Μετά από τόσο κλάμα που έπεσε υπέρ του Περιφερειακού Τύπου με αφορμή το άρθρο 152 του πολυνομοσχεδίου, μετά από την καθολική απαίτηση να παραμείνει η υποχρεωτικότητα δημοσίευσης των συμβάσεων του Δημοσίου και των ΟΤΑ στον Τοπικό και Περιφερειακό Τύπο, μετά από την πρωτόγνωρη σύμπνοια όλων των κομμάτων στη Βουλή, όπως εκφράστηκαν στις 6 Αυγούστου 2014, μετά δηλαδή από την απόφαση της κυβέρνησης ν’ αποσύρει τελευταία στιγμή κυριολεκτικά το άρθρο 152, ε, ΚΑΝΕΙΣ δεν δικαιούται να ξαναμιλήσει για διαπλοκή του Τύπου με την Πολιτική!
Θα μιλήσει όμως! Το αφόρητο αυτό λακριντί δεν θα σταματήσει. Ότι ο δημοσιογράφοι των τοπικών εφημερίδων τα παίρνουν από τον Δήμαρχο και από τον βουλευτή, θα συνεχίσει να λέγεται αδιάντροπα ξεσκίζοντας οποιονδήποτε δημοσιογράφο δεν το κάνει… Αλλά, όταν το άρθρο 152 επανέλθει για ψήφιση στη Βουλή (που θα επανέλθει) όλοι πάλι, οι ίδιοι που ξέσκιζαν χρόνια τώρα τους δημοσιογράφους, θα ξεσηκωθούν για να μη χάσουν τη δουλειά τους οι καημένοι…
Όμως αυτό… δεν είναι το πιο τρελό! Υπάρχει ακόμα κάτι πολύ πιο τρελό:
Ο νόμος 3548/2007, γνωστός ως «νόμος Ρουσσόπουλου», ο οποίος ρυθμίζει από το 2007 το θέμα των δημοσιεύσεων του Δημοσίου στον Τύπο, έθετε κάποιες προϋποθέσεις για να δικαιούται μια εφημερίδα να φιλοξενήσει μία σύμβαση του Δημοσίου. Ε, λοιπόν, ΚΑΜΙΑ από τις προϋποθέσεις αυτές δεν τηρήθηκε ποτέ από κανέναν εκδότη! Και αν τηρήθηκαν δύο ή τρεις από το σύνολο, δεν τηρήθηκε η τέταρτη ή η Πέμπτη. Ο λόγος αυτός έκανε ΟΛΟΥΣ (με πρώτες και καλύτερες τις συνδικαλιστικές ενώσεις) επί επτά συναπτά έτη να ζητούν (δικαίως) σε κάθε ευκαιρία την επείγουσα απόσυρση του νόμου αυτού! Είναι όμως οι ίδιοι που αγωνίστηκαν για την διατήρησή του!
Εδώ χάνεις τη μπάλα…
Από δε τις εφημερίδες που διατηρούν σήμερα το δικαίωμα δημοσίευσης, ΕΛΑΧΙΣΤΕΣ πληρούν τις προϋποθέσεις που θέτει ο νόμος! Αλλού λείπει το εμπορικό σήμα, αλλού λείπει ο δημοσιογράφος, αλλού λείπει η ασφάλιση στο οικείο Ταμείο του δημοσιογράφου, αλλού λείπει ο αριθμός των σελίδων, αλλού η ποσόστωση της τοπικής ύλης, αλλού λείπει ο αριθμός των πωλήσεων. Οι περισσότερες τοπικές και περιφερειακές εφημερίδες που ασκούν το δικαίωμά τους στη δημοσίευση, εμφανίζουν πλαστά χαρτιά στη Γενική Γραμματεία Τύπου. Για παράδειγμα: Πόσες εφημερίδες έχουν στην Ελλάδα 750 αποδεδειγμένες πωλήσεις ανά έκδοση που προβλέπει ο νόμος; Απάντηση: Ελάχιστες!
Έχουμε λοιπόν το άλλο τρελό φαινόμενο: Να έχουν τα δικαιώματα δημοσίευσης εφημερίδες που παραβιάζουν συστηματικά και δολίως το νόμο, αλλά να ΜΗΝ έχουν αυτά τα δικαιώματα οι εφημερίδες που τα τηρούν! Διότι οι εφημερίδες που τηρούν όσα λέει ο νόμος 3548/07, έχουν πολλαπλάσιο κόστος από τις εφημερίδες που δεν τα τηρούν και για τον λόγο αυτό… αποσύρθηκαν οικεία βουλήσει. Τρελό αποτέλεσμα: Το Δημόσιο να δημοσιεύει τις συμβάσεις του σε εφημερίδες των 100 φύλλων…
Αυτά τα τρελά και τα θεότρελα συμβαίνουν σ’ αυτή τη χώρα! Η διατήρηση της αξιοπρέπειας στο επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι αδύνατη. Πώς να μην είναι; Κανείς δεν ξέρει τι λέει, κανείς δεν ξέρει τι θέλει. Κανείς. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η συγκυβέρνηση, ούτε η αντιπολίτευση. Ούτε η δεξιά, ούτε η αριστερά, ούτε η κεντροαριστερά. Ούτε οι πολίτες…. Όλα χύμα…
