Αρχές Φεβρουαρίου 2010 (έκδοση 348) με το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση από τον Οκτώβριο του 2009 και εν όψει του πρώτου «μνημονίου», γράφαμε:
Διανύουμε ήδη τον τέταρτο μήνα διακυβέρνησης. Όμως… αν και είναι νωρίς, μπορεί κανείς (με την οπτική του πολίτη και όχι του πολιτικού) να πει με κάποια ασφάλεια ότι «ώδινεν όρος και έτεκε μυν»… Έγιναν από την κυβέρνηση πολλά, ειπώθηκαν (και απασχόλησαν την κοινή γνώμη) πολύ περισσότερα. Έγιναν όλα, εκτός από το βασικό: Δεν έγινε τίποτα για την Αγορά! Τίποτα το ουσιώδες. Μόνο μερικές ασπιρίνες πέταξαν στον αέρα για να τυλίξουν το ντορό… Πού είναι τα πέντε νομοσχέδια, έτοιμα, είπαν, από τον Ιούνιο; Πού είναι τα δάνεια; Πού είναι το ρευστό;
Η Αγορά πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνη της και όποιος λαγαρίσει… Που σημαίνει, ότι η απόφαση να μείνουν οι λίγοι, έχει παρθεί. Πολύ πριν αναλάβει το ΠαΣοΚ το 2009. Πολύ πριν αναλάβει η Νέα Δημοκρατία το 2004. Όχι μόνο για την Ελλάδα. Για όλο τον κόσμο. Απόδειξη; Μέσα στο 2009 χρεοκόπησαν 140 “μικρές” Τράπεζες στις ΗΠΑ, το πελατολόγιο των οποίων απορρόφησαν άλλες μεγαλύτερες Τράπεζες, όπως λένε οι ειδήσεις. Όμως το ίδιο ακριβώς είχε γίνει και το 1929… Η παγκόσμια κρίση είναι τεχνητή. Δεν είναι δομική κρίση του συστήματος, τελικά δεν είναι κρίση, αλλά τακτική του συστήματος. Αληθινή κρίση έχουμε μόνο στην Ελλάδα. Όπου, από σπόντα, από αντανάκλαση, διαλύθηκαν οι ψευδαισθήσεις μιας τεχνητής ευμάρειας.
Στην έκδοση 349 (Φεβρουάριος 2010) σε άρθρο με τίτλο «Για την πολιτική, τη Δημοκρατία…», γράφαμε:
… Υπάρχει ένας ορατός κίνδυνος πλέον: Να χαθεί ο έλεγχος του κοινού νου και να εξοριστεί από την ζωή μας η ορθοφροσύνη. Σ’ αυτούς ιδίως τους καιρούς έχουμε την αδιαπραγμάτευτη ανάγκη να πατάμε γερά σε στέρεο έδαφος. Απειλούμενη από εξωτερικές αλλοιώσεις η λογική μας πρέπει να διατηρήσει τα ζύγια της. Οι κήρυκες της απαξίωσης πάντων έχουν πολύ σοβαρά επιχειρήματα. Είναι λοιπόν επείγον να τοποθετήσουμε ορθά τον εαυτό μας μέσα σ’ αυτό το σκηνικό, να διατηρήσουμε την διαύγεια του πνεύματός μας, να μην πέσουμε θύματα ελκυστικών μεν, ψευδαισθήσεων δε…
… όταν ακυρώνεται η πολιτική, έρχεται νομοτελειακά η δικτατορία του όποιου ανεγκέφαλου πιστεύει ότι μπορεί να μας σώσει…
… Η αφύπνιση, ναι! Ποια αφύπνιση; Η ατομική; Η συλλογική; Μήπως η καλλιέργεια της συνείδησης; Του πνεύματος, ίσως; Φαίνεται, ότι ο άνθρωπος είναι αδύναμος μπροστά στο τέρας της πραγματικότητάς του. Ακόμα και ν’ αφυπνιστούν μερικοί, ακόμα και ν’ αναλάβουν ενεργό δράση οι πιο προχωρημένοι, η τεράστια μάζα θα παραμείνει απολύτως ελεγχόμενη από τις κυρίαρχες αστικές αξίες. Οι φωνές διαμαρτυρίας, οι πρωτοπόρες φωνές, θα σβήσουν για μιαν ακόμα φορά στη βουή του πλήθους, θ’ απομονωθούν, θα χάσουν μέχρι και την αξιοπρέπειά τους, στην καλύτερη περίπτωση θα καταντήσουν ιδιόρρυθμοι και ανεπρόκοποι, θα χαρακτηριστούν τα λόγια τους ουτοπίες, είναι καθαρή αυτοκτονία. Κανείς γνωστικός δεν θα έπαιρνε φόρα να πέσει με τα μούτρα πάνω στο στημένο μαχαίρι…
… Το σύστημα κλώθει στα σωθικά του τον σπόρο της ανατροπής του. Αυτό τουλάχιστον είναι νομοτέλεια. Εάν προσέξουμε λίγο, θα διακρίνουμε τα φύτρα του σπόρου γύρω μας. Φύτρωσε, ναι. Από την αρχή αυτού του αιώνα γίνονται εγχειρήσεις χωρίς αναισθητικό, επειδή το κακό έγινε φανερά χειρότερο και το καλό έγινε αφανώς καλύτερο. Ο κόσμος ψάχνει καινούριο μοντέλο εξουσίας. Από την ίδια τη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις Η.Π.Α., μέχρι την τελευταία χώρα της Αφρικής, ψάχνονται.
… Η δική μας ιδέα για το πώς θ’ αλλάξει ο κόσμος, είναι ότι… άλλαξε ήδη. Λοιπόν, το μόνο που χρειάζεται να … ΜΗΝ κάνουμε, είναι ν’ αλλάξουμε συνήθειες. Πώς να το πούμε καλύτερα; Κάπως έτσι: Χρειάζεται για λόγους Συμπαντικής αρμονίας να συνεχίσουμε τον αγώνα που μας έφερε ως εδώ. Οι θυσίες που κάναμε, η αντίσταση στο ξεπούλημα, η εφαρμογή αρχών, α ναι, αν είναι να κάνουμε κάτι, είναι η αυτοκριτική. Καλύτερο και από την αυτοκριτική είναι να εκτεθεί κανείς στην κρίση των άλλων, αντί να απαιτεί να μιλούν (και να εκτίθενται) άλλοι για λογαριασμό του. Αν η δημόσια κριτική είναι δίκαιη ή άδικη, δεν έχει σημασία. Ακόμα και όταν είναι εξοντωτική, έχει το γούστο της. Να το πούμε ακόμα καλύτερα; Ναι. Αν χρειάζεται να κάνουμε κάτι, είναι το «γνώθι σαυτόν». Η διαδικασία που υπαινίσσεται αυτή η δράση, είναι μια γνήσια επαναστατική πράξη…
… Για το πώς θα δράσουν αυτοί οι αφυπνισμένοι, δεν υπάρχει καμία συνταγή. Σίγουρο είναι μονάχα ένα: Δεν πρόκειται να δράσουν μαζικά! Οι μαζικές δράσεις έχουν τελειώσει πια. Η μάζα είναι το κρέας που έγινε κιμάς, είναι το μπιζέλι που έγινε φάβα…
Στην έκδοση 355 (Μάρτιος 2010) σε άρθρο με τίτλο «εμπόλεμη κατάσταση», γράφαμε:
… «Είμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση. Έχω πάρει απόφαση ότι ένα από τα θύματα αυτού του πολέμου ίσως να είμαι κι εγώ». Αυτή την φράση (όπως την είπε ένας “ελεύθερος επαγγελματίας” αυτές τις ημέρες) την καταγράφουμε σε αντιδιαστολή με το ανούσιο πια πιπίλισμα της παλιάς καραμέλας συνδικαλιστών και τηλεδημοσιογράφων, ότι τάχα «για μιαν ακόμα φορά πληρώνουν το μάρμαρο οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι». Όχι, δεν είν’ έτσι. Για πολλούς λόγους ο μισθωτός έχει δημόσια φωνή. Για πολλούς επίσης λόγους ο ελεύθερος επαγγελματίας δεν έχει δημόσια φωνή, δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει απεργία ή να πει τον πόνο του στην διαδήλωση, ακόμα και αν έχει φτάσει στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, επειδή όλη του η δουλειά που αγωνίζεται να διασώσει (ή ό,τι απόμεινε από αυτήν) «κρέμεται στο χαμόγελό του». Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ΔΕΝ ομολογεί τον εφιάλτη ούτε καν στην ίδια τη μάνα του. Και να τον πει, δεν τον ακούει κανείς, δεν τον καταλαβαίνει, δεν τον αισθάνεται. Όταν απολύονται οι εργαζόμενοι σε μια επιχείρηση, πάνε στο Ταμείο ανεργίας, για ένα χρόνο κάπως τα βολεύουν, ακόμα και όταν χρωστάνε κάρτες και μικροδάνεια. Όταν όμως κλείνει το μαγαζί του ο μικρομεσαίος, ούτε σε Ταμείο ανεργίας πάει, ούτε περίθαλψη έχει, άσε που χρωστάει και της Μιχαλούς, χάνει την περιουσία του όλη, ενώ κινδυνεύει να μπει και στη φυλακή. Συγκρίνονται; Όχι.
