Στην περίοδο της χούντας έγιναν οι ταινίες που συνοδεύουν την τηλεοπτική αφήγηση της επετείου της 28ης Οκτωβρίου. Την εποχή που ο ελληνικός κινηματογράφος κατέρρεε από το ξεκίνημα της τηλεόρασης και που άδειαζαν οι δρόμοι με τον «Άγνωστο πόλεμο», που ο κόσμος πάθαινε υστερία με τους ηθοποιούς του σήριαλ.
Οι πιο πολλές σήμερα δεν βλέπονται. Τις αντέχουμε όμως γιατί δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ή γιατί συγγενεύουν με τα σχολικά σκετς.
Το θέμα είναι ότι ο πατριωτισμός βρήκε διέξοδο στην ψυχαγωγία με αυτόν τον πρόχειρο τρόπο. Δείγμα ότι ο κόσμος είχε πάντα ανάγκη αυτή την ενοποίηση απέναντι στον «εχθρό». Όμως τότε ο εχθρός δεν ήταν ο φασισμός αλλά ο ξένος. Η έννοια της μάχης απέναντι σε μια φασιστική εξουσία ήταν ψηλά γράμματα και συγκαλυμμένα τότε.
[box type=”info” align=”aligncenter”]Οι μέρες που οι ήρωες του Έθνους στον ουρανό αυτοφασκελώνονται.[/box]
Μας έμεινε η κατοχή των ξένων και τα ανδραγαθήματα των Ελλήνων και τα πιστέψαμε. Σαφή εικόνα δεν αποκτήσαμε για την αλληλουχία των γεγονότων, για το «ΟΧΙ», για τις νίκες, για το τέλος του πολέμου και τον εμφύλιο. Μας αρκούσαν οι αφηγήσεις όπως σχηματίζονταν πρόχειρα στις ταινίες.
Ο λαός που έδινε κουβέρτες στον Ξανθόπουλο για να μην κρυώνει, νομίζοντας ότι πράγματι είναι φτωχός, δεν ήθελε και πολλά για να πιστέψει οτιδήποτε έμοιαζε καλό.
Έτσι μετά την χούντα, το συναίσθημα της απειλής από τους «ξένους» και τα ξένα συμφέροντα στρογγυλοκάθισε στα δανεικά σαλόνια και των μεν και των δε. Μόλις έφυγαν τα δανεικά από τις τσέπες οι φοβίες για ξένους εχθρούς ξαναφούντωσαν. Οι ακραίοι κάθε παράταξης ετοίμαζαν κρεμάλες για δοσίλογους πολιτικούς που πουλήθηκαν σε Γερμανούς, που είναι πάντα ναζί, αλλά και Αμερικάνους, Ευρωπαίους γενικά κλπ.
Από κοντά η μαθητιώσα νεολαία του χαβαλέ ηρωοποιούνταν όταν έριχνε μούντζες σε επισήμους. Οι παρελάσεις, από μέρες γιορτής γίνονταν μπάχαλο και συλλαλητήριο, που τόσο αγαπάμε. Ιστορία και διδάγματα μηδέν. Δεν περνάς στα ΑΕΙ με διδάγματα αλλά με αποστήθιση.
Οι πεποιθήσεις μας για τους εαυτούς μας και την χώρα έμειναν ακαλλιέργητες και ανώριμες. Καθόλου απίθανο να αναζητηθεί γυναίκα για πρόεδρος της Δημοκρατίας και να είναι η υπολοχαγός Νατάσσα.
