Η Πόπη πήγε στην τράπεζα να κάνει κάποιες συναλλαγές. Ήταν τέλος του μήνα, ο κόσμος πολύς, ο ένας πάνω στον άλλο. Προσπαθούσαν όλοι να βολευτούν, ν’ ακουμπήσουν κάπου.
Ανάμεσα στον κόσμο ήταν ένας παπάς. Περίμενε κι αυτός τη σειρά του για να κάνει συναλλαγή.
Ανοίγει κάποια στιγμή η πόρτα της τράπεζας, μπαίνει μια κυρία με την κόρη της. Μόλις είδε στο κέντρο περίπου της τράπεζας τον παπά, άρχισε να φωνάζει «ο παπούλης, ο παπούλης» και προχωρούσε προς το μέρος του τραβώντας την κόρη της από το χέρι. Σπρώχνοντας τον κόσμο με την πλάτη της έφτασε επιτέλους δίπλα στον παπά.
– Φίλα το χέρι του παπούλη, λέει στην κόρη της.
Σκύβει το παιδί και φιλάει το χέρι του παπά.
Πιάνει κι η μάνα το χέρι του παπά και το φιλάει. Μετά γυρίζει το κεφάλι της ένα γύρο στους ανθρώπους που περίμεναν τη σειρά τους στην ουρά και λέει με δυνατή φωνή:
– Έτσι κάνει αυτό το παιδί, όπου δει παπά στο δρόμο, στα μαγαζιά τρέχει και του φιλάει το χέρι. Είναι πολύ σεβαστικό παιδί!
Στην κυρία δεν έδωσε κανείς σημασία. Κανείς δεν είπε κάτι, κανείς δεν ήθελε να πει τίποτα…
Η Πόπη κοίταξε τη μικρή με συμπόνια.
Το κοριτσάκι ήταν το μόνο που ήθελε να πει κάτι, αλλά δεν είχε σε ποιον να το πει…
