Ο Κώστας πήρε το αστικό λεωφορείο της γραμμής να γυρίσει στο χωριό του από το Αγρίνιο. Ήταν η ώρα που σχόλασαν τα σχολεία και επέστρεφαν τα παιδιά στα σπίτια τους. Γεμάτο το αστικό με όρθιους μαθητές να κρέμονται από τις χειρολαβές σαν τσαμπιά σταφυλιών.
Στη διάρκεια της διαδρομής άκουγε ο Κώστας τις ομιλίες των παιδιών, τα χαρούμενα γέλια τους και χαιρόταν. Κουβέντιαζαν για το ένα και το άλλο.
– Ρε μαλάκα, τι θα κάνουμε με το τεστ;
– Δεν ξέρω ρε μαλάκα.
– Θα διαβάσεις, θα πας φροντιστήριο… τι να προλάβουμε ρε μαλάκα!
– Ε! Μαλάκα σου μιλάω με ποιο αστικό θα κατέβεις ξανά Αγρίνιο;
– Δεν ξέρω ρε μαλάκα… θα δω το πρόγραμμα και θ’ αποφασίσω.
– Τι μαλάκας είσαι ρε μαλάκα!
Άλλη παρέα παιδιών από την πίσω πλευρά του λεωφορείου μιλούσαν με τον ίδιο τρόπο. Σάστισε ο Κώστας. Δεν προλάβαινε να μετράει πόσες φορές άκουγε την ίδια λέξη.
Μαλάκωνε, ξεμαλάκωνε…
Οπότε κάποια στιγμή δεν άντεξε άλλο, μιλάει με δυνατή φωνή και τους ρωτάει:
– Συγνώμη ρε παιδιά… σας ακούω τόση ώρα που μιλάτε κι έχω απορία: Πρωτοξάδερφα είστε όλα;
Είχαν χιούμορ τα παιδιά και κάγχασαν ομαδικά.
Ο Κώστας όμως ούτε κάγχασε, ούτε γέλασε. Δε μειδίασε καν…
