Είδες η μουδιασμένη βουή των γιορτών πως απορροφάται απ’ την καθημερινότητα; Στην πραγματικότητα δεν την νίκησε ποτέ. Άνθισε λίγο, κακόκεφα, σαν απότιστο λουλούδι κι έφυγε μετά. Μένουν μόνο κάτι εικόνες παιδιών, πολύ μικρών, που χαίρονται πραγματικά με τα πάντα, ακόμα και με μια σελίδα βιβλίου που κάνει θόρυβο όταν την χτυπάς απότομα.
Τα λίγο μεγαλύτερα είναι ήδη στην ταχύτητα των περασμένων χρόνων της ευμάρειας. Του «έχω απ’ όλα». Κοιτάνε λαίμαργα για δώρα και μετά βαριούνται και μπαίνουν στον υπολογιστή να παίξουν χιλιοπαιγμένα παιχνίδια.
Κι οι μεγάλοι, στις συγκεντρώσεις των γιορτών. Τα πρώην παιδιά. Είναι άγριοι πια. Υπάρχει ένας διαρκής αγώνας αυτοανάδειξης στον άνθρωπο, μια προσπάθεια που τον ακολουθεί σε όλη την ζωή, άσχετα με το τι κάνει ως επάγγελμα. Στην Ελλάδα ειδικά κάναμε όποιες δουλειές εξυπηρετούσαν αυτήν την αγωνία. Ήταν τα όνειρα των πρώην φτωχών, αγροτών, πεινασμένων, γονιών; Γιατί ποτέ δεν τάισε κανένας αυτό τον λαό ώστε να βγάλει γενιές χορτάτες ψυχολογικά; Γιατί ποτέ δεν ξεκούρασε κάποιος αυτόν τον λαό; Ώστε να μην σιχαίνεται την ζωή του; Τον διπλανό του; Γιατί ποτέ δεν μόρφωσε αυτό τον λαό; Ώστε να μην έχει τόσα απωθημένα;
Σήμερα στις οικογενειακές και φιλικές συγκεντρώσεις, στις χρονιάρες, δήθεν θρησκευτικές μέρες, όπου βλέπεις τα δείγματα τα ανθρώπων, των ενεργών μελών της κοινωνίας, μένεις συχνά έκπληκτος. Πώς να μην χιμήξουν τα νερά στ’ αυτοκίνητα, αγιασμένα κιόλας, την ημέρα των «Θεοφανείων», στην ίδια την θεαματικά θρησκευτική Τήνο;
Πάνε εκκλησία αυτοί, γεμίζουν τους ναούς, κρατάνε τα κυπελάκια στα χέρια να καταναλώσουν αγιασμένο νερό. Μπορείς να ανοίγεις την βρύση όσο χρειάζεται όταν πλένεις κάτι; Τότε να σε παραδεχτώ για θρήσκο και γνώστη του αγιάσματος του νερού. Όχι για πιστό ενός δόγματος με άγια νερά και πραγματάκια αλλά για πιστό σε μια συμπαντική αρμονία. Τι να το κάνω να βουτάς σαν γουρουνόπουλο να πιάσεις τον σταυρό κλωτσοπατώντας τον διπλανό; Τι να το κάνω που έτσι, με τον ίδιο τρόπο που κυνηγάς τον σταυρό οδηγάς στον δρόμο, πετάς σκουπίδια, ψωνίζεις, σχολιάζεις, διασκεδάζεις, ψηφίζεις.
Είμαστε ανατολίτες. Η προσχώρησή μας στην δύση γίνεται αυτά τα χρόνια με τρόπο επώδυνο. Ποτέ δεν ακούστηκαν οι σοφές φωνές. Θέλαμε την ανατολίτικη λαγνεία της χαλαρότητας με την δυτική ευμάρεια μόνο. Δεν ήμασταν έτοιμοι για τίποτε άλλο εκτός από συνεχόμενη ευμάρεια, συνεχόμενα κόκκινα φανάρια για να τα αγνοούμε όπως ο φυσικός εκπρόσωπός μας, ο Κουλούρης. Κόκκινο των διεκδικήσεων και αγιαστούρα μαζί όπως ο φυσικός καραγκιόζης μας ο Γκλέτσος. Κλαιγόμασταν παρά την ευμάρεια, όπως οι όλοι οι ανατολίτες.
Ίσως να μην λείψουν ποτέ αυτά τα πρόσωπα από την δημόσια ζωή. Ίσως να μην λείπουν από πουθενά στον κόσμο. Τουλάχιστον να μην γεμίζουν την χρονιά μας μόνο αυτοί.