Ποιος μισθωτός καταλαβαίνει αυτή την τραγωδία δίπλα του; Κανείς! Αντίθετα: Απεργεί, χαλάει τον κόσμο για τα 100 ή 200 ή 300 ευρώ το μήνα που ΘΑ χάσει…
… Ναι, θα πονέσουμε! Κάποιοι πονούσαν πάντα, δεν σταμάτησαν να πονούν ποτέ, επειδή είχαν αντιληφθεί ή αισθανθεί πράγματα που οι άλλοι δεν έβλεπαν, αυτοί σκέπτονταν (και σκέπτονται) πριν από την εποχή τους. Τώρα όμως, εκτός από αυτούς, θα πονέσουν ΚΑΙ αυτοί που καταλαβαίνουν έστω με καθυστέρηση, αλλά ΚΑΙ αυτοί που δεν καταλαβαίνουν ακόμα, ΚΑΙ αυτοί που δεν θα καταλάβουν ποτέ. Διότι αυτή την ώρα βρισκόμαστε στη εντατική, όπου ο Ελληνικός λαός (αλλά και ως ανθρωπότητα) υφιστάμεθα μία εγχείρηση χωρίς αναισθητικό. Σ’ αυτή την πολύ σοβαρή μέχρι και επικίνδυνη εγχείρηση δεν είμαστε ναρκωμένοι, είμαστε για πρώτη φορά ξύπνιοι, αισθανόμαστε λοιπόν πλήρως το νυστέρι που κόβει τη σάρκα και φτάνει μέχρι το κόκαλο. Γι’ αυτό σφαδάζουμε από τους πόνους, λείπει το αναισθητικό, αλλά η εγχείρηση είναι αναγκαία, η δε ίασή μας βεβαία.
… για την ορθότητα των παγίων παλαιών ισχυρισμών μας μπορούμε σήμερα να παραθέσουμε την συγκλονιστική πληροφορία (Ναυτεμπορική, 17 Μαρτίου 2010) ότι “για την Ισλανδία, που κατέρρευσε το 2008, η μόνη εναλλακτική χρηματοδότηση του ΔΝΤ ήταν η σίτιση των κατοίκων της με τοπικά μόνο προϊόντα, δηλαδή κατά κύριο λόγο ψάρια”. Εμείς, εδώ στην εφημεριδούλα μας είχαμε ονομάσει εδώ και πολλά χρόνια την παραχελωίτιδα «κήπο της Ευρώπης». Ζητήσαμε να μετατραπεί το αεροδρόμιο Αγρινίου σε κέντρο συλλογής αγροτικών προϊόντων και αεροπορική μεταφορά τους εντός δύο ωρών στην καρδιά της Ευρώπης. Γράψαμε επίσης ότι «ο μόνος τρόπος για ν’ αντιμετωπιστεί ο εφιάλτης της ανεργίας, είναι η επιστροφή στην οικιακή οικονομία και στην αυτάρκεια του παραδοσιακού αγροτικού νοικοκυριού». Υποστηρίξαμε επίσης κατά κόρον ότι «μια τέτοια στροφή στον πρωτογενή τομέα, εκτός των άλλων, θα επαναφέρει και το συλλογικό πνεύμα, το οποίο στις μέρες μας κατακερματίστηκε». Εκτός αυτών γράψαμε, ότι «το μέλλον της ανθρωπότητας βρίσκεται στις μικρές κοινωνίες» εκφράζοντας έτσι την υποστήριξή μας στις τοπικές κοινωνίες σε αντίθεση με τις τερατουπόλεις, διότι αυτό από μόνο του θα ενίσχυε τις νέες οικονομικές διεργασίες, θα έλυνε το πρόβλημα της ανεργίας, θα στέριωνε και τον θεσμό της οικογένειας που καταρρέει…
Αλλά σάμπως έπρεπε να το επιβάλλει το ΔΝΤ στην Ισλανδία ή όπως ίσως το κάνει προσεχώς στην Ελλάδα; Όχι. Η Μεγάλη Βρετανία, χώρα βιομηχανική και όχι αγροτική όπως η Ελλάδα, όπως μας πληροφορεί το in.gr, το έκαμε μόνη της στις αρχές του 2010:
“Νέα πνοή στον τομέα της γεωργίας επιχειρεί να δώσει η βρετανική κυβέρνηση παρουσιάζοντας ένα 20ετές σχέδιο με στόχο την παραγωγή περισσότερων τροφίμων και την μερική απαγκίστρωση της χώρας από τις εισαγωγές. Σύμφωνα με τον υπουργό Περιβάλλοντος Χίλαρι Μπεν, με το σχέδιο αυτό η χώρα κάνει τη δική της προσπάθεια ενάντια στην κλιματική αλλαγή και βοηθά στην παραγωγή περισσότερων τροφίμων για τον ταχύτατα αυξανόμενο πληθυσμό.
Η διατροφική ασφάλεια είναι εξίσου σημαντική με την ενεργειακή ασφάλεια, δήλωσε, σύμφωνα με τον Guardian, ο Χίλαρι Μπεν παρουσιάζοντας την κυβερνητική πρόταση, η οποία περιλαμβάνει μια «τεχνολογική επανάσταση με τον πρώτο λόγο στον καταναλωτή», που θα εισάγει τη βρετανική γεωργία στην επόμενη γενιά.
«Γνωρίζουμε ότι ο τρόπος με τον οποίο παράγουμε και καταναλώνουμε τα τρόφιμα είναι απαράδεκτος τόσο για τον πλανήτη όσο και για τον εαυτό μας. Υπάρχουν προκλήσεις για όλους μας σε αυτόν τον τομέα, από την παραγωγή τροφίμων μέχρι και τη διαχείριση των υπολειμμάτων» δήλωσε ο Μπεν.
