Υπέρβαση των πολιτικών, των οικονομικών και των θρησκευτικών δογμάτων
Δεν χρειάζεται νέο Πολιτικό Κίνημα στην Ελλάδα. Δεν χρειάζεται νέο Πολιτικό Κόμμα. Χρειάζεται όμως επειγόντως νέο Πολιτιστικό Κίνημα. Μία πολιτιστική επανάσταση. Το ιδανικό θα ήταν να ιδρυθεί ένα νέο πολιτικό κόμμα, ιδεολογία του οποίου δεν θα είναι ούτε η αριστερά, ούτε η κεντροαριστερά, ούτε η δεξιά, ούτε η κεντροδεξιά, ούτε το κέντρο, ούτε ο φιλελευθερισμός, ούτε τίποτα… Το ιδανικό θα ήταν να ιδρυθεί ένα νέο πολιτικό κόμμα, ιδεολογία του οποίου θα είναι ο Πολιτισμός.
Στον ισχυρισμό ότι δεν χρειάζεται πολιτικό αλλά πολιτιστικό κόμμα στην Ελλάδα, μπορεί ν’ αντιτείνει κανείς εξ αρχής ότι μια τέτοια αντίληψη θεωρεί δεδομένο το καπιταλιστικό σύστημα, εντός του οποίου αναπτύσσει μία μέθοδο ενσωμάτωσης και προσαρμογής, άρα και εγκατάλειψης των πολιτικών οραμάτων για ισότητα και κοινωνική δικαιοσύνη. Η παρατήρηση αυτή δεν είναι άνευ αξίας, χρήζει απαντήσεως, αλλ’ ας περιοριστούμε προς το παρόν στην χρήσιμη σημείωση ότι ο αστερίσκος αυτός έλκει την καταγωγή του από την αριστερή κοσμοθεώρηση, στοιχείο που μειώνει την σφαιρικότητά του συλλογισμού. Από την άλλη όμως, μπορούμε να διακρίνουμε την αυτόματη εξέλιξη του καπιταλιστικού συστήματος που καθοδηγείται από την Επιστήμη και την τεχνολογία σε βαθμό που το νέο συστημικό δεδομένο υπερβαίνει το ίδιο το σύστημα, γεγονός που – με τη σειρά του – παραμερίζει την ιδεολογική διάσταση του όλου ζητήματος και προκρίνει την πρακτική, άρα και την ακαταμάχητη εκείνη δύναμη που θέλουμε – δε θέλουμε θα σεβαστούμε στο τέλος.
Αλήθεια είναι ότι ο διάλογος πάνω σ’ αυτά τα ζητήματα έχει προ πολλού σταματήσει. Από ένα σημείο και μετά πήραμε ως δεδομένα τα κοσμοθεωρητικά δόγματα του σοσιαλισμού ή του φιλελευθερισμού, επεξεργαστήκαμε μόνο ορισμένες παραλλαγές ή αποχρώσεις τους και βολευτήκαμε με τις ετικέτες γνωριμίες που παρείχαν. Όμως η πολιτική σκέψη είναι ανάγκη να κάμει τώρα μια νέα εκκίνηση. Το πρώτο που πρέπει να επιτευχθεί, είναι η υπέρβαση όλων των οικονομικών, των πολιτικών και των θρησκευτικών δογμάτων, μηδέ εξαιρουμένου του φιλελευθερισμού, ο οποίος τάχα θριάμβευσε.
Εξειδικεύοντας τα πολιτικά δεδομένα στην Ελλάδα σε επίπεδο κουλτούρας, θα διαπιστώσουμε ότι η πολιτική σκέψη που παράγεται με αφετηρία τα γνωστά δόγματα, είναι «για κλάματα»… Στη βάση δε αυτού του συλλογισμού θα εντοπίσουμε μια εξόφθαλμη αιτία: Όλοι επικαλούνται τα δόγματα που υποτίθεται υπηρετούν, ελάχιστοι όμως διαθέτουν γνώση των θεωρητικών αρχών τους. Οι ψηφοφόροι της σημερινής αριστεράς ελάχιστα γνωρίζουν για τον Κάρολο Μαρξ (να μην πούμε και για τον Έγκελς ή τη Ρόζα Λούξεμπουργκ) το ίδιο συμβαίνει δε και με τους οπαδούς του φιλελευθερισμού, οι οποίοι το μόνο που γνωρίζουν σχετικά, είναι «αυτορρύθμιση της αγοράς» ή το απλοϊκό «προσφορά και ζήτηση». Ως εκεί.
Πώς όμως διορθώνεται αυτό; Θα δεχόταν ο καθένας ένα σύστημα πολιτικών αξιών, ακόμα και αν δεν το πρέσβευε ο ίδιος, εάν υπήρχε μια θεωρητική τεκμηρίωση και μια πρακτική εφαρμογή. Τίποτε όμως τέτοιο δεν συμβαίνει. Το ΠαΣοΚ π.χ. επικαλείται τον Σοσιαλισμό, αλλά στην πράξη ουδέποτε τον εφάρμοσε, αντίθετα εφάρμοσε τις αρχές του φιλελευθερισμού χωρίς ποτέ να το ομολογήσει. Το ΚΚΕ επικαλείται τον κομμουνισμό, αλλά ο πολιτικός του λόγος είναι “τυφλά” και μόνο συνδικαλιστικός. Η Νέα Δημοκρατία είναι κάτι μεταξύ φιλελευθερισμού και αόριστης λαϊκής δεξιάς, η οποία κινείται απολίτικα απέναντι σε μια εξουσία που είναι κακό ν’ αμφισβητείται.
Στον αντίποδα όλων αυτών η πρόταση για ένα ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ κόμμα περιέχει την καλλιεργημένη πολιτική σκέψη, η οποία πηγάζει από την πολιτιστική κουλτούρα του λαού. Κι αυτό περιέχει πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, αλλά δεν είναι της παρούσης…
