Το πρώτο θέμα της επικαιρότητας είναι για μέρες πολλές μία φράση του Μάκη Βορίδη για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Πριν από αυτό ήταν ένα άλλο θέμα. Πάλι για μέρες πολλές. Μετά δε απ’ αυτό θα είναι πάλι ένα άλλο θέμα για μέρες πολλές επίσης. «Σε δουλειά να βρισκόμαστε».
Έτσι κυλά ο καιρός. Λόγω ελλείψεως πόρων οι δημοσιογράφοι δικαιώνουν το δημόσιο ρόλο τους επιλέγοντας ένα «πιασάρικο» θέμα και το «ξετινάζουν» γεμίζοντας τον τηλεοπτικό χρόνο ή τις σελίδες της εφημερίδας μ’ αυτό. Στην πραγματικότητα η δημοσιογραφική τάξη της χώρας ασχολείται με το θέμα που της δίνει έναν εφήμερο και ανούσιο ρόλο επιβίωσης. Είναι ένα είδος ναρκισσισμού αυτό. Οι δημοσιογράφοι δεν ασχολούνται, δεν μπορούν πια ν’ ασχοληθούν με τα θέματα που καίνε την κοινωνία.
Όχι γιατί δεν μπορούν, ούτε γιατί δεν θέλουν, ούτε γιατί δεν τα ξέρουν, αλλά γιατί το κόστος της παραγωγής του ρεπορτάζ είναι μεγάλο και δεν καλύπτεται από το… project! Αυτή είναι η άλλη πλευρά της κρίσης, η αθέατη κρίση που περνούν τα Μέσα Ενημέρωσης.
Μόνο που ο κόσμος παγιδεύεται στην επικαιρότητα, την οποία με υψηλή τέχνη στήνει αυτή η καχεξία και εκλαμβάνει ως κορυφαίο γεγονός το θέμα που για τους δημοσιογράφους είναι το ευκολότερο και… το φθηνότερο! Έτσι, τόσο απλά, η δημόσια ζωή της χώρας καταντά ευτελής και, στο τέλος, η άνοστη γεύση της δεν αφήνει κανένα περιθώριο αξιοπιστίας ή εγκυρότητας, ούτε φυσικά σεβασμού της Κοινής Γνώμης. Η φανταχτερή είδηση εκτόπισε την ουσιαστική. Και δεν έγινε αυτό επειδή δήθεν «είδηση είναι ό,τι παραβιάζει την ορθότητα».
Έγινε επειδή κοστίζει το ρεπορτάζ. Η υπόθεση σκάλωσε, όταν ο Τύπος άρχισε να καλύπτει τις δαπάνες του μέσω διαφημιστικών καταχωρήσεων από τους υστερόβουλους πολιτικούς ή τις διαπλεκόμενες με το Δημόσιο επιχειρήσεις. Έγινε, όταν σταμάτησε να καταβάλλει τον οβολό του ο αναγνώστης. Χωρίς επιστροφή στον οβολό του αναγνώστη ο Τύπος δεν θα βρει τα ζύγια του.