Η κυβέρνηση σκοπεύει να μισθώνει εκτάσεις σε όσους ενδιαφέρονται να στήσουν τους δικούς τους κήπους για την παραγωγή αγροτικών προϊόντων είτε για μόνιμη χρήση είτε για προσωρινή. Επίσης, εξετάζει το ενδεχόμενο να συστήσει μια «τράπεζα γης» που θα διαθέτει τις εκτάσεις σε όσους ενδιαφέρονται να τις καλλιεργήσουν.
Η βρετανική κυβέρνηση πιστεύει ότι με το σχέδιό της αυτό θα ενδυναμωθεί το συλλογικό πνεύμα και οι δεξιότητες των τοπικών κοινωνιών, καθώς και η σωματική και πνευματική κατάσταση των πολιτών”.
Παραθέτουμε και απόσπασμα κειμένου που είχαμε δημοσιεύσει στην «Αναγγελία» οχτώ χρόνια πριν, τον Δεκέμβριο του 2002, όπου (μεταξύ άλλων που συμβαίνουν σήμερα, όπως ακριβώς τα περιγράφαμε από τότε) προαναγγέλλαμε τα εξής:
“Έχουμε να πούμε στον καθένα απλό άνθρωπο, που έκαμε ένα μαγαζάκι στην πόλη, για να ζήσει την οικογένειά του, ότι, προτού χρεωθεί μέχρι τα μαλλιά, να κάνει εγκαίρως τις κινήσεις του, να προλάβει τη μετάλλαξη της Αγοράς, κάνοντας μια δική του μετάλλαξη, περνώντας το δυνατόν συντομότερα σε κάτι άλλο. Το μαγαζάκι του να το ξεχάσει.
Αυτό το κάτι άλλο είναι το πρόβλημα. Εμείς νομίζουμε ότι πρέπει να είναι κάτι πρωτογενές. Πάντα πιστεύαμε ότι το μέλλον της ανθρωπότητας θ’ αναζητηθεί στις μικρές κοινωνίες. Η επιστροφή στην οικιακή μικροοικονομία. Η επιστροφή του πλήθους στην πρωτογένεια της οικονομίας. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Για το πλήθος δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Το ξεχασμένο χωραφάκι στο χωριό και το εγκαταλειμμένο πατρικό σπίτι θ’ αποχτήσουν πάλι αξία. Η στέγη, η τροφή, ως βασικές αρχές της κοινωνικότητας θα εξασφαλίζονται από την αυτοδιαχείριση και την αυτονομία που θα μπορεί κανείς να χαρίσει στον εαυτό του, εάν στο μεταξύ δεν έχει χάσει την επαφή με την μάνα γη. Οι πολιτισμικές αξίες κάθε λαού και η λαϊκή παράδοση θα περάσουν σε πρώτη ζήτηση. Θ’ αποτελέσουν το καταφύγιο των πληβείων”.
Αυτά. Και συμπληρώναμε ως εξής:
“Το μαγαζάκι πρέπει να κλείσει. Αγαπητοί, ματαιοπονείτε. ΔΕΝ θα το σώσετε. Μη χρεώνεστε περισσότερο. Μην ακούτε τις στρογγυλές κουβέντες των πολιτικών. Δεν υπάρχει ελπίδα να σώσετε τη μικρή σας επιχείρηση. Κάντε κάτι και γρήγορα. Κάντε κάτι άλλο. Όχι πάντως νέο μαγαζί. Μην ψάχνετε γενικώς και αορίστως για δουλειά. Δεν υπάρχει. Μόνο προσωρινά μπορείτε να πάτε σε κάνα νησί για σερβιτόροι τα καλοκαίρια, μα κι αυτό κοντεύει να εκλείψει”.
Και κλείναμε το άρθρο με αυτά τα λόγια:
«Τι θα κάνουμε; Μακάρι να ήξερα να σας πω. Από απελπισία, θα έλεγα, μετακομίστε στο χωριό απ’ όπου φύγατε, φτιάξτε προσωρινά τον κήπο σας, φτιάξτε κοτέτσι, πάρτε κουνέλια, γίδες, κλαδέψτε το λιοστάσι, για να έχετε τουλάχιστον φαγητό και στέγη. Ξεψαχνίστε τη γιαγιά πώς παστώνουν τα λουκάνικα και κάνουν τοματοπολτό, πώς μαζεύουν σπόρια για να κάνουν και την άλλη χρονιά τον κήπο.
Στην έκδοση 356, σε άρθρο με τίτλο «Η αποτυχία της Μεταπολίτευσης» γράφαμε:
… το κατάντημα της χώρας που βιώνουμε, αποδεικνύει πέραν πάσης αμφιβολίας την παταγώδη αποτυχία της πολιτικής και πιο συγκεκριμένα της μεταπολίτευσης, από το 1974 και εντεύθεν…
… Τα κόμματα της Αριστεράς σπεύδουν να υποβάλλουν την ένσταση και να διευκρινίσουν πονηρά, ότι δεν πρόκειται για αποτυχία της πολιτικής αλλά του δικομματισμού. Το κάνουν, επειδή έχουν εσωτερική ανάγκη να αθωωθούν, κυρίως όμως για ν’ αξιοποιήσουν την λογικοφανή ευκαιρία να βάλουν μια υποθήκη για το μέλλον…
… Οι πολιτικές ευθύνες διαχέονται σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Εκτείνονται και στα κόμματα που δεν έγιναν ποτέ κυβερνητική εξουσία, εντούτοις είχαν μεγάλο μερίδιο στην διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η Μεταπολιτευτική Αριστερά επηρέασε την Ελληνική κοινωνία και διαμόρφωσε αντιλήψεις πολύ περισσότερο ίσως από τα δύο «κόμματα εξουσίας». Και αυτό, επειδή ενέπνεε καθολικά τον κόσμο της τέχνης και των γραμμάτων. Το «Ελληνικό Χόλιγουντ», η μουσική, η λογοτεχνία, η τέχνη γενικώς, ήταν τα εργαλεία της Αριστεράς, τα οποία στρατευμένα ή μη έπαιξαν τον καταλυτικό ρόλο τους σε τέτοιο βαθμό, που είναι λογικώς αδύνατο να διαχωρίσεις τις πολιτικές ευθύνες της δογματικής και της ανανεωτικής Αριστεράς από εκείνες του δικομματισμού. Ο αχαλίνωτος κρατισμός που καλλιεργήθηκε σ’ αυτόν τον άτυχο τόπο από το 1981 και εντεύθεν, ήρθε κατ’ αρχήν να ικανοποιήσει μια αναγκαία οικονομική αλλά και ηθική ισορροπία στα σωθικά της Ελληνικής κοινωνίας, επειδή μέχρι τότε η μισή Ελλάδα ήταν κοινωνικώς και επαγγελματικώς εξόριστη από τους τόπους όπου λειτουργούσε η δεξιά κρατική μηχανή. Ο κρατισμός αυτός χρεώθηκε μονόπλευρα στο ΠαΣοΚ, αλλά καταλυτικές και ισομεγέθεις ευθύνες έχουν ταυτόχρονα τόσο η δεξιά, όσο και η αριστερή παράταξη. Η μεν Δεξιά, επειδή διατηρούσε μέχρι το 1981 σε εξορία τον μισό Ελληνικό πληθυσμό, ως αποτέλεσμα της μετεμφυλιοπολεμικής τραγωδίας, όπου παρέμειναν στο Δημόσιο μόνο οι «προσκυνημένοι», ενώ διώχθηκαν όσοι αρνήθηκαν να υπογράψουν «δήλωση μετανοίας». Και