τριών κομμάτων που εισήλθαν στη Βουλή (Νέα Δημοκρατία, ΠαΣοΚ και Δημοκρατική Αριστερά) αλλά και με τη συμμετοχή τριών ακόμα κομμάτων, που έμειναν εκτός Βουλής και δεν ρωτήθηκαν καν για τις σκέψεις και τις προθέσεις τους: Της Δημοκρατικής Συμμαχίας, της Δράσης και της Δημιουργίας Ξανά.
Το άθροισμα των τριών αυτών κομμάτων που έμειναν εκτός Βουλής, είναι 6,5% και, αν προστεθεί στο άθροισμα (38%) των τριών που αντιμετωπίζουν την πρόκληση να σχηματίσουν κυβέρνηση, τότε έχουμε ένα ποσοστό 44,96% με το οποίο θα εκπροσωπείται ο λαός στη νέα κυβέρνηση.
Πόσες φορές στο παρελθόν η χώρα κυβερνήθηκε με ποσοστό μεγαλύτερο από αυτό;
Ποιος θα έχει δικαίωμα να μιλάει στο εξής για «κυβέρνηση μειοψηφίας»;
Ποιος θα έχει νομικό και ηθικό δικαίωμα να λέει ότι η κυβέρνηση αυτή του 44,96% βρίσκεται σε αντίθεση με την λαϊκή ετυμηγορία;
Σε ποια Δημοκρατική χώρα της γης, κυβερνάει κόμμα ή συμμαχία κομμάτων με εκλογικό άθροισμα μεγαλύτερο του 44,96%; Τι ποσοστό συγκεντρώνουν τα “αντιμνημονιακά” κόμματα (Κ.Κ.Ε., ΣΥ.ΡΙΖ.Α., Χρυσή Αυγή, Ανεξάρτητοι Έλληνες και ΛΑΟΣ); Συγκεντρώνουν ποσοστό 45,73%. So what, που λένε και οι Άγγλοι…
Η δήλωση Βενιζέλου και η συμπίπτουσα δήλωση Κουβέλη ότι δεν συμμετέχουν σε κυβέρνηση συνεργασίας με τη Νέα Δημοκρατία, χωρίς τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι απλώς… τρελή. Και ως τέτοια, επειδή δεν θέλουμε να τρελαθούμε κιόλας, φτάνουν όλα τ’ άλλα, θεωρούμε ότι η βούληση αυτή του ΠαΣοΚ και της ΔΗΜΑΡ αντάμα δίνει ένα καθαρό πολιτικό μήνυμα και μια απόφαση:
Εκλογές αμέσως. Πρώτο κόμμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Bonus 50 εδρών. Κυβέρνηση αριστεράς. Καταγγελία μνημονίου. Έξοδος από ευρώ. Επιστροφή στη δραχμή.
Τουλάχιστον εμείς, εδώ, προσχωρούμε ασμένως στη λύση αυτή. Για μια περήφανη και λεύτερη Ελλάδα…
Ζήτω ο Αλέξης!
