Η ακακία είναι το νοστιμότερο φαγητό για πολλά ζώα της ζούγκλας. Ανέπτυξε λοιπόν ένα αμυντικό σύστημα για να σώζεται από τη βουλιμία τους. Κάνει μικρά φύλλα κοντά στον κορμό των κλαδιών και τεράστια αγκάθια, ώστε τα αδηφάγα χείλη των ζώων να μη μπορούν να φτάσουν… στο ψαχνό. Η ακακία έχει τόσα αγκάθια, όσα σχεδόν και τα φύλλα της.
Όμως κανένα όπλο δεν είναι τέλειο, κανένας αμυντικός μηχανισμός, ούτε καν αυτός της Φύσης, κανένα κάστρο δεν είναι απολύτως ασφαλές. Πολλά ζώα έχουν βρει τρόπο, εξάσκησαν τα χείλη τους ή τη γλώσσα τους και – παραβιάζοντας τον οδυνηρό γι’ αυτά φράχτη των αγκαθιών – φτάνουν αποτελεσματικά μέχρι τα γλυκά φυλλαράκια…
Φύτεψαν μια ακακία σε χώρο που δεν κινδύνευε από το φάγωμα των ζώων. Η ακακία δεν έβγαλε ούτε ένα αγκάθι… Είδε ή ένοιωσε ότι είναι ασφαλής, ότι δεν απειλείται; Και, αν είδε ή αν ένοιωσε ότι δεν απειλείται, αν εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους που τη φύτεψαν σε ασφαλές μέρος, τι σημαίνει αυτό;
Δεν υπάρχει τρόπος να μάθουμε. Η ίδια δεν μπορεί ν’ απαντήσει στο ερώτημα… Βλέπεις, σε κανένα φροντιστήριο ξένων γλωσσών δεν διδάσκεται η γλώσσα των δένδρων. Οι γλωσσομαθείς γνωρίζουν μόνο ανθρώπινες γλώσσες. Κανένας γλωσσομαθής στο ανθρώπινο είδος δεν γνωρίζει τη γλώσσα της ακακίας…
Τι θα γινόταν άραγε, αν, αντί να μαθαίνουν οι Έλληνες Αγγλικά ή Γερμανικά, μάθαιναν τη γλώσσα της ακακίας;