αυτοί ήταν το πιο φρέσκο, το πιο ανήσυχο, το πιο ζωντανό, το πιο δημιουργικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας. Έτσι ο Δημόσιος Τομέας έμεινε στα χέρια των δειλών. Η δε Αριστερά, επειδή – ανακουφισμένη τα μέγιστα – επωφελήθηκε από τη μεγάλη ευκαιρία και αποδέχτηκε με χαρακτηριστική ευχαρίστηση τους διορισμούς οπαδών της στο Δημόσιο. Με την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία το 1981, ένα μεγάλο κομμάτι του Δημοσίου Τομέα καταλήφθηκε κυρίως από γόνους αριστερών οικογενειών, από Ρηγάδες, από Κνίτες, από αριστερούς πάσης προελεύσεως. Και (ασχέτως αν το εκμεταλλεύτηκε εκλογικά το ΠαΣοΚ) η Αριστερά το υποδέχτηκε αυτό, επειδή ο ισόβιος μισθός, η μονιμότητα της μισθωτής εργασίας, ήταν κυρίαρχο στοιχείο της ιδεολογίας της! Το διέπραξε επίσης για να διεισδύσει ο καθοδηγούμενος κόσμος της σε όλους τους χώρους δουλειάς για να πετύχει έτσι την συνδικαλιστική της ολοκλήρωση και την παρέμβαση που ήθελε στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Και αυτό το πέτυχε απόλυτα! Πλην όμως αυτός ο κρατισμός (για τον οποίο, καθώς αποδείξαμε πιο πάνω, ευθύνονται ΟΛΑ, χωρίς εξαίρεση, τα πολιτικά κόμματα, δεξιά, κεντρώα και αριστερά) δημιούργησε έναν υπερτροφικό Δημόσιο Τομέα, έστησε όρθιο έναν εθνικό εφιάλτη, τον οποία σήμερα καμία κυβέρνηση δεν μπορεί πια να διαχειριστεί, ούτε σε επίπεδο παραγωγικότητας, ούτε σε επίπεδο μισθών ή συντάξεων ή περίθαλψης ή… Ένας κρατισμός, ο οποίος έπνιξε την μεταπολιτευτική Ελλάδα, την οδήγησε στην σημερινή παταγώδη χρεοκοπία. Μα είναι δυσδιάκριτη η πραγματικότητα αυτή, επειδή οι άνθρωποι αγνοούν την αξία της ιστορικής μνήμης ως θεμελιώδες στοιχείο της κριτικής τους…
… Λοιπόν, χρεοκόπησε η Μεταπολίτευση, χρεοκόπησαν ο σοσιαλισμός και ο φιλευλευθερισμός. Δηλαδή… απέτυχαν ΟΛΑ. Απέτυχε το πολιτικό σύστημα. Απέτυχαν τα πολιτικά κόμματα. Απέτυχε η Πολιτική. Απέτυχαν οι ίδιοι οι πολίτες, επειδή ξεπούλησαν την ψυχή τους για μια θεσούλα τεμπελχανά στο Δημόσιο. Απέτυχαν οι πολιτικοί. Απέτυχε αυτή η ίδια η Δημοκρατία, στο όνομα της οποίας φούντωσε η διαφθορά και διαλύθηκε το κράτος. Βρισκόμαστε πάλι στο 1965, όταν έγραφαν οι εφημερίδες: «Μα δεν θα βρεθεί ένας λοχίας να μας σώσει;». Και βρέθηκε. Για να μας στείλει στην Κόλαση.
Στην έκδοση 361 (Μάιος 2010) σε άρθρο με τίτλο «Στην αγκαλιά του ΔΝΤ» γράφαμε:
… Το πολιτικό σκηνικό που βιώσαμε στην διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ισοδυναμεί με εθνική προδοσία, ακόμα και αν συνέβη από αφέλεια, επιπολαιότητα ή άγνοια. Εκθέσαμε τον εαυτό μας και την πατρίδα σε κίνδυνο νέας υποδούλωσης. Κρίνοντας «εκ του αποτελέσματος» (όπως αρέσκονται να συμπεραίνουν οι πρωταγωνιστές του πολιτικού ρεαλισμού που επικράτησε τα χρόνια αυτά) η περίοδος 24 Ιουλίου 1974 – 1η Μαΐου 2010 αποτελεί συνειδητό ή ασυνείδητο ενταφιασμό των ελπίδων και των οραμάτων του Έθνους. Την ευθύνη για το έγκλημα αυτό δεν φέρουν μονάχα τα δύο κόμματα εξουσίας, αλλά και η Αριστερά (βλ. άρθρο στην «Αναγγελία», φ. 356, «η αποτυχία της μεταπολίτευσης») και αυτό «επειδή ο ισόβιος μισθός, η μονιμότητα της μισθωτής εργασίας, ήταν κυρίαρχο στοιχείο της ιδεολογίας της», στοιχεία που τροφοδότησαν και διόγκωσαν τον άκρατο κρατισμό που (από αντίδραση στον μέχρι τότε αποκλεισμό της μισής Ελλάδας από το κράτος) εγκατέστησε το ΠαΣοΚ το 1981.
Η ευθύνη λοιπόν για την οικονομική και την πολιτισμική μας κατρακύλα βαραίνει επιμερισμένα μεν, αναμφισβήτητα δε, όλους μας, χωρίς καμία εξαίρεση. Επομένως όλοι μας ως πολίτες έχουμε χρέος απέναντι στους εαυτούς μας και απέναντι στο μέλλον αυτού του τόπου και των παιδιών μας, απέναντι στην πατρίδα, να αναλάβουμε την επιμερισμένη μας ευθύνη και να δουλέψουμε για να βγούμε από το πηγάδι.
… Η ουσία είναι ότι η Ελλάδα βιώνει το οριστικό τέλος της Μεταπολίτευσης. Το πολιτικό σύστημα καταρρέει με πάταγο. Αποτυχία πλήρης, ολοκληρωτική. Δεν διασώζεται σ’ αυτή την πολιτική κρίση ούτε καν η «ευαίσθητη» Αριστερά, η οποία ναι μεν δεν κυβέρνησε για να χρεωθεί τις πρώτες ευθύνες, αποδείχτηκε όμως απολύτως ανίκανη να επωφεληθεί κατά τι από την πρωτόγνωρη αυτή κρίση και να αρθρώσει έναν εναλλακτικό πολιτικό λόγο. Στέκεται αμήχανη εκεί έξω και οδύρεται σαν ένα νήπιο που του πήραν το γλειφιτζούρι. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό που καθίσταται ύποπτη για δολιοφθορά!…
… Οι δανειστές μας (Ευρωπαίοι και Αμερικανοί) ΔΕΝ θέλουν να χρεοκοπήσουμε, επειδή απλούστατα δεν τους συμφέρει. Είναι δε πολύ επικίνδυνο γι’ αυτούς να χρεοκοπήσει η Ελλάδα. Μπορεί να τιναχτεί η παγκόσμια οικονομία στον αέρα. Μπορεί να επιστρέψει η ανθρωπότητα στην εποχή του λίθου!…
… Η εύκολη (και λαϊκίστικη) απάντηση στο ερώτημα «τις πταίει;» είναι: «Η πολιτική». Ναι, μ’ αυτά και τ’ άλλα, η πολιτική έγινε στις μέρες μας συνώνυμη της ψευτιάς και της απάτης. Είναι πια ένας ορισμός. Και φυσικά αυτός ο ορισμός αποτελεί εκτροπή από την λογική, εκτροπή που μπορεί να πάρει πολλές άλλες, ακόμα πιο επικίνδυνες μορφές.
