Ο καιρός ήταν βροχερός, αλλά είχαμε πει ότι θ’ ανέβουμε στο κάστρο της Πλευρώνας και δεν θέλαμε να μας αλλάξει τα σχέδια η βροχή. Πήγαμε.
Είχε βροχή κι αέρα. Σ’ ένα διάλειμμα της βροχής “πεταχτήκαμε” να κάνουμε μία βόλτα, να μη γυρίσουμε άπρακτοι.
Δε λέει να φύγει απ’ το μυαλό το αρχαίο κάστρο της Πλευρώνας! Από κείνη τη μέρα που πήγα μ’ έναν φίλο πρώτη φορά σ’ αυτό το μαγεμένο τόπο, σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι ότι επέστρεψε η εποχή που τα σπίτια μας και οι αυλές μας, το χωριό μας, η πόλη μας, χρειάζεται ένα κάστρο σαν αυτό, με μία μεγάλη Πύλη να τη φυλάνε οπλισμένοι φύλακες για να ελέγχουν ποιος μπαίνει, ποιος βγαίνει. Η εποχή που κτίστηκε το κάστρο της Πλευρώνας κι όλα τα κάστρα, νομίζαμε ότι παρήλθε ανεπιστρεπτί… Φευ όμως! Η Ιστορία κάνει κύκλους και, σήμερα, η ιδέα του κάστρου γύρω από το χωριό, γύρω απ’ την πόλη μας, είναι εξόχως σοβαρή. Για να κοιμόμαστε ήσυχα…
Πού ΄ναι τα χρόνια που κοιμόμασταν στις αυλές τα καλοκαίρια κι αγναντεύαμε ανάσκελα τ’ αστέρια… Κι αν όχι στις αυλές, πού ‘ναι τα χρόνια που κοιμόμασταν με ανοιχτά παράθυρα για ν’ αεριζόμαστε με τους καύσωνες, πού ‘ναι τα χρόνια που φεύγαμε κι αφήναμε το κλειδί στην πόρτα, μήπως χρειαστούν κάτι οι γείτονες, να μπουν και να το πάρουν… Θα πεις: Τότε δεν υπήρχαν κλέφτες, γιατί… δεν είχες τίποτα να σου κλέψουν… εντάξει… από τότε όμως που υλοποιήθηκε το πνεύμα του ευαγγελίου, ότι δηλαδή όποιος μαζεύει πλούτη, έλκει τους κλέφτες και τους ληστές, χάσαμε την ησυχία μας…
Τώρα, ναι, φτάσαμε στην ανάγκη που λέει ότι στο εγγύς μέλλον, πρέπει να φτιάχνουμε τα σπίτια μας μέσα σε κάστρα, σαν αυτό της Πλευρώνας, όχι για ν’ αντιμετωπίσουμε τους εχθρούς, αλλά για να γλιτώσουμε από τους σαλταδόρους, τους διαρρήκτες, τους κλέφτες, τους ληστές, τους βιαστές των γυναικών…
Όποιος έχει σπίτι έξω απ’ το κάστρο, κινδυνεύει να ξυπνήσει πριν τα ξημερώματα μ’ έναν άγριο πάνω απ’ το κεφάλι του να του ζητάει λεφτά! Αμέτρητες συμμορίες αλωνίζουν την ύπαιθρο κι αρπάζουν ό,τι βρουν. Στα χωριά δεν έχει μείνει κανένα σπίτι που να μη λεηλατήθηκε τουλάχιστον μία φορά… Και καλά να λεηλατείται ένα άδειο σπίτι… τουλάχιστον δεν κινδυνεύουν ζωές ή υπολήψεις…. Αλλά οι κλέφτες είναι αδίστακτοι. Οι συμμορίες πληθαίνουν και, φυσικά, εξελίσσονται, εξοπλίζονται, είναι μία μάστιγα για την οποία κανείς δεν έχει κανένα φάρμακο…
Οι ατελείωτες συμμορίες που στις μέρες μας δρουν στις πόλεις και τα χωριά, σε τίποτα δεν διαφέρουν από τις ορδές των αρχαίων εισβολέων που ανάγκαζαν τους νοικοκυραίους να χτίζουν κάστρα σαν αυτό της Πλευρώνας.
Μην το γελάτε καθόλου…
Για να ξαναβρούμε τον ύπνο μας, για να μη σκάμε σαν τα ποντίκια με τους καύσωνες, πρέπει να ξανασκεφτούμε τη συνταγή: Ένα κάστρο, εντός του οποίου να χτίζει το σπίτι του ο πολίτης, μικρό και λιτό βέβαια, για να χωράει όσο γίνεται περισσότερα σπίτια και νοικοκυριά. Να θυμίσουμε κιόλας ότι τα κάστρα χτίζονταν σε απόκρημνους βράχους, για προστασία από κάθε πλημμύρα, αλλά για να δυσκολεύονται αρκούντως και οι ορδές των βαρβάρων…
