Βράδυ Δευτέρας, πριν την επαναστατική Τρίτη Λαζόπουλου, η τηλεόραση παρουσίασε ένα υπερθέαμα νεοελληνικού πολιτισμού. Κανένα σενάριο δεν θα μπορούσε να αποδώσει τους τραγικούς ήρωες εκείνης της βραδιάς, τους αντιπροσωπευτικούς χαρακτήρες ενός στερεώματος που καταρρέει και τρώει τις σάρκες του, την νοημοσύνη του, την λογική, την αξιοπρέπεια. Ρετάλια, κάποιοι, από βασιλικά ενδύματα, που τώρα κατέληξαν στη λαϊκή και δεν το αντέχουν. Ο νεοελληνικός νεορεαλισμός που δεν θα βρει τον δρόμο του στον κινηματογράφο, όπως είχε κάνει ο Ιταλικός νεορεαλισμός, αφού οι ντόπιοι δημιουργοί είναι απορροφημένοι στους θρησκευτικούς τους εφιάλτες και την κριτική στους «αστούς».
Στο ένα κανάλι, μαζεμένοι σε έναν κύκλο αρχαιολόγοι να παίζουν την κολοκυθιά «Ποιος να είναι στην Αμφίπολη; Να είναι ο τάδε. Και γιατί να είναι ο τάδε; Και ποιος να είναι;»
Αστειευόμενη Δημοκρατία
Κάποιο κοινό ανιχνεύθηκε να ενδιαφέρεται για τέτοια εκπομπή. Δεν μπορεί να μην είχαν τι να κάνουν οι συντελεστές. Εμείς την προκαλέσαμε.
Στο άλλο κανάλι ένας παρλαπίπας υπουργός σε μιαν αρένα. Ο μεγαλοδημοσιογράφος, ο αδέκαστος, κουβαλάει κόσμο στο στούντιο, διαλεγμένους να είναι με αιτήματα, παράπονα, κομματικά στερεότυπα, ημιμαθείς. Και δημοσιογράφους. Σκιτσογράφος ο ένας, με πορεία στην αριστερά, καθαγιασμένος να λέει τα σωστά πάντα, να συγχωνεύει γεγονότα, περιστατικά, να πολεμάει διάφορους φασίστες και να καμαρώνει σίγουρος ότι έχει δίκιο.
Μοιραία ο υπουργός απαντούσε ανάλογα. Αόριστα, μπερδεμένα. «Θα απολύσετε κόσμο;» οι συνδικαλιστές. Τα ίδια ο υπουργός. Πως να μην βάλει η κυβέρνηση λαϊκιστές υπουργούς στην κυβέρνηση, αφού τους σοβαρούς τα κανάλια θα τους ξεσκίσουν. Αυτές τις εκπομπές βλέπουμε. Εμείς το προκαλέσαμε.
Στο άλλο κανάλι, ο μεγαλοεκδότης του περιοδικού – συμβόλου της εποχής της ευμάρειας, του ΚΛΙΚ. Τώρα χρεοκοπημένος. Συνεντευξιάζεται στο φίλο του που κουβαλούσε τα εκατομμύρια στην Ελβετία. Πίνει κάτι σκούρο σε ποτήρι και λέει το δράμα του. Πως κατέληξε «σαν τον γύφτο», με ipad στο χέρι, να ψάχνει για δουλειά. Ναι, σοκαρίστηκε. Δικαιολογημένο. Του επιτέθηκαν για λάθος λόγους. Άδικο. Η πτώση όμως δεν τον δίδαξε και πολλά. Δεν είναι εύκολο. Μιλάει ακόμα σαν ένας Τζέιμς Μποντ, που περνάει μια σκληρή δοκιμασία.
Το χρήμα μας αγόρασε φαντασιώσεις που κόλλησαν στο δέρμα μας. Είμαστε το σινεμά που δεν δημιουργούμε. Είμαστε όλοι Κωστόπουλοι.