(Αυτά γράφονταν τον Μάιο του 2010. Δύο χρόνια πριν η Χρυσή Αυγή αναδυθεί από την αφάνεια τον Ιούνιο του 2012. Προς αποφυγήν αρνητικών εξελίξεων, προσπαθούσαμε να εξηγήσουμε ότι:)
… για να μη χάσουμε και την ορθοκρισία μας αποπάνω, για να μην εκχωρήσουμε αφελώς το δικαίωμα να πανηγυρίσουν οι εχθροί της Δημοκρατίας, για να μην τρελαθούμε, τουλάχιστον, ας σημειώσουμε ότι: Δεν φταίει η χρεοκοπημένη πολιτική. Ούτε η χρεοκοπημένη Δημοκρατία. Φταίνε οι μέτριοι και οι ουτιδανοί που εκμεταλλευόμενοι τη μεγαλοψυχία και τη μεγαθυμία των Δημοκρατών, εισχωρούν στο σύστημα, δημιουργούν συνθήκες απαξίας της πολιτικής (για την οποία απαξία ευθυνόμαστε άπαντες) και έτσι επικρατούν ολοκληρωτικά, χρεώνοντας στην πολιτική την προσωπική τους ασχήμια.
… Πίσω από τη “βιτρίνα” των σκληρών μέτρων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου μπορεί να διακρίνει κανείς την αγωνία, αλλά και την αδυναμία του συστήματος να υπερασπιστεί τον υλισμό του. Το σύστημα εκφράζει με κάθε πρόσφορο τρόπο (και επιβάλλει) την ανάγκη επιστροφής του πολίτη σε ένα σύστημα παραδοσιακών αξιών στην διατροφή, στην ένδυση, στην κατανάλωση, στο μέτρο, στην εξίσωση εσόδων – εξόδων, τίθεται έτσι εν αμφιβόλω το εγκαταστημένο στον κόσμο μας υπερκαταναλωτικό πνεύμα και η εμπορευματοποίηση των γραμμάτων και των τεχνών, που έφεραν την αναίδεια, την έπαρση, την αλαζονεία, την ελαφρότητα, τον ηθικό ξεπεσμό. Ο υλισμός του καπιταλισμού (και το σύμφυτο αντίδοτό του, ο ιδεαλισμός των φτωχών) είναι η βάση πάνω στην οποία θεμελιώνεται το σύστημα της κυρίαρχης τάξης, η οποία είναι και η ιδιοκτήτρια του χρήματος. Σε μιαν άλλη ανάγνωση, σημαίνει ότι αυτό εκ μέρους της τρέχουσας (και αδύναμης εν τέλει εξουσίας) αποτελεί «αναγνώριση του εγγενούς αντιθέτου» ή και «αναγνώριση του εχθρού». Ο υλισμός δηλαδή της πλουτοκρατίας είναι αδύνατο να επιβιώσει χωρίς τον ιδεαλισμό των μαζών. Η σύγχρονη ζωή μοιάζει να είναι φτιαγμένη πάνω σ’ αυτή την αδιαπραγμάτευτη νομοτέλεια, η οποία όμως σηματοδοτεί και την σχιζοφρένεια της παγκόσμιας εξουσίας. Κάτι τέτοιο είναι δυσδιάκριτο για τον μέσο πολίτη και ακατανόητο, αλλά πάντως είναι θεμελιώδης αρχή του συστήματος, η οποία αποκαλύπτει στην ανάγνωσή της τόσο τη ματαιότητα του κομμουνιστικού όσο και την ψευδαίσθηση του φιλελεύθερου δόγματος…
Στην ίδια έκδοση και σε άρθρο με τίτλο «Πού πήγαν τα λεφτά;», γράφαμε:
… από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’80 και εντεύθεν, για να φτάσουν αυτά τα ωραία Ευρωπαϊκά λεφτά στον επιχειρηματία (ήταν τρισεκατομμύρια δραχμές) δηλαδή για να επενδυθούν αυτά τα δωρεάν κεφάλαια στην παραγωγή, έπρεπε να γίνουν μελέτες. Και οι μελέτες βασίζονταν σε μια ατελείωτη σειρά εγγράφων, τα οποία έπαιρνε ο ενδιαφερόμενος από τις αρμόδιες Δημόσιες Υπηρεσίες, οι οποίες στελεχώθηκαν από εξόριστους μέχρι εκείνη την ώρα αντιστασιακούς ή παιδιά αντιστασιακών. Ο λεγόμενος «Δημοκρατικός κόσμος» της χώρας με τους διορισμούς στο Δημόσιο και την βιομηχανία των συντάξεων είχε βρει την δικαίωσή του μετά τον μεγάλο και μακροχρόνιο και ανελέητο διωγμό της Δεξιάς. Κάθε έγγραφο και τρεις υπογραφές, μια ατέλειωτη αλυσίδα υπογραφών, τις οποίες έβαζαν αρμόδιοι δημόσιοι υπάλληλοι, κατώτεροι και ανώτεροι. (Για να φυλάξουμε τα εκτεθειμένα νώτα μας, θα σημειώσουμε εσπευσμένα ότι «όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι ίδιοι, αλίμονο»). Αλλά θα πρέπει κάποτε, όσο πιο προσεκτικά μπορούμε, να πούμε ότι: Για κάθε υπογραφή υπήρχε προϋπολογισμένο ποσοστό επί του «έργου», επί της επένδυσης. Στο «τιμολόγιο» συνυπολογιζόταν ακόμα και η «βαρύτητα» της υπογραφής, στοιχείο που απέρρεε από την κομβική ανώτερη ή κατώτερη θέση του υπαλλήλου. Έχει υπολογιστεί από παθόντες, ότι διέρρεε σε τέτοιους διαδρόμους αθροιστικά το 30% της επένδυσης!
Ήταν ο κανόνας; Όχι. Αλίμονο! Είπαμε: Δεν είναι όλοι οι δημόσιοι υπάλληλο ίδιοι. Όμως «μικρά ζύμη όλον το φύραμα φυρεί». Και οι επιχειρηματίες που «λαδώνοντας» μπήκαν στο τούνελ της επιδότησης, είτε χρεοκόπησαν, είτε χρεώθηκαν στις Τράπεζες για πάντα. Μετά άρχισαν να παίρνουν δάνεια για να εξοφλήσουν άλλα δάνεια και φόρτωναν τις πιστωτικές τους κάρτες με διακοποδάνεια δήθεν για να συμπληρώνουν στο τέλος του μήνα τις επιταγές τους. Στο μεταξύ είχε δημιουργηθεί μία νέα τάξη επαγγελματιών γραφείου, η οποία κλείδωνε τα επιδοτούμενα Ευρωπαϊκά προγράμματα στο συρτάρι της και (αντί τα προγράμματα να φτάνουν απευθείας στους πολίτες) οι νταβατζήδες τα έβγαζαν από εκεί μόνο αν εξασφάλιζαν το 10 ή και το 20% σε μετρητό ή σε μετοχές των εταιρειών που ιδρύονταν…
Γιατί έγιναν έτσι όλα αυτά; Την απάντηση τη δώσαμε μερικώς το Νοέμβριο του 2008 δημοσιεύοντας στο «ΑγοράΖην» (ένθετο περιοδικό της «Αναγγελίας») ένα άρθρο που ξεσήκωσε θύελλα τότε κι έκαμε τον γύρο της Ελλάδας. Αν «χτυπήσετε» στο Internet τον τίτλο του άρθρου («η χρεοκοπία ενός νοικοκύρη»), θα το βρείτε…
… Είναι κλέφτης ο πολιτικός που βάζει τον αδερφό του ή τον γιο του ή τον φίλο του να κάνει μια εταιρεία για να του δίνει δουλειές του δημοσίου με φουσκωμένα τιμολόγια; Ναι. Είναι κλέφτης ο αδερφός, ο γιος ή ο φίλος του πολιτικού που χρησιμοποιεί τον πολιτικό για να πλουτίσει; Ναι. Είναι κλέφτης ο τελωνειακός που παίρνει μίζα για να εκτελωνίσει αφορολόγητα προϊόντα; Ναι. Είναι κλέφτης ο καθηγητής που πέρα από τον μισθό του κάνει ιδιαίτερα και πληρώνεται «μαύρα»; Ναι. Είναι κλέφτης ο βενζινάς που κόβει τριπλό τιμολόγιο στο κρατικό αυτοκίνητο, κρατάει αυτός τα 2/3 και δίνει το 1/3 στον κομιστή του τιμολογίου; Ναι. Να συνεχίσουμε; Όχι μωρέ, τι νόημα έχει; Δεν υπάρχει δημόσιο ή ιδιωτικό επάγγελμα σ’ αυτή τη χώρα που να μην έχει έναν τρόπο να κλέψει το κράτος! Λίγα ή πολλά δεν έχει σημασία. Κλέφτες δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Όσοι το λένε και το ισχυρίζονται αυτό χωρίς να έχουν επίγνωση του λόγου τους, διαπράττουν εθνικό έγκλημα, κάνουν δολιοφθορά στην Δημοκρατία, μα το χειρότερο είναι ότι σηκώνουν προστατευτικό τείχος, ώστε θυσιάζοντας λίγους κλέφτες (πολιτικούς) για να ικανοποιηθεί (και να εκτονωθεί) η λαϊκή οργή, να απαλλάξουν οριστικά τους πολλούς για να τους αφήσουν ήσυχους να ξεκοκαλίσουν τη λεία τους.
Ποιοι λοιπόν είναι οι κλέφτες; Γιατί δεν τους πιάνουν;
Τον Ιούνιο του 2010 (έκδοση 365) σε άρθρο με τίτλο «η πολιτική βεβαίως κρίνεται εκ του αποτελέσματος…», γράφαμε
… Με την άνοδο του ΠαΣοΚ στην εξουσία το 1981, η πολιτική θεωρία και πρακτική θεμελιώθηκαν πάνω σε δύο κυρίαρχα αξιώματα: Πρώτον, ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» και, δεύτερον, ότι «η πολιτική κρίνεται εκ του αποτελέσματος». Το μεν πρώτο επιχειρούσε να «παρηγορήσει» τους οραματιστές της εποχής εκείνης που ήθελαν ριζικές ανατροπές και ρήξεις, το δε δεύτερο εγκατέστησε στην πολιτική σκέψη ένα μεθοδολογικό εργαλείο κριτικής των πολιτικών επιδόσεων. Όμως, από τις 2 Μαΐου 2010 και εντεύθεν, μπαίνοντας στην «εποχή του ΔΝΤ», και τα δύο αυτά αξιώματα τίθενται εν αμφιβόλω δικαιώνοντας (ίσως αργά) όσους – μεταξύ των οποίων και ο υπογράφων – επιμέναμε (προφορικώς και γραπτώς) ότι αποτελούν στρεβλώσεις της ορθοκρισίας, αφενός διότι το «πολιτικά εφικτό» το 2010 αποδείχτηκε άθλιο, αφετέρου επειδή, εκ του αποτελέσματος, η περίοδο της Μεταπολίτευσης κρίνεται ως παταγώδης ΑΠΟΤΥΧΙΑ.
Σε άλλες εποχές η κοινή και πέραν πάσης αμφιβολίας διαπίστωση ότι απέτυχε παταγωδώς η πρακτική μιας πολιτικής περιόδου τριάντα έξι ετών, θα σήμαινε κατάργηση του εφαρμοσμένου πολιτικού μοντέλου (που δεν συνέβη) και όχι συνέχειά του (που, κατά τα φαινόμενα, συμβαίνει). Λογικά, όλοι όσοι σήμερα εκπροσωπούν τον Ελληνικό λαό στην Ελληνική Βουλή και στην κυβέρνηση, καθώς και ολόκληρο το υποστηρικτικό τους υπόβαθρο, θα έπρεπε να πάνε άλλοι στο σπίτι τους και άλλοι στη φυλακή. Όχι μόνο αυτό, αλλά θα έπρεπε, λογικά πάντα, να ΜΗΝ αντικατασταθούν από άλλους. Το «κενό εξουσίας» που θ’ ακολουθούσε, θα έπρεπε να το καλύψει ο (υποτίθεται) κυρίαρχος λαός. Όμως αυτό ΔΕΝ γίνεται. Και, επειδή δεν γίνεται, πλανάται στον αέρα μια αβάσταχτη πολιτική αμηχανία, στην οποία περιήλθαν ξαφνικά τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι πολίτες. Χειρότερο κακό και από τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε η «τρόικα», είναι τώρα αυτή ακριβώς η τραγική μας αμηχανία. Είμαστε υποχρεωμένοι πλέον να πορευτούμε στο άγνωστο χωρίς να ξέρουμε πού πάμε. Δεν έχουμε πια ούτε όραμα, ούτε σχέδιο, ούτε ελπίδα. Βρισκόμαστε στο χειρότερο ιστορικό σημείο που μπορεί να βρεθεί μια κοινωνία. Μπροστά μας καραδοκεί το απρόοπτο. Αν (από σύμπτωση) το απρόοπτο είναι καλό, θα πούμε «ευτυχώς» και θα συνεχίσουμε. Αν (από σύμπτωση πάλι) το απρόοπτο είναι άσχημο, θα πούμε «πω, πω τι πάθαμε» και θα πάμε στο διάολο… Βάλε τώρα μια υποψία στο μυαλό, ότι σ’ αυτό το μαύρο χάλι (από την αρχή της μεταπολιτευτικής περιόδου, αλλά και στην συνέχειά της) κάποιοι μας οδήγησαν είτε από πρόθεση, είτε από ανικανότητα. Όποιο και αν είναι αλήθεια από τα δύο, σημαίνει ότι το απρόοπτο που μας περιμένει, αποκλείεται να είναι καλό, σίγουρα θα είναι κακό και άσχημο. Αυτό τουλάχιστον λέει η Λογική, η οποία, υποτίθεται, αποτελεί την βάση του πολιτικού ρεαλισμού, ο οποίος, υποτίθεται, καθοδηγούσε την πολιτική δράση της Μεταπολιτευτικής μας περιόδου, η οποία (με την σειρά της, υποτίθεται) συγκροτούσε το ρεαλιστικό αξίωμα ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Εάν λοιπόν πάρουμε τοις μετρητοίς την πολιτική συμπεριφορά όλων χωρίς εξαίρεση των αντιπροσώπων του έθνους, σε επίπεδο προσώπων αλλά και κομμάτων, στην κεντρική αλλά και την τοπική εξουσία, από τη Δεξιά μέχρι την Αριστερά, θα εξάγουμε το συμπέρασμα, ότι ΔΕΝ έχουμε καμία ελπίδα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οδεύουμε με μαθηματική ακρίβεια στο χάος και το χαμό.
… Λοιπόν σχεδίασαν και εφαρμόζουν το δολιότερο σχέδιο άλωσης αυτού του τόπου. Δεν είναι συνωμοσία κατά του Ελληνικού κράτους. Είναι (σκοπίμως) τόσο λάθος αυτή η φιλολογία! Όλη η δράση των ξένων δυνάμεων ήταν πάντα και είναι ακόμα σήμερα ΥΠΕΡ του Ελληνικού κράτους. Ας το διαχωρίσουμε ΚΑΙ αυτό επιτέλους: Η δράση εναντίον της Ελλάδας αφορά μόνο το οικουμενικό πνεύμα της, εκείνο που αναδύεται μέσα από την αρχαιοελληνική γραμματεία και προτείνεται ως εναλλακτικός τρόπος ζωής του ανθρώπου, κάτι σαν την «Κρητική διατροφή» (η οποία, σημειωτέον, κακώς λέγεται «Κρητική», θα έπρεπε να λέγεται Ελληνική), κάτι επίσης σαν το Ολυμπιακό ιδεώδες, τα πνευματικά δικαιώματα του οποίου ΔΕΝ είναι του Ελληνικού κράτους… Λοιπόν, δεν είναι μια συνωμοσία, σαν αυτήν που επαγγέλλονται, κηρύττουν, κυρίως όμως καπηλεύονται, οι εθνικόφρονες. Επίσης ΔΕΝ είναι συνωμοσία που αφορά την Ορθοδοξία. Είναι και αυτή η εντύπωση δολίως λανθασμένη, είναι ένα μεγάλο ψέμα κι αυτό, μια εκτροπή. Οι ορθόδοξοι, όπως και οι λάτρεις της αρχαιότητας (ιδιότητες, οι οποίες πολύ συχνά συμπίπτουν) επίσης καπηλεύονται την Δυτική επίθεση κατά του Ελληνικού πνεύματος, οικειοποιούνται με ανάστροφο τρόπο την αξία του, ενώ δεν τη δικαιούνται. Το δε «ανάστροφον» αποτελούσε πάντα την θεμελιώδη προπαγανδιστική μέθοδο εμβολισμού και απαξίωσης του προχριστιανικού Ελληνισμού.
Στην έκδοση 373, σε άρθρο με τίτλο «η τρομοκρατία ισχυροποιεί το σύστημα που δήθεν πολεμά», γράφαμε:
… Η αποδοτικότερη επαναστατική τακτική απέναντι στον κόσμο που πρέπει να κατεδαφιστεί, δεν είναι η θέση πολέμου εναντίον του, είναι η δημιουργία ή η γέννηση του άλλου κόσμου με τον οποίο θ’ αντικαταστήσεις τον κόσμο που κατεδάφισες.
Στην έκδοση 374, γράφαμε:
… Αυτό που στις 10 Δεκεμβρίου 2008 είχαμε από την «Αναγγελία» με ειρωνική διάθεση καταγράψει, ότι δηλαδή «η επανίδρυση του κράτους γίνεται δια της διαλύσεως», συνέβη πραγματικά και αναμφίβολα, πλέον. Κανείς σήμερα δεν έχει αμφιβολία ότι η χώρα βρέθηκε σε κατάσταση διάλυσης…
…Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτιστικό. Δεν ξέρουμε τι είμαστε. Δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Δεν ξέρουμε πού πάμε. Δεν σκεφτόμαστε καθαρά. Επειδή δεν έχουμε θεμέλια. Επειδή αυτό το κράτος ήταν ένας πίθηκος από τα γεννοφάσκια του…
… Να τι γράφαμε στις 10 Δεκεμβρίου 2008: “Η κυβέρνηση Καραμανλή βρίσκεται συνεχώς «με την πλάτη στον τοίχο». Αδύναμη και αμήχανη παρακολουθεί την νομοτελειακή πλέον κατεδάφιση της χώρας…
Έκδοση 384, σε άρθρο με τίτλο «Υπάρχουν συνθήκες για την εμφάνιση νέου κόμματος;», γράφαμε:
… ο πολιτικός λόγος, ο οποίος αφορίζει εν συνόλω το εγχώριο πολιτικό σύστημα χωρίς να υπολογίζει τον ρόλο του Παγκόσμιου Συστήματος, ο πολιτικός λόγος που δεν διατυπώνει μία θετική ή εναλλακτική πρόταση, ένα αντίβαρο, ένα αντίδοτο αυτής της βεβαιωμένης πολιτικής ανικανότητας, η οποία, ναι, καταβαράθρωσε τη χώρα κατά την εποχή της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, είναι επίσης αναξιόπιστος μέχρι και παραληρηματικός…
… Το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας (το οποίο δυστυχώς εγκυμονεί ΚΑΙ Εθνικούς κινδύνους) είναι αδύνατο να το λύσουν εκείνοι που το δημιούργησαν. Η κρίση δεν είναι οικονομική. Είναι κοινωνική, πολιτική, πολιτισμική, εθνική, είναι όλα μαζί. Όλα δε τα πολιτικά κόμματα που εμφανίστηκαν στην Ελληνική Βουλή, όλων των αποχρώσεων, σε όλη την διάρκεια της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, αποδείχτηκαν (να το πούμε ηπίως) ανεπαρκή στον λόγο και την πράξη. Ο κομματισμός και ο συνδικαλισμός λειτούργησαν ως τροχοπέδη στην Ελληνική κοινωνία. Οι εφεδρικές δυνάμεις που μπορούν ίσως να αποτρέψουν την οριστική υποταγή της χώρας στους Διεθνείς Τραπεζίτες, από ιδρύσεως αυτού του κράτους βρίσκονται εξόριστες μέσα στην πεζή, άχαρη και στερημένη καθημερινότητα του λαού, όπου είναι αδύνατο ν’ αναγνωριστούν ως προσωπικότητες, εξ αιτίας της μακράς απαξίας που υπέστη ο λόγος τους και η πράξη τους. Οι κοινωνικές αυτές δυνάμεις δεν έχουν ηγέτη, δεν είχαν ποτέ, αλλά, πλέον, δεν χρειάζονται ηγέτη. Ηγέτης μιας ανατρεπτικής δύναμης δε μπορεί πια να είναι κάποιο πρόσωπο (πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή των χαρισματικών προσώπων και των αρχηγικών κομμάτων) αλλά μπορεί να είναι ανατρεπτική δύναμη το Συλλογικό Πνεύμα του περήφανου Ελληνικού λαού που οραματίζεται την διαιώνισή του στο μέλλον… Οι ταπεινωμένοι Έλληνες, τραυματισμένοι, αλλά ζωντανοί, περιμένουν το «Κάλεσμα». Οι Έλληνες, κατηγορούμενοι ως απατεώνες κι αλήτες, χαρακτηρίστηκαν ενώπιον της Οικουμένης ως γουρούνια, όμως στέκονται όρθιοι, περιμένουν το «Κάλεσμα» της Ιστορίας. Είναι το «Κάλεσμα» που δεν θα εκφωνήσει κάποιος παλιός ή νέος πολιτικός ηγέτης, ούτε καν κάποιος ποιητής, είναι το άλεκτο εκείνο «Κάλεσμα» που θα νοιώσουν ως κραδασμό στα σωθικά τους οι εξόριστοι στον ίδιο τους τον τόπο μετά από τις απανωτές σεισμικές δονήσεις των δραματικών γεγονότων. Εν όψει αυτού του «Καλέσματος» πρέπει να είμαστε έτοιμοι, επειδή θα κληθούμε να αναγνωρίσουμε τον ΝΕΟ πολιτικό Λόγο. Ο οποίος δεν θα χαϊδέψει κανενός του αυτί. Ως προϊόν εκτάκτων συνθηκών η πιθανή εμφάνιση ενός νέου πολιτικού κόμματος, το οποίο θα εξέφραζε ίσως το άλγος και την αγωνία των δικαίως ή αδίκως ενοχοποιημένων Ελλήνων, δε μπορεί να στηθεί πάνω στην γνωστή διαχωριστική πλατφόρμα της Δεξιάς, του Κέντρου, της Αριστεράς και των υβριδικών παραλλαγών τους, δε μπορεί να καλύψει το κενό που αφήνει ο καθένας από αυτούς τους χώρους, αλλά θα (πρέπει να) έρθει για να καλύψει το χαώδες πολιτικό κενό που αφήνουν ΟΛΑ μαζί τα ισχύοντα πολιτικά κόμματα. Το πιθανό κόμμα (ή Κίνημα) που θα μπορούσε να αναπτερώσει τις ελπίδες για εθνική ανάκαμψη, δε μπορεί παρά να κινηθεί σε ένα απολύτως υπερκομματικό πεδίο και να κάνει την ουσιαστική και την απόλυτη υπέρβαση των γνωστών διαχωριστικών σχημάτων, των διαιρέσεων και των υποδιαιρέσεων. Συνεκτικός δε ιστός μιας νέας λαϊκής παράταξης δε μπορεί να είναι ο σοσιαλισμός ή ο φιλελευθερισμός, ούτε – επί το λαϊκότερον – η ποικιλώνυμη Δεξιά ή η ποικιλώνυμη Αριστερά, πολλώ δε μάλλον ο ανατέλλων εθνικισμός (ο οποίος καραδοκεί με ενοχοποιημένους από το παρελθόν όρους και φορτίζει τα δρώμενα) αλλά η δραστική υπέρβαση όλων των «ισμών», μηδέ εξαιρουμένων των πολιτισμικών και των θρησκευτικών…
… Αλλά, για να μη νομίσει κανείς ότι καταλήγουμε στο μοιρολατρεία, θα παραθέσουμε εδώ το χαρακτηριστικό απόσπασμα λόγου ενός ΜΗ πολιτικού ανδρός, του Γιώργου Μπαλάνου, ο οποίος τοποθετεί εκτάκτως το ζήτημα και λέει:
“Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ανθρωπότητα βαδίζει ολοταχώς προς μια από τις πιο κρίσιμες καμπές της ιστορίας της. Ξέρω ότι υπάρχουν διάσπαρτοι στον κόσμο μας άνθρωποι ενός άλλου είδους, κομμάτια ενός ευρύτερου ζωντανού παζλ, που δεν τους συνδέει καμία απτή ή ανιχνεύσιμη σχέση, αλλά μόνον η πανίσχυρη μορφοδιάταξη του συνόλου τους. Ένας μη εντοπίσιμος (από τους άλλους) δεσμός που υπάρχει στην διαφορετική φύση τους. Και, όταν αυτά τα ανθρώπινα κομμάτια ενωθούν στην αληθινή της μορφή, τότε ίσως το έδαφος σειστεί συθέμελα κάτω από τις σημερινές ανθρώπινες κοινωνίες”.
Αυτοί «οι άνθρωποι του άλλου είδους» καλούνται τώρα από την συγκυρία να συναντηθούν. Οι «επαναστατικές πρακτικές» του προηγούμενου αιώνα για «φωτισμένες πρωτοπορίες» ίσως να επανέρχονται ή πρέπει να επανέλθουν τώρα στο προσκήνιο, βεβαίως με άλλους όρους, εντελώς άλλους όρους και εντελώς άλλους ορίζοντες. Τη λύση μπορεί να τη δώσει ο λαός. Όχι η μάζα. Ο λαός. Ακόμα και αν σ’ αυτόν συγκαταλέγονται ελάχιστοι Έλληνες…
Στην έκδοση 385, ενόψει των Δημοτικών εκλογών του 2010, γράφαμε:
… Είναι ΟΛΟΙ τους ανίκανοι για να κρατούν τα ηνία της χώρας. Όλοι τους είναι πολύ κατώτεροι των περιστάσεων. Είναι λυπηρό να είμαστε υποχρεωμένοι να εκφραστούμε έτσι… Αυτοί οι άνθρωποι μαθαίνουν «μπαρμπέρηδες στου κασίδη το κεφάλι». Ανύποπτοι για το τι συμβαίνει στον κόσμο, ανίδεοι για τα χοντρά τους λάθη, αμετανόητοι για τις ιδιοτελείς πράξεις τους, συνεχίζουν την φρικαλέα τους ανευθυνότητα, με την οποία πορεύτηκαν ως κόμματα και ως πρόσωπα καθ’ όλη την διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Με την ανευθυνότητά τους μας οδηγούν στο χάος…
Στην έκδοση 387, μετά τις Δημοτικές εκλογές, γράφαμε:
… Με το βλέμμα στην «επόμενη μέρα» τελείωσαν οι αυτοδιοικητικές εκλογές αναδεικνύοντας Δημάρχους και – για πρώτη φορά – αιρετούς Περιφερειάρχες. Η εκλογική διαδικασία δεν χαρακτηρίστηκε μόνο από την πρωτόγνωρη αποχή και την πρωτοφανή ακύρωση ψηφοδελτίων που συνολικά πρέπει να υπολογιστούν κάπου στο – τρομακτικό για κάθε εχέφρονα – 65%, αλλά και από την ορατή «αίσθηση κενού» των ψηφισάντων, οι οποίοι προσήλθαν μεν στην κάλπη, όμως (πλην των «κολλητών») συμπεριφέρθηκαν σα να έκαναν αγγαρεία. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι – παρά την προσέλευση ενός ικανού αριθμού ψηφοφόρων, που πήγε να ψηφίσει με την λογική «το μη χείρον βέλτιστον» – τα αισθήματα του κόσμου απέναντι στο πολιτικό σύστημα είναι απαξιωτικά και οριακώς απορριπτικά.
… ο τόπος κυβερνιέται από τους μέτριους. Το Ελληνικό κομματικό σύστημα καταβροχθίζει τους άριστους και αναδεικνύει στην εξουσία τους μέτριους. Θυμηθείτε το θρυλικό σύνθημα της «Αλλαγής» του ’81. Θυμηθείτε τον «εκσυγχρονισμό» του Σημίτη και την «επανίδρυση» του Καραμανλή. Όλα ήταν μπαρούφες! Καλές προθέσεις, εντάξει, να μην αμφισβητήσουμε και τον πατριωτισμό κανενός, αλλά (εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, όπως αρέσκονταν μέχρι τώρα να πολιτικολογούν) οδήγησαν στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα.
